ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 46

นีราภาย่นคิ้วหากัน และคอยจับตามองญาธิดา และเกิดความรู้สึกไม่มั่นใจอยู่บ้าง

หรือว่าข้อมูลของญาธิดาที่กรอกลงมานั้นจะเป็นข้อมูลเท็จงั้นเหรอ? แต่เธอทำไมต้องโกหกแบบนี้ด้วยนะ?

นีราภายังไม่ยอมลดละ จึงลุกขึ้นทันที “ไป พวกเราเดินตามไปดูกันเถอะ!”

หลังจากที่ญาธิดานำถาดกลับไปวางที่เดิมแล้วนั้น ก็สาวเท้าเดินออกจากโรงอาหารทันที ซึ่งเดินไม่ได้นานเท่าไหร่นัก เธอก็สัมผัสได้ว่าทุกอณูในร่างกายนั้นมันคัน ทั้งแขน คอ กระทั่งใบหน้า ทั้งร้อนแล้วคัน

ความรู้สึกเช่นนี้เป็นสิ่งที่เคยคุ้นชินกันมาแล้ว เธอเกาแขนตัวเอง และเลิกแขนเสื้อขึ้นมาดู จึงมองเห็นว่าบนท่อนแขนนั้นเริ่มมีผดผื่นจุดแดงๆ ขึ้นมาแล้ว

เธอ... กำลังแพ้อาหารอยู่นี่!

ก่อนหน้านี้เธอเคยมีอาการแพ้อาหาร จึงได้ไปตรวจที่โรงพยาบาลและรู้ว่าแพ้มะม่วง ทว่าวันนี้เธอไม่ได้แตะต้องมะม่วงสักนิด!

ซึ่งเธอยังไม่ทันรู้เรื่องอะไร ความรู้สึกคันคะเยอไปทั่วร่างกายกลับยิ่งหนักขึ้นเรื่อย เธออดใจไม่ไหวจนยื่นมือออกไปเกาตำแหน่งพวกนั้น บริเวณที่ถูกเกาก็แดงเป็นปื้น ซึ่งไม่ได้เป็นการหยุดให้หายคัน ในทางกลับกันยังยิ่งคันหนักกว่าเก่าเสียอีก

ความรู้สึกเช่นนี้ ราวกับมีแมลงนับหมื่นนับพันตัวมันกำลังกินแทะทุกอณูในร่างกายทุกส่วน ช่างทรมานอย่างที่สุด

ญาธิดาอดทนกับอาการทรมานนี้เอาไว้ และรีบสาวเท้ามุ่งหน้าเดิน ทว่าด้วยความรีบร้อน ฝ่าเท้าจึงก้าวพลาด จนตัวเองลื่นถลา

ร่างกายของเธอถลาไปทางด้านหน้า ซึ่งเห็นเต็มตาว่าจะล้มไปกองกับพื้น จู่ ๆ ก็มีมือข้างหนึ่งยื่นมาทางด้านข้าง และประคองเธอเอาไว้ทันที

“ธิดา คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

ญาธิดาทรงตัวได้ดี และเงยหน้าขึ้นจนเห็นว่าเป็นภาม

เธอส่ายหน้าไปมา และยังไม่ได้พูดอะไร สีหน้าของภามก็เปลี่ยนไปทันที “หน้าคุณ...”

ญาธิดามีปฏิกิริยาตอบสนองได้ทันที พลางยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตนเอง ซึ่งมันบวมขึ้นมาแล้ว

ซึ่งอาการมันเหมือนกับอาการแพ้มะม่วงของเธอก่อนหน้านี้ทุกอย่าง ทว่าเธอไม่ได้กินอาหารที่มีส่วนผสมเจือปนของมะม่วงนี้...

หรือว่า ....แก้วนั้นมันเป็นน้ำผักรวม? ทว่าก่อนหน้านี้เธอดื่มแล้วก็ไม่เคยเป็นอะไรนี่

เมื่อเห็นว่าภามอยากเขยิบเข้าหา ญาธิดาถอยหลังไปก้าวหนึ่งตามสัญชาตญาณ “ฉันแพ้อาหาร”

ภามพูดทันทีโดยไม่มีอาการลังเลแม้แต่น้อย “ผมจะพาคุณไปส่งที่โรงพยาบาล!”

เดิมญาธิดาก็อยากปฏิเสธ ทว่าความรู้สึกทรมานมันยิ่งทวีคูณเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ เธอไม่มีวิธีอื่น จึงตอบตกลงไป

....

สนามบินเขตชานเมืองของเมือง J

ภวินท์ลงจากเครื่องบิน และพานิวราไปส่งที่โรงพยาบาล จากนั้นก็มุ่งหน้ามาที่ STN Group ทันที

เขามองพายุ พร้อมทั้งพูดกำชับ “ช่วงนี้บริษัทมีเรื่องอะไรบ้าง รายงานมาสิ”

“โปรเจคคุณสิงห์คอยตามอยู่ครับ ทุกอย่างปกติดีครับ และมีรองประธานหลายท่านต้องการนัดพบกับคุณครับ ตอนนี้ได้จัดลงตารางงานให้คุณเรียบร้อยไว้แล้วครับ ยังมีอีกเรื่อง ช่วงนี้ในบริษัทมีข่าวลือเรื่องคุณชายกับคุณนายมาตลอดเลยครับ...”

“เรื่องนี้ผมรู้” ภวินท์เลิกคิ้วขึ้น นัยน์ตาเคร่งขรึม “เดี๋ยวถึงบริษัทแล้ว คุณแจ้งเธอให้หน่อยว่ามาพบผมด้วย”

พายุตอบรับ “ครับ”

ภวินท์มาถึงห้องทำงาน ก็จัดการเปิดเอกสารที่ทางผู้ช่วยจัดส่งมาให้ ยังไม่ทันได้มองอย่างละเอียดเลย พายุก็ผลักประตูเข้ามาทันที

“คุณภวินท์ครับ คุณนายเธอ... ไม่ได้อยู่ที่บริษัทครับ เธออยู่ที่โรงพยาบาล”

“โรงพยาบาลเหรอ?” ภวินท์ขมวดคิ้วเป็นโบ “เกิดอะไรขึ้น?”

พายุตอบไปตามความจริง “ผมไปได้ยินคนในแผนกธุรการพูดมา น่าจะแพ้อาหาร ตอนนี้คนอยู่โรงพยาบาลครับ”

ภวินท์ทำสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย จึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินสาวเท้าออกไปข้างนอกทันควัน “โรงพยาบาลอะไร?”

เขาคิดไม่ถึงเลยว่า เขาเพิ่งจะหายหน้าหายตาในเพียงไม่กี่วันเอง ก็เกิดเรื่องขึ้นตั้งมากมายก่ายกองไม่รู้จักหยุดจักหย่อนขนาดนี้ อันดับแรกคือข่าวลือเรื่องของญาธิดากับเขา ต่อมาก็มีนายภามผุดขึ้นมาอีกเรื่อง จากนั้นเธอก็แพ้อาหารขึ้นมาอีก

พายุลังเลอยู่บ้าง “อยู่ที่โรงพยาบาลกลางครับ ท่านประธาน จะไปตอนนี้เลยไหมครับ? เมื่อครู่ยังพูดอยู่ว่าจะประชุมกับบอร์ดผู้บริหารระดับสูงอยู่เลยนะครับ?”

ภวินท์ได้ยินเช่นนั้น พลางทำสีหน้าหม่นหมองลงเล็กน้อย ทว่าฝีเท้าที่ก้าวเดินไม่ได้แสดงท่าทีจะหยุดเดินเลย “ไปโรงพยาบาล!”

ไม่เกินเวลาครึ่งชั่วโมง ภวินท์กับพายุก็รีบบึ่งมาที่โรงพยาบาล หลังจากหาเลขห้องได้แล้วนั้น ภวินท์มองบานประตูห้องที่เปิดแง้มอยู่ และเตรียมจะก้าวขาเดินเข้าไป

ทันใดนั้น ในห้องผู้ป่วยก็มีเสียงดังเล็ดลอดออกมา “ภาม ขอบคุณนะที่คุณมาส่งฉันที่โรงพยาบาล...”