ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 491

ญาธิดาลำคอเกร็ง ตามด้วยหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ คำพูดของเขาราวกับคำสาป ทำให้เธอสับสนอย่างอธิบายไม่ถูก

เขาบอกว่ารอเธออยู่ตั้งนานแล้ว แต่ข้อความที่เธอได้รับจากเขา ไม่น่าจะเกินยี่สิบนาทีก่อนหน้านี้ หรือว่าเขามาถึงตั้งนานแล้ว

เธอชะงักครู่หนึ่ง ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ บนตัวของเขา จึงเกิดความลังเล จากนั้นเอ่ยปากถาม “รอนานแค่ไหนแล้ว”

“ชั่วโมงกว่าๆ” ภวินท์ตอบรับแบบลวกๆ จากนั้นก็ยืนตัวตรง มองเธอแล้วกล่าว “อยากจะเจอเธอ ก็เลยมา”

เวลานี้ ภวินท์พูดจาไม่อ้อมค้อมแล้ว ตรงไปตรงมา ญาธิดาได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าววูบวาบอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วมองไปทางเขา แล้วกล่าว “พูดแผนการเถอะ”

ภวินท์พยักหน้า สีหน้าเริ่มจริงจัง จากนั้นกล่าวทีละคำ “วันมะรืนนี้ ผมจะพานิวราไปที่ร้านอาหารเก็นติ้ง……”

ขณะเดียวกัน บนระเบียงห้องนอนชั้นสองของวิลล่าที่อยู่ไม่ไกล ธีทัตยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองภาพฝั่งนั้นอย่างจดจ่อ ปลายนิ้วที่จับแก้วน้ำไว้ได้กลายเป็นขาวซีดอย่างช้าๆ

เพียงแวบเดียว เขาก็มองออกว่าชายหนุ่มนั้นคือภวินท์ สามารถทำให้ญาธิดายอมออกมาพบในเวลาเช่นนี้ได้ นอกจากภวินท์แล้ว ก็ไม่มีคนใครอื่นแล้ว

ธีทัตรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ก้นบึ้งหัวใจ พร้อมกับความกังวล เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน จากนั้นโยนแก้วน้ำในมือทิ้งลงไปในถังขยะที่อยู่ด้านข้าง แล้วเบิกตามองไปทิศทางนั้นอีกครั้ง โดยไม่ขยับเขยื้อน

หลายปีมานี้ เขาไม่เคยทำอะไรที่เสียใจต่อญาธิดากับลูกแฝด แต่ว่าเธอกลับดุจดั่งภูเขาน้ำแข็ง ที่ต่อให้อบอุ่นแค่ไหนก็ไม่ยอมละลาย ส่วนภวินท์กลับเข้าหาเธอ เข้าใกล้เธอได้อย่างง่ายดาย!

ความโกรธเต็มไปทั่วหัวใจ อยู่เป็นเวลานานและไม่จางหาย ทันใดนั้น เขาคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินออกไปด้านนอก……

ใต้ต้นไทรต้นใหญ่ ญาธิดาฟังภวินท์อธิบายถึงแผนการของเขาหนึ่งรอบ ในใจเข้าใจคร่าวๆ แล้ว เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าสบตากับคู่ดวงตาลุ่มลึกคู่นั้น จากนั้นกล่าวเบาๆ “ฉันเข้าใจแล้ว”

แผนการที่ภวินท์กล่าวมา ถึงแม้จะไม่สามารถยืนยันได้หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ก็สามารถทำให้นิวราเผยพิรุธออกมาได้ ขอเพียงพวกเขาสามารถจับพิรุธได้ ก็สามารถสืบหาความจริงได้

แผนการนี้ยังเป็นแผนที่มีความเป็นไปได้ สำหรับพวกเขาที่ไม่สามารถทำอะไรได้มากในตอนนี้

“อย่างนั้นพวกเราก็ดำเนินการตามแผน” ญาธิดาชะงักครู่หนึ่งแล้วกล่าวต่อ “เอาล่ะ ฉันขอตัวก่อน คุณก็กลับเถอะ”

เมื่อกล่าวจบ เธอก็เหลือบมองภวินท์แวบหนึ่ง จากนั้นค่อยๆ หันหลังไป ใครจะไปรู้ ทันใดนั้นข้อมือของเธอถถูกรัดแน่นขึ้น ถูกคนคว้าไว้

“ญาธิดา”

ภวินท์ก้าวมาด้านหน้าหนึ่งก้าวดึงเธอไว้

ญาธิดาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในร่างกายของเขาอย่างชัดเจน ลมหายใจของชายหนุ่มได้ห่อหุ้มตัวเธอไว้ การหายใจของเธอก็เริ่มผิดปกติเล็กน้อย

เขาเอ่ยปากกล่าว “อยู่คุยเป็นเพื่อนผมหน่อย”

ญาธิดาใจบีบรัดขึ้น ไม่รู้ว่าควรจะตกลงหรือปฏิเสธดี ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อคลุมได้ดังขึ้น

เธอหยิบออกมาดู เห็นที่หน้าจอกะพริบชื่อ “ธีทัต” ลังเลครู่หนึ่ง แล้วก็กดรับสาย “ฮัลโหล”

“ธิดา คุณอยู่ไหน อีธานตกเก้าอี้!”

ได้ยินดังนั้น ญาธิดาก็ใจสั่นขึ้น กล่าวอย่างลนลาน “อะไรนะ!”

เสียงเคร่งขรึมของธีทัตลอยดังขึ้น “หัวเข่าของเขาถลอก ตอนนี้ผมกำลังจัดการแผลให้กับเขา…”

ทันใดนั้น ญาธิดาก็ผุดความรู้สึกผิดในใจ จากนั้นกล่าวรัวๆ “ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้!”

พลางพูดเธอพลางวางสาย แล้วหันไปมองภวินท์ที่อยู่ข้างๆ “มีอะไรค่อยคุยกันครั้งหน้านะ”

กล่าวจบ เธอก็หันหลังแล้วสาวเท้าวิ่งไปทางคฤหาสน์ทันที

ภวินท์ยืนอยู่ด้านหน้ารถ มองดูร่างของเธอที่ยิ่งเดินยิ่งไกลออกไป สายตาหม่นลงเล็กน้อย

ครู่หนึ่ง มองดูร่างของหญิงสาวหายลับไปจากประตูคฤหาสน์ เขาถึงได้หันหลังขึ้นรถไป