ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 50

พลางเหลือบมองว่าใบหน้าเธอเริ่มแดงขึ้นมา จู่ ๆ ภวินท์ก็รู้สึกสนุกขึ้นมาอย่างกะทันหัน ในทางกลับกันคือยิ่งอยากจะแกล้งเธอกลับมากกว่านี้

เขาเลิกคิ้วขึ้น และย้ำถามกลับอีกครั้ง “ไม่ต้องจริงๆ เหรอ?”

ญาธิดาหวาดหวั่นจนไม่เป็นตัวของตัวเอง จึงตอบอย่างหนักแน่น “ไม่ต้องค่ะ ไม่ต้องจริงๆ ค่ะ!”

เมื่อเห็นเธออยู่ในสภาพเช่นนี้ ราวกับหวาดกลัวว่าเขาจะไปทำมิดีมิร้ายกับเธอ ภวินท์ค่อยๆ ยกมุมปากเล็กน้อย พลางค่อยๆ เช็ดนิ้วที่เปื้อนยาทาออกอย่างหมดจด จากนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

“เดี๋ยวค่ะ!”

ญาธิดาฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงรีบอ้าปากเพื่อรั้งเขาเอาไว้

เรื่องของนีราภา เธอยังไม่ทันได้เอ่ยปากถามเขาเลย

ภวินท์หันหลังกลับมา พลางใช้แววตาดำขลับจับจ้องมองเธอ “หือ?”

ญาธิดาค่อยๆ เอ่ยปากถามอย่างระแวดระวัง “ฉันได้ยินว่านีราภาถูกลงโทษ แถมยังเข้าโรงพยาบาลอีก คุณเป็นคนทำใช่มั้ยคะ?”

สีหน้าภวินท์เคร่งขรึมลงเล็กน้อยทันควัน เขาเผยอริมฝีปากบาง “ผมเองแหละ”

“เรื่องที่ฉันแพ้อาหาร... เธอเป็นคนทำจริงหรือคะ?”

“ไม่ใช่เรื่องแพ้อาหารเท่านั้น รูปที่พวกเราโดนแอบถ่ายเธอก็เป็นคนทำ”

เมื่อรู้ความจริงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ญาธิดายังแปลกใจและยังไม่เข้าใจ พลางบ่นพึมพำ “แต่ว่าฉัน... ไม่เคยล่วงเกินเธอมาก่อนด้วยซ้ำ”

เธอกับนีราภาเคยบังเอิญเห็นหน้าค่าตากันไม่กี่ครั้งเอง แม้ว่าเธอรู้อยู่เต็มอกแล้วว่านีราภาคิดไม่ดีกับเธอ ทว่าก็ไม่สามารถถึงขั้นทำร้ายกันได้นี่หน่า

พลางมองการแสดงออกของหญิงสาว ภวินท์ชะงักชั่วครู่ พลางก้าวเท้ายาวเดินนำหน้า และจ้องมองเธอตาเขม็ง “บนโลกใบนี้มันไม่มีอะไรง่ายดายขนาดนั้น คุณต้องจำไว้ว่า ไม่ควรคิดร้ายใคร แต่พึงระวังคนคิดร้ายเรา”

ญาธิดากัดริมฝีปาก พลันเกิดความสับสนขึ้นในใจ

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมพูดยอมจาอยู่นาน ภวินท์พูดอย่างแผ่วเบา “พอเถอะ นอนพักผ่อนได้แล้ว”

ทันใดนั้น ญาธิดายื่นมือออกไป และคว้ามือเขาเอาไว้

และรับสัมผัสได้ถึงฝ่ามืออันอบอุ่นที่อยู่ในฝ่ามือ ภวินท์ชะงักทันที ในความทรงจำของเขานั้น ราวกับนี่เป็นครั้งแรกที่ญาธิดาเป็นคนเริ่มออกตัวจับมือเขาก่อน

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และพูดด้วยเสียงเคร่งขรึมจริงจัง “ขอบคุณนะ ขอบคุณที่คุณช่วยออกโรงปกป้องฉันค่ะ”

เธอไม่ค่อยชอบรสชาติของการถูกคนออกโรงมาปกป้อง ซึ่งก่อนหน้านี้คุณหญิงปภาวีและดร.ยติภัทรทำหน้าที่คอยปกป้องเธอ ทว่าในตอนนี้ ข้างกายของเธอเพิ่มคนที่คอยปกป้องเธอเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

ภวินท์หลุบตาลง จึงมองเห็นดวงตาของหญิงสาวอย่างชัดเจน ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด การหายใจเข้าออกเริ่มถูกกดลงอย่างกะทันหัน

ราวกับว่าเธอเชื่อมั่นทั้งหมด ทว่าสิ่งที่เขาปฏิบัติต่อเธอมันไม่ได้ใสซื่อบริสุทธิ์ใจอย่างร้อยเปอร์เซ็นต์ เพียงแค่เขารู้ตัวเองอย่างชัดเจน การที่เขาทำสิ่งเหล่านี้ลงไปนั้นเพราะเขามีเป้าหมายอื่นอยู่ ซึ่งเป้าหมายนั้นมันทำให้คนหนาวเสียวสันหลังเลยทีเดียว

วินาทีนั้น เขารู้สึกละอายใจอยู่บ้างจากเสียงก้นบึ้งหัวใจ

พลางมองดวงตาคู่นั้น ภวินท์หัวใจเริ่มอดทนไม่ไหว เขาเบนสายตาออก พลางยื่นมือออกมาดึงมือของเธอออกไป และทิ้งคำพูดเอาไว้ด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พักผ่อนเร็วๆ นะ”

ยังไม่พูดไม่ทันขาดคำ เขารีบสาวเท้าเดินจ้ำอ้าวมุ่งหน้าเดินออกไปทางด้านนอก

ญาธิดาจับสัมผัสกับอารมณ์ที่เปลี่ยนแปลงไปของชายหนุ่มไม่ได้สักนิด เธอดีใจจนคลี่ริมฝีปากยิ้มออกมา พลางเกิดความรู้สึกอิ่มเอมเปรมปรีดิ์อย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ชีวิตความเป็นอย่างอยู่เช่นนี้ แม้ว่าบิดเบี้ยวไปบ้าง ทว่านับวันยิ่งอบอุ่นมากขึ้นเรื่อย ๆ

ญาธิดานอนหลับเต็มอิ่ม จึงตื่นในเช้าวันรุ่งขึ้น จุดแดงๆ ที่อยู่บนตัวก็หายไปเกินครึ่งแล้ว เธอยื่นมือออกไปบิดขี้เกียจ และมองตนเองที่อยู่ในกระจก ความรู้สึกยินดีอย่างพบได้ยาก

เมื่อมาถึงบริษัทแล้ว ทางแผนกก็มีการเรียกประชุม พี่แนนที่เป็นหัวหน้าได้พูดเรื่องสำคัญที่เพิ่งเกิดขึ้นในระยะนี้วนซ้ำอีกรอบแล้ว จู่ ๆ ก็มองมาทางญาธิดา “ญาธิดา คุณออกมารายงานความคืบหน้าของงานที่คุณรับผิดชอบสักหน่อยสิ”

ญาธิดายิ้มตอบตกลง “ได้ค่ะ”

เธอรายงานความคืบหน้าของเรื่องชุดของขวัญที่ได้มีการสั่งจองเอาไว้แล้ว อีกทั้งยังบอกเนื้อหาอย่างละเอียด รวมทั้งรายละเอียดของขั้นตอนรอบหนึ่ง พี่แนนได้ยินแล้ว พลางพยักหน้า และตอบอย่างแผ่วเบา “ช่วยเอารายละเอียดในเอกสารนั่นให้พี่ดูหน่อยสิ”