ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 521

เธอพึ่งจะพูดจบ นิวราก็เบิกตาโพลงใส่เธอ แล้วก็มองเธอด้วยความประหลาดใจ ไม่นาน ใบหน้าที่ตกตะลึงของเธอก็เปลี่ยนไปกลายเป็นความโกรธเข้ามาแทนที่ “ญาธิดา ทั้งๆ ที่แกก็รู้ทุกอย่างรู้แล้ว แต่กลับมาหลอกให้ฉันพูดอย่างนั้นเหรอ！”

เธอได้ส่งคนไปที่สอดแนมที่คุณย่าจริง เดิมทีเอาไว้ใช้ประโยชน์เรื่องอื่น แต่ไม่คิดเลยว่าจะมีประโยชน์ในเรื่องนี้ด้วย ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รู้เรื่องเยอะขนาดนี้หรอก

นิวรายิ่งคิดยิ่งโกรธ ความโกรธท่วมท้นอยู่เต็มอกไปหมด เธอจ้องไปที่ญาธิดา และถามอย่างดุร้ายว่า “เธอจะฟ้องฉันใช่ไหม? ”

ญาธิดายังไม่ทันจะได้ตอบอะไร ก็เห็นนิวราพุ่งเข้ามาใกล้เธออย่างโกรธเคือง แล้วก็ยื่นมือทั้งสองข้างออกมาบีบคอของเธอเอาไว้

การกระทำของนิวรานั้นมันกะทันหันมาก เธอไม่ทันได้เตรียมป้องกันตัวเลย ก็ถูกเธอบีบคอแล้วดันไปด้านหลัง พื้นตรงภูเขาจำลองนั้นไม่ค่อยราบเรียบเท่าไหร่นัก เธอเดินเซถอยหลังไปสองสามก้าว เกือบจะล้มลง

ทันใดนั้น หัวของเธอก็กระแทกเข้ากับก้อนหินดัง “ตึก” เธอถูกนิวราผลักให้ถอยไปจนสุดทาง ตัวแนบอยู่บนโขดหินของภูเขาจำลอง ไม่เหลือทางให้ถอยได้อีกแล้ว

นิวรากัดฟันแน่น และพูดอย่างเกลียดแค้นว่า “ญาธิดา！เพราะแกคนเดียว！ที่ฉันต้องกลายมาเป็นแบบนี้ ก็เพราะว่าแกคนเดียว！ แถมตอนนี้แกก็ยังคิดจะทำร้ายฉัน จะไปฟ้องฉันกับคุณย่า ฉันไม่มีวันปล่อยให้แกประสบความสำเร็จหรอกนะ！ไปตายซะเถอะ ญาธิดา ยังไงแกก็สมควรตายตั้งนานแล้ว！”

ดวงตาทั้งสองข้างของเธอนั้นแดงก่ำ ตอนนี้เธอถูกครอบงำด้วยความโกรธ ไม่มีสติอีกต่อไป มือทั้งสองข้างของเธอติดแน่นอยู่ตรงคอของญาธิดา แล้วก็ผลักเธอถอยไปด้านหลังอย่างรุนแรง

ญาธิดารู้สึกเหมือนมีเชือกป่านมัดแน่นอยู่ที่คอของตัวเอง ทำให้เธอหายใจไม่ออก จะร้องขอความช่วยเหลือก็ไม่ได้ เธอยื่นมือออกไป พยายามจะดึงมือทั้งสองข้างของนิวราออก แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอแรงเยอะขนาดนี้ บวกกับการที่เธอได้เปรียบด้านตำแหน่งที่ยืนด้วย ทำให้เธอไม่สามารถเป็นคู่แข่งของเธอได้เลย

เธอส่งเสียงออกมาอย่างเหนื่อยล้า “นิวรา ปล่อย……”

ไม่ค่อยมีคนอยู่แถวภูเขาจำลองเท่าไหร่นัก ปกติแล้วคนไม่ค่อยมาตรงนี้กัน บวกกับตอนนี้พวกเธอทั้งสองคนหลบอยู่ด้านหลังภูเขาจำลอง ผู้คนที่เดินผ่านสวนเล็กๆ นี้จะไม่ทันสังเกตถึงจุดนี้เลย แล้วอีกอย่าง คอของญาธิดาตอนนี้นั้นถูกรัดแน่น ทำให้เธอไม่สามารถส่งเสียงดังได้เลย และก็ไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือได้ด้วย

ใบหน้าของนิวราดูดุร้ายมาก ถลึงตา ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือเด็ดขาด “ญาธิดา แกสมควรตายตั้งนานแล้ว！แล้วก็ลูกนอกคอกทั้งสองคนของแกด้วย ครั้งก่อนถ้าเกิดว่าไม่ได้ยัยชั้นต่ำอย่างอัญมณีปกป้องเอาไว้ คนที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงก็คือพวกมันทั้งสองคนนั่นแหละ！”

ประโยคนี้เหมือนกับฟ้าผ่า ผ่าเข้ามาที่หูของญาธิดา

ก่อนหน้านี้เธอพยายามทุกวิถีทางเพื่อหาหลักถาม เพื่อพิสูจน์ว่าผู้กระทำผิดในตอนนั้นก็คือนิวรา แต่ว่ามันก็ยากลำบากมาก ไม่คิดเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้ เธอกลับจะยอมรับออกมาเอง！

ที่แท้ก็เป็นเธอนั่นเอง เธอเป็นคนทำทุกอย่าง！

แต่ว่าตอนนี้ คอของญาธิดานั้นถูกนิวราบีบเอาไว้แน่น หายใจลำบากขึ้นเรื่อยๆ สีของใบหน้าเธอก็เปลี่ยนจากสีแดงกลายเป็นเขียว มือทั้งสองข้างก็เริ่มหมดเรี่ยวแรงลงไปเรื่อยๆ

ตอนนี้เธอก็เหมือนกับปลาที่กำลังเผชิญหน้ากับความตาย พยายามอ้าปากเพื่อสูดลมหายใจเข้าไป แต่ว่าสติของเธอก็เริ่มเลือนหายไป แขนขาก็เริ่มอ่อนแรงลงเรื่อยๆ

หรือว่า เธอจะล้มลงในมือของนิวราอย่างนั้นเหรอ?

ตอนที่สติของญาธิดาเริ่มอ่อนตัวลงเรื่อยๆ ทันใดนั้น ก็มีเงาหนึ่งแวบมาตรงข้างเธอ และหลังจากนั้น เธอก็เห็นชายคนหนึ่งอยู่ด้านหลังของนิวรา เขายกมือขึ้นมา และใช้มือสับไปที่หลังคอของนิวรา！

ทันใดนั้น นิวราก็ตาเหลือก ร่างกายอ่อนลง พร้อมกับปล่อยเธอและล้มลงไป

ในที่สุดสิ่งที่บีบคอเธออยู่นั้นก็หลุดออก ญาธิดาก็ขาอ่อนตามไปเหมือนกัน เธอพิงไปตรงก้อนหินที่ภูเขาจำลอง พยายามหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ เอามือทั้งสองข้างกุมคอของตัวเองเอาไว้ ความเจ็บปวดแผ่กระจายไปทั่วคอของเธอ

เธอมองไปที่นิวราที่หมดสติอยู่ที่พื้น หลังจากนั้นก็มองไปที่ผู้ชายที่ทำให้นิวราหมดสติไป สีหน้าของเขาปกติมาก โค้งคำนับให้กับเธอ แต่ว่าไม่ได้พูดอะไรเลย แล้วก็เดินจากไป

ญาธิดาตะลึงไป แล้วก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นคุ้นตาอย่างแปลกประหลาด แต่ว่าเธอยังไม่ทันจะจำได้ คนคนนั้นก็เดินไปไกลแล้ว เหลือให้เธอเห็นเพียงแค่แผ่นหลังของเขาเท่านั้น