ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 470

สนามหน้าประตูพิพิธภัณฑ์ พื้นที่กว้างใหญ่ รถของนิวราจอดอยู่ข้างถนน เธอเหยียบคันเร่งจนมิด รถพุ่งออกไปข้างหน้าทันที

เธอจับพวงมาลัยไว้แน่น ขับเร็วขึ้นและใกล้กับเป้าหมายมากขึ้น

วันนี้ ถึงแม้เธอต้องลงมือเอง ก็จะปล่อยให้เด็กสองคนนั้นกลับบ้านอย่างปลอดภัยไม่ได้!

ทางนั้น อัญมณีหันหน้าไปมองบอดี้การ์ดที่จัดการโจรสองคนนั้นได้ ก็ถึงโล่งอกแล้ววิ่งช้าลงอย่างไม่รู้ตัว หายใจหอบและพูดว่า “อีธาน เอลล่า พวกเธอ……”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็เหลือบไปเห็นรถที่ขับพุ่งมาทางนี้อย่างรวดเร็ว เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ก็เห็นรถคันนั้นพุ่งชนมายังพวกเขาอย่างรวดเร็ว

อีธานเอลล่าก็เห็นเหมือนกัน พวกเขาตกใจอย่างมาก อัญมณีตกใจ รีบยื่นมือไปผลักเด็กสองคนนั้นออกไป ตัวเองก็หลบไปข้างๆอย่างร้อนรน

แต่ก็ผิดแผนอยู่ดี เธอยังไม่ทันได้หลบ รถก็ขับพุ่งมาชนเหมือนแมลงวันที่ไม่มีเป้าหมาย

“โครม!” เสียงดังลั่นสนั่น ร่างเธอถูกชนกระเด็นไกลออกไปสองเมตร จากนั้นก็ล้มลงพื้นเสียงดัง ‘พลั่ก’

ทันใดนั้นเอง โลกในสายตาของอัญมณี เหมือนกับถูกกดปุ่มช้าลง โลกหมุ่นเป็นวงกลม

นิวราที่นั่งอยู่ในรถไม่คิดว่าจะขับชนอัญมณี เห็นหญิงสาวนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นโคลนที่เยือกเย็น เลยเนี่ยร่างกายมีเลือดไหลออกมาช้าๆ วินาทีนั้น สมองของเธอก็เย็นเฉียบตามไปด้วย

ทันใดนั้น เธอพยายามตั้งสติ แต่ในสมองกลับว่างเปล่า ในตอนที่เธอเห็นคนเริ่มเข้ามาใกล้ตรงนี้แล้ว ก็ถึงรู้สึกตัวขึ้นมา

เธอจับพวงมาลัยไว้แน่น เหยียบคันเร่งอย่างลนลาน รีบขับออกจากเหตุการณ์อย่างรวดเร็ว

ทางนั้นบนพื้นโคลน อัญมณีรู้สึกแค่ว่าร่างกายตัวเองชาราวกับถูกล้วงออกไปทั้งหมด การรับรู้ตามร่างกายก็อ่อนลงทุกที ในภวังค์นั้น เธอเห็นอีธานกับเอลล่าซบตัวลงข้างๆเธอ แล้วร้องไห้พูดว่า “คุณน้า……คุณน้า!”

คนที่อยู่ข้างๆมารวมตัวกัน อีธานลุกขึ้นร้องไห้แล้วพูดว่า “ลุงป้าน้าอาครับ ช่วยโทรเรียกรถพยายามให้หน่อยครับ!”

มีคนโทรศัพท์ มีคนเริ่มเรียกคนรอบข้างเข้ามา รอบด้านดูวุ่นวายมาก อัญมณีหลับตาลง สลบไม่ได้สติอีก

......

ร้านอาหารส่วนตัว

“ไวน์ขวดนี้เป็นไวน์ที่เจ้าของร้านเก็บสะสมไว้มานาน พวกเธอลองชิมดูสิ”

ว่าแล้ว เจนนิเฟอร์ก็เทสองแก้ว ยื่นให้ญาธิดากับธีทัต

ญาธิดาพูดขอบคุณอย่างมีมารยาท ยื่นมือไปรับแก้วมา แต่กลับมือลื่น แก้วไหลร่วงออกไปจากมือเธอ สาดกระจายเต็มโต๊ะและพื้น

“ขอโทษด้วยนะ…”

ญาธิดารีบเอาแก้วตั้งขึ้นมา เอาผ้าขนหนูมาเช็ด ในใจรู้สึกกระวนกระวายอย่างบอกไม่ถูก

และในตอนนี้เอง ทันใดนั้นโทรศัพท์ที่เธอวางไว้ข้างๆก็ดังขึ้น

เห็นหน้าจอมีเบอร์แปลกหน้าโทรมา ญาธิดาลังเลสักพัก เลยนะยังไม่ทันได้กดรับสาย ธีทัตที่อยู่ข้างๆก็รับผ้าขนหนูในมือเธอมา แชร์โต๊ะแทนเธอแล้วพูดเสียงเบาว่า “เธอรับโทรศัพท์เถอะ”

ญาธิดาได้สติ แล้วกดรับสายโทรศัพท์ เพิ่งยกมาไว้ข้างหู จะมีเสียงของอีธานดังออกมา “แม่ครับ รีบมาโรงพยาบาลเร็ว…”

ญาธิดาตกใจ ร่างกายแข็งทื่อขึ้นมา “อีธาน ลูกเป็นอะไร!”

อีธาน ปกติจะไม่ร้องไห้ง่ายๆ ตอนนี้ทางปลายสายกลับมีเสียงพูดสะอื้นดังขึ้น แล้วยังบอกให้ไปโรงพยาบาลอีก หรือว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

“คุณน้า… คุณน้าถูกรถชน!”

ได้ยินเสียงทั้งนั้น ญาธิดาร่างกายแข็งทื่อ คำนี้เป็นเหมือนฟ้าผ่า ที่ระเบิดข้างหูของเธอ

วินาทีต่อมา เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก “บอกแม่มา ตอนนี้อยู่โรงพยาบาลไหน?”

“โรงพยาบาลพัฒนาครับ……”

“ลูกดูแลน้องใหม่นะ อย่าวิ่งเล่นไปทั่ว แม่จะไปเดี๋ยวนี้!”