ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 503

หลังจากกระซิบกระซาบข้างหูกันแล้ว ภูผาก็มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม พูดเบาๆว่า “เรื่องนี้สำหรับเธอแล้ว น่าจะไม่ยาก”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเกล้าแก้วเจื่อนลงเล็กน้อย ดูเหมือนไม่ค่อยเข้าใจ “แบบนี้ ก็ได้แล้วเหรอคะ”

ภูผาค่อยๆพยักหน้า “อืม”

เป็นเรื่องที่ง่ายมากเรื่องหนึ่ง สำหรับเกล้าแก้วในตอนนี้ มันง่ายจนแทบไม่ต้องออกแรง แต่กลับทำให้เขาเอาภวินท์ได้อยู่หมัด สิ่งที่ภวินท์ติดค้างเขา ติดค้างสิงโต ก็ควรจะต้องจบสิ้นเสียที

เขาเงยหน้า มองเกล้าแก้วด้วยสีหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง มือที่วางบนเอวเธอค่อยๆจับแน่นขึ้น เลื่อนผ่านเอวคอดกิ่วของเธอ เอ่ยเบาๆ เป็นการเตือนว่า“ต้องกลับไปแล้วใช่มั้ย”

เกล้าแก้วดึงสติกลับมา เหลือบมองดูเวลา ก็รีบตั้งสติ “ใช่ค่ะ ควรจะต้องกลับไปแล้ว!”

พูดพลาง เธอก็ผลักประตูลงจากรถ ใครจะไปรู้ว่าจู่ก็ถูกชายหนุ่มดึงกลับมา เธอยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกเขาประทับริมฝีปากลงมาแล้ว

จูบอันอบอุ่นและลมหายใจที่สอดประสานกัน ทำให้เธอไม่อยากจะตื่นขึ้นมาจากช่วงเวลาหวานชื่นไปชั่วขณะ ขณะที่ทั้งสองคนแทบจะอดใจไม่ไหวนั้นเอง เกล้าแก้วผลักเขาออก พูดด้วยใบหน้าแดงเรื่อว่า “พอแล้ว ฉันต้องกลับไปแล้วค่ะ!”

เห็นท่าทางเขินอายจนหน้าแดงของเธอ ภูผาก็หัวเราะเบาๆ สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือ

เกล้าแก้วผลักประตูลงจากรถ หันกลับไปมองเขาอีกครั้ง แล้วจึงปิดประตูเดินจากไปอย่างอาลัยอาวรณ์

เธอตกอยู่ในความรักอันแสนหวานของเด็กสาวตัวเล็กๆคนหนึ่ง ดึงเสื้อผ้าให้เรียบ ก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรวเร็ว โดยที่ไม่ได้สังเกตรอบๆเลย

อีกด้านของประตูโรงพยาบาล ภวินท์กับพายุเดินตามกันออกมา ภวินท์สีหน้าบูดบึ้งเล็กน้อย หลังจากเดินมาสองสามก้าว จู่ก็ขมวดคิ้ว เขาเหลือบมอง เห็นรถสีดำเพิ่งสตาร์ทที่อยู่ข้างทางฝั่งตรงข้าม นัยน์ตาก็มีความระแวดระวังเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

พายุเองก็สัมผัสอะไรบางอย่างได้อย่างว่องไว สายตาจับจ้องไปที่ป้ายทะเบียนของรถคันนั้น “นั่นเหมือนรถของคุณภูผาเลยครับ”

ภวินท์สีหน้าเคร่งขรึมลงเล็กน้อย พูดอย่างเยือกเย็นว่า “เขามาทำอะไร”

พายุนิ่งเงียบ

ภวินท์หันไป มองเห็นผู้หญิงที่สวมชุดพยาบาลคนนั้นในห้องโถง เกิดความสงสัยในใจ เขาสั่งด้วยเสียงเย็นชาว่า “ไปลองสืบดูหน่อย”

ภูผาไม่มีทางมาปรากฏตัวที่นี่โดยไม่มีเหตุผลเด็ดขาด เขาเป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต ไม่รู้ว่ากำลังเคลื่อนไหวและวางแผนอะไรอยู่ ดังนั้นต้องระมัดระวังตัวไว้ก่อน

พายุรับคำ นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ พูดด้วยท่าทีลังเลว่า “งั้นทางคุณญาธิดา ต้องนัดเธอออกมามั้ยครับ”

คลิปกรีดข้อมือของนิวราที่ถูกเผยแพร่ออกมาในครั้งนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับญาธิดา พวกเขามาก็เพื่อที่จะมาดูลาดเลา แต่จู่ๆภวินท์ก็จากไปแบบนี้ เท่ากับว่ามาเสียเที่ยวแล้ว

สีหน้าภวินท์เย็นยะเยือกลงอย่างเห็นได้ชัด แฝงด้วยความเฉยชาเล็กน้อย ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง “ตอนนี้ยังไม่ต้อง”

เรื่องนี้ สักวันเขาต้องไปหาญาธิดาอีก ตอนนี้ยังไม่ต้องรีบร้อน พอในหัวนึกถึงภาพแห่งความสุขของครอบครัวสี่คน ในใจเขาก็เหมือนมีสิ่งของอะไรบางอย่างมาอุดกั้นเอาไว้อย่างนั้น

เวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์มือถือของพายุก็ดังขึ้นมา เขารับสาย พูดสองสามประโยค ไม่นานก็มารายงานสถานการณ์กับพายุ “ท่านประธาน ถ้าเป็นแบบที่คุณคิด พวกของชนัดพลคงนั่งไม่ติด คนของเราบอกว่าพวกเขานัดเจอกับพวกผู้ถือหุ้นทั้งรายเล็กรายใหญ่”

แววตาภวินท์ดำดิ่งลง ในชั่วพริบตา ส่งเสียงฮึ่มพูดว่า “ชนัดพลจะวุ่นวายมากเกินไปแล้ว ฉันจะคอยดู ว่าเขาคิดจะทำอะไร!”

ไม่สามารถเอาสิ่งที่ตนเองต้องการจากเขาได้ ชนัดพลก็จำเป็นต้องใช้วิธีการอื่น