ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 488

ญาธิดาได้ยินดังนั้น ก็พูดไม่ออกชั่วขณะหนึ่ง

ที่จริงคิดว่าจะงัดไพ่ใช้ความรู้สึกมาใช้ และขุดข้อมูลอะไรออกมาจากปากของจันจิรา แต่คิดไม่ถึง ว่าเธอจะเป็นเด็กกำพร้า

ดังนั้น วิธีนี้ก็ใช้ไม่ได้แล้วงั้นเหรอ?

แต่เธอไม่ยอมแพ้ ในเมื่อมาแล้ว เธอจะกลับไปมือเปล่าแบบนี้ไม่ได้ ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดโน้มน้าวอีกฝ่ายด้วยเหตุผล ใช้ความรู้ทำให้เธอหวั่นไหว สุดท้าย แม้กระทั่งการข่มขู่ก็งัดออกมาใช้แล้ว และก็สั่นคลอนจันจิราไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

และเวลาเยี่ยม ก็หมดลงแล้ว

ก่อนที่จะไป ญาธิดามองผู้หญิงสีหน้าเหลืองซีดคนนั้น โมโหจนร่างกายอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา แต่เมื่อเห็นตำรวจกำลังพาเธอไป เธอก็ไม่มีทางแล้ว

เดิมที่เธอคิดว่าไม่สามารถหาเบาะแสที่เป็นประโยชน์จากนิวราได้ งั้นเธอจึงมาลงมืออีกด้านหนึ่งอย่างจันจิรา คิดไม่ถึง พวกเขาจะไม่ยอมปริปาก ไม่ให้ข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับเธอเลยสักนิด

ความรู้สึกไร้อำนาจผุดขึ้นในใจของญาธิดา เมื่อเห็นว่าเวลาที่จะส่งตัวอันอันไปรักษาที่ต่างประเทศใกล้เข้ามาทุกที ถ้าพวกเขาจากไป รอให้กลับมาตรวจสอบ เกรงว่าแค่ว่าจะยากกว่าเก่าแล้ว!

เธอรับไม่ได้! ทำใจยอมรับไม่ได้!

ออกมาจากห้องเยี่ยมผู้ต้องหา อารมณ์ของญาธิดาก็ไม่สงบ เธอเดินออกไปหลายก้าว ขณะที่กำลังจะไปหาคุณชาติเพื่อบอกขอบคุณ ใครจะรู้ว่าเดินไปได้ไม่ไกล ก็เห็นเขาและผู้ชายอีกคนหนึ่งยืนอยู่ตรงระเบียงห่างออกไปไม่ไกล

มองจากข้างหลัง ผู้ชายแขนยาวขายาว ชุดสูทที่เรียบหรูช่วยเสริมรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขา ตัวสูงไหล่กว้าง รัศมีไม่ธรรมดา

ใจของญาธิดา “ตึกตัก” อยู่ครู่

เพียงแค่แผ่นหลัง เธอก็ดูออก ว่านั้นคือภวินท์!

เขามาทำอะไรที่นี่!

ไม่รอให้เธอได้คิดอย่างชัดเจน ภวินท์กับคุณชาติก็หันหลังกลับมา เมื่อเห็นเธอ ต่างก็ชะงักเล็กน้อย

ไม่นาน คุณชาติก็ดึงสติกลับมาได้ และพูดอย่างยิ้มๆ “ดูเหมือนว่าเธอจะเยี่ยมนักโทษเสร็จแล้ว”

ญาธิดาพยักหน้า เดิมที่อยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเงยหน้า ก็ประสานเข้ากับดวงตาเป็นประกายคู่นั้นของภวินท์ ใจก็ดำดิ่ง ไม่ได้เอ่ยปาก

ในขณะนั้น ภวินท์ก็หันไปมองคุณชาติ และเอ่ยปากพูด “คุณตำรวจ งั้นต่อจากนี้ก็ถึงตาผมแล้ว”

คุณชาติพยักหน้า และพูดแนวล้อเล่น “จันจิราคนนี้เนื้อหอมจริงๆ วันๆหนึ่งมีคนมากมายมาเยี่ยมเธอ”

พูดถึงจันจิรา ญาธิดาก็สะดุ้ง

คิดไม่ถึง ว่าภวินท์ก็มาเยี่ยมจันจิราเหมือนกัน! หรือว่าเขากำลังตรวจสอบอยู่เหรอ? เขาก็อยากถามอะไรได้จากจันจิราอย่างนั้นเหรอ?

เมื่อมองชายหนุ่มก้าวเดินตามคุณชาติออกไป ญาธิดาลนลาน และหันหลังตามไปทันที

คุณชาติประหลาดใจ “คุณญาธิดา อะไรกันครับ?”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ และรีบเอ่ยปาก “ฉันเข้าไปด้วยได้มั้ย? ฉันแค่ฟัง ไม่พูดอะไรทั้งนั้น!”

คุณชาติได้ยินดังนั้น ก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ทำแบบนี้ได้ยังไงครับ?”

ญาธิดาขมวดคิ้ว และหันไปทางภวินท์ พอดีกับที่เขากำลังมองเธอ

ทั้งสองสบตาเข้าด้วยกัน อารมณ์ก็ซับซ้อนเล็กน้อย ญาธิดาขยับปาก เดิมทีอยากจะอ้อนขอให้เขาตกลง แต่ว่าคำขอร้องมาถึงมุมปากแล้ว แต่ยังไงเธอก็พูดไม่ออก

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ กัดริมฝีปาก และเงียบไป

ภวินท์มองเธออย่างลึกซึ้ง และหันไปมองคุณชาติที่อยู่ด้านข้าง พลางพูด “ให้เธอเข้าไปกับผมเถอะ”

คุณชาติลังเลอยู่ครู่ มองดูภวินท์ และก็มองญาธิดา ในที่สุดก็พูดขึ้น “คุณก็พูดมาขนาดนี้แล้ว ผมจะไม่ไว้หน้าคุณก็ไม่ได้”

เขาโบกมือ “ไปเถอะ”

ญาธิดาดีใจ รีบพูดขอบคุณ

สามารถตามเข้าไปได้ ฟังบทสนทนาของพวกเขา ไม่แน่อาจจะมีเรื่องผิดคาดเกิดขึ้น

ญาธิดาตามภวินท์เข้าไปในห้องเยี่ยมผู้ต้องหา และมองดูจันจิราที่นั่งอยู่ตรงนั้น เธอก้มหน้า ผมแทบจะบดบังใบหน้าของเธอไปครึ่งหนึ่ง