ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 469

ทันใดนั้น ความรู้สึกอันตรายในใจก็พุ่งขึ้นมา นิวราเดินลงบันไดด้วยความกังวล ไม่ทันระวังทางที่กำลังเดินอยู่

ทันใดนั้น เธอก็ลื่นล้มลงไปกับพื้น เข่าที่บวมเจ็บอยู่แล้วก็กระแทกแรงๆกับพื้น ความเจ็บพลุ่งพล่านขึ้นมา เจ็บจนเธอร้องซี๊ดออกมา

วินาทีนั้นเอง ความโกรธภายในใจก็ลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง เธอโกรธจนอยากจะขว้างของระบายอารมณ์ แต่เพราะที่นี่เป็นคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลสถิรานนท์ เธอไม่กล้าก่อปัญหาจึงต้องอดทนไว้ก่อน

ขึ้นรถออกจากคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลสถิรานนท์แล้ว ความโกรธที่เธอข่มเอาไว้ในที่สุดก็ระบายออกมาได้สักที พอนึกถึงภาพในมือของคุณย่า เธอก็โกรธมากขึ้นกว่าเดิม

ไม่ว่ายังไง เธอจะต้องปกป้องตำแหน่งตัวเองเอาไว้ เธอเป็นภรรยาของภวินท์ เป็นคุณนายแห่งตระกูลสถิรานนท์ ตอนนี้เป็น อนาคตก็ยังต้องเป็นต่อไป!

ญาธิดาอะไรนั่น ไม่คู่ควรที่จะแย่งกับเธอด้วยซ้ำ!

แต่ตอนนี้ในมือญาธิดามีเด็กสองคนนั้น อีธานกับเอลล่า! และคุณย่าก็อยากอุ้มเหลนมาตลอดด้วย ถ้าคุณย่ารู้ว่าเด็กสองคนนั้นเป็นใคร จะต้องรับเด็กสองคนนั้นกลับมาที่ตระกูลสถิรานนท์แน่ ให้กลับมาหาบรรพบุรุษ ถึงตอนนั้น ตำแหน่งของเธอก็ยิ่งอันตรายมากขึ้นน่ะสิ!

พอนึกถึงตรงนี้ นิวราก็เย็นยะเยือกไปทั้งตัว ตอนแรกเธอยังคิดไม่ออกว่าจะแก้แค้นญาธิดายังไง ตอนนี้มาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก นี่กำลังบีบคั้นให้เธอลงมือเหรอ!

ไฟแค้นในใจลุกโชนขึ้นมา ข่มยังไงก็ข่มไว้ไม่อยู่ นิวราสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไป “ฮัลโหล ไปสืบมาให้ฉันหน่อย เด็กสองคนนั้นของญาธิดาอยู่ไหน!”

เธอจะต้องลงมือจัดการเด็กสองคนนั้นก่อนที่ลูกน้องของคุณย่าจะหาเจอ!

ไม่นาน โทรศัพท์ของเธอก็มีเสียง ‘ติ๊ง’ ดังขึ้น มีข้อความเด้งเข้ามา

เธอเปิดเข้าไปดู ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม สักพักหลังจากนั้น ก็บอกที่อยู่หนึ่ง ให้คนขับรถรีบขับไป

ในขณะเดียวกัน ญาธิดากำลังไปสตูดิโอของเจนนิเฟอร์ ตอนนี้เธอจัดการเรื่องทางกองถ่ายเสร็จแล้ว เหลือแต่ทางด้านเจนนิเฟอร์

เดิมทีเธอสัญญากับเจนนิเฟอร์ว่าจะถ่ายชุดโชว์เสื้อผ้าชุดใหม่แล้วยังมีฉากภายนอกอีกชุดที่ยังไม่ได้ถ่าย ตอนนี้เพราะปัญหาของตารางงาน เกรงว่าจะถ่ายไม่ได้แล้ว

“เป็นอะไรเหรอ?”

ธีทัตนั่งขับรถอยู่ข้างหน้า รับรู้ได้ถึงอาการซึมเศร้าของผู้หญิงที่นั่งข้างๆ ก็รีบเอ่ยปากถาม

ญาธิดาได้สติก็ตอบว่า “ไม่เป็นไร แค่รู้สึกผิดต่อเจนนิเฟอร์น่ะ”

ตอนแรกสัญญากับเธอว่าจะถ่ายฉากภายนอก ตอนนี้เธอยังไม่ได้ถ่ายก็จะไปเสียแล้ว ในใจเลยรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไร เธอจะต้องเข้าใจแน่นอน”

ธีทัตยิ้มแล้วยื่นมือไปตบหลังมือเธอเชิงปลอบใจ

ญาธิดาพยักหน้าไม่ได้พูดอะไร

พอถึงห้องทำงานของเจนนิเฟอร์ ผู้ช่วยมิลค์มารับพวกเขา ให้พวกเขานั่งรออยู่ในห้องชาด้านล่าง ไม่นานเจนนิเฟอร์ก็ตามมา

เธอสวมชุดกระโปรงยาวสีขาวโบกพลิ้ว ผมสีดำขลับยาวตรงไปถึงเอว บุคลิกดูเงียบสงบ

เธอเข้าไปก็เห็นญาธิดากับธีทัต เธอกระตุกยิ้มมุมปากแล้วพูดว่า “ดูแล้ว คงมาบอกลาฉันสินะ”

ญาธิดามองไปตามเสียง ได้ยินเธอพูดแบบนี้ เธอก็ขยับริมฝีปากกระตุกยิ้มอย่างขมขื่น “ดูแล้วคงปิดบังเธอไม่ได้เลยนะ”

เจนนิเฟอร์หัวเราะแล้วนั่งลงตรงหน้าพวกเขา จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “จะไปแล้วเหรอ?”

ธีทัตยื่นมือไปจับมือญาธิดาไว้แน่น แล้วพูดเสียงเบาว่า “เตรียมไปจากเมือง J น่ะ ต่อไปไม่รู้ว่าจะได้กลับมาอีกไหม”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ “ดังนั้นชุดฉากภายนอกที่ยังไม่ทันได้ถ่าย ฉันคง……”

เธอยังพูดไม่ทันจบ เจนนิเฟอร์ก็ยิ้มแล้วส่ายหน้า พูดขึ้นช้าๆว่า “ไม่รีบหรอก ชุดนั้นฉันจะเก็บไว้ให้เธอถ่าย ฉันรู้สึกว่า ไม่นานเธอจะกลับมาเอง”