ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 468

คนรับใช้ได้ยินดังนั้น ก็ถอยหลังออกไปอย่างเคารพ เว้นที่ว่างให้นิวรา แล้วพูดเสียงเบาว่า “คุณนิวรา เข้าไปสิคะ”

นิวรากำสองมือไว้แน่น หัวใจเต้นตึกตักจนแทบกระเด็นออกมา เธอพยักหน้าแล้วเดินเข้าไป

คุณย่าหันหน้าไปมองเล็กน้อย แล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “เข้ามา คุกเข่าลง”

นิวราได้ยินแล้ว สีหน้าก็ซีดเซียวลงไปมาก ในใจมีคำถามมากมาย แต่ก็ไม่กล้าถามมาก จึงต้องเดินเข้าไปอย่างเชื่อฟัง แล้วคุกเข่าลงบนเบาะกลมข้างๆคุณย่า

หลังจากนั้น คุณย่าก็หมุนลูกปัดในมือต่อไป ไม่ได้ออกคำสั่งอะไรอีก นิวราคุกเข่าอยู่ตรงนั้น ไม่กล้าขยับและไม่กล้าถามด้วย จนกระทั่งเข่าสองข้างชา เธอถึงกัดฟันหันหน้าไปถามว่า “คุณย่าคะ หนูทำอะไรผิดหรือเปล่าคะ? ย่าบอกหนูตามตรงได้เลยนะคะ……”

คุณย่าพูดโดยไม่ลืมตาว่า “ให้เธอคุกเข่าเพื่อสำนึกผิด ตัวเองทำผิดตรงไหนยังต้องให้ฉันพูดอีกเหรอ?”

นิวราได้ยินแล้ว สีหน้าก็ซีดเซียวลงทันที เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ถึงแม้ในใจจะไม่พอใจมากแค่ไหน แต่เธอก็ยังต้องอดทนไม่แสดงออกมา

คุกเข่านานกว่าครึ่งชั่วโมง เข่าสองข้างของนิวราทั้งเมื่อยทั้งชา เธอทิ้งน้ำหนักตัวสลับซ้ายขวา ในใจก็บ่นไม่หยุด

และในตอนนี้เอง ทันใดนั้นคุณย่าก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปนั่งบนเก้าอี้ช้าๆ จากนั้นก็มองเธอด้วยแววตาเย็นชา

ในที่สุดนิวราก็อดไม่ได้พูดขึ้นว่า “คุณย่าคะ หนูไม่รู้จริงๆว่าหนูทำอะไรผิด”

คุณย่าขมวดคิ้วแล้วพูดเย็นชาว่า “แต่งเข้ามาสามปีแล้วกว่าแล้ว เธอเอาใจวินไม่ได้ และไม่ได้เพิ่มสมาชิกให้ตระกูล ฉันไม่อยากพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าบรรพบุรุษเลยด้วยซ้ำ”

เธอพูดตรงไปตรงมา ทันใดนั้นเอง สีหน้าของนิวราก็ทั้งเขียวทั้งแดง อย่างกับจานผสมสี

“เธอกับวินไม่ได้มีความรู้สึกต่อกัน แต่เธอกลับยึดมั่นใจการแต่งงานครั้งนี้ เป็นผู้หญิงด้วยกัน ฉันเข้าใจความลำบากของเธอ แต่การเป็นภรรยา เธอทำหน้าที่นี้ได้ไม่ดี! ไปก่อเรื่องที่บริษัทไม่เว้นวัน กลัวว่ายังวุ่นวายไม่พอหรือไง ยังไปก่อเรื่องในตอนที่STNวุ่นวายที่สุด เธอคิดว่าคนอื่นไม่พูด ฉันก็จะไม่รู้เรื่องพวกนี้หรือไง!”

ถึงแม้คุณย่าจะแก่แล้ว แต่ก็ยังพูดชัดเจนทุกถ้อยคำ ทุกคำพูดมีน้ำหนัก

นิวราตัวสั่นเทา กำหมัดโดยไม่รู้ตัว

ไม่คิดว่า ไอ้แก่นี่จะรู้เรื่องทุกอย่าง! หรือว่าบริษัทมีสายสืบของเธอหรือไง!

เธอโกรธมาก แต่ต่อหน้าคุณย่า เธอก็ไม่กล้าอาละวาด ทำได้แค่กัดริมฝีปาก น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง แล้วพูดอย่างเสียใจว่า “คุณย่าคะ หนูเป็นห่วงพี่วินมาก หนูไม่อยากสร้างปัญหาให้บริษัทเลย ที่จริงหนูไปหาพี่วินที่บริษัท แค่อยากถามสถานการณ์ตอนนี้ ถ้าSTNยังต้องการ บ้านแม่ของหนูสามารถสนับสนุนSTNได้ตลอดเลยนะคะ!”

“หยุดเถอะ!” คุณย่าฮึอย่างเย็นชา “ที่ตระกูลวรโชติของพวกเธอมีวันนี้ได้ เป็นความชอบของใครเธอไม่รู้เหรอ! ก่อนแต่งหลังแต่ง ตระกูลวรโชติก็ดูดผลประโยชน์ของตระกูลสถิรานนท์ของเราไปเยอะเหมือนกัน เธอไม่รู้เรื่องนี้เหรอ!”

นิวราตกใจตัวสั่นเทาจนไม่กล้าพูดอะไรอีก นิ่งเงียบไปสักพัก เธอก็เงยหน้ามองคุณย่าอย่างน้อยใจ “คุณย่าคะ หนูรู้ตัวว่าหนูผิดไปแล้ว หนูยอมรับการลงโทษ หนูจะจำคำสอนของคุณย่าไว้ค่ะ! จะจำไว้ตลอดไปเลย!”

คุณย่าได้ยินแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จ้องเธออยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไร

ตอนนั้นภวินท์สู่ขอนิวราเข้าบ้าน ที่จริงในใจเธอไม่ยอมรับ แต่เพราะเธออยากจะใช้ชีวิตพักผ่อนในวัยชราแล้ว บวกกับภวินท์ไม่มีผู้หญิงอื่น เธอจึงอนุญาตการแต่งงานครั้งนี้

แต่ไม่คิดว่า สองสามปีมานี้ นิวราไม่เพียงแต่ไม่มีเหลนให้เธอเลยสักคน ยังห่างเหินกับภวินท์ไปทุกวันอีก เธอไม่ค่อยอยู่บ้านยังดูออกว่าการแต่งงานของสองคนนี้มีแค่ชื่อเท่านั้น บวกกับที่นิวราชอบก่อเรื่องตลอดเวลา เธอจึงไม่ค่อยชอบนิวรามากนัก

แต่ไม่ว่ายังไง ขอแค่ภวินท์ไม่พูด เธอก็พูดอะไรไม่ได้ นอกจากจะสั่งสอนและอบรมแล้ว เธอก็ทำอะไรเยอะไม่ได้

สักพักหลังจากนั้น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดเสียงเข้มว่า “เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ”

นิวราดวงตาเป็นประกาย รีบลุกขึ้น แต่เข่าของเธอกลับชาจนไม่มีความรู้สึกแล้ว สองขาของเธอสั่นเทา ‘พลั่ก’ เธอคุกเข่าลงไปอีกครั้ง