ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 520

เธอได้ข้อมูลสำรองของวิดีโอกล้องวงจรปิด จากนั้นก็เดินออกจากห้องควบคุม เตรียมที่จะออกจากโรงพยาบาล

ระหว่างทาง เธอใจลอย ในหัวสมองครุ่นคิดแต่เรื่องที่จะหาวิธีในการตามหาภวินท์

ตอนนี้ ต่อให้ตัวของภวินท์อยู่ในเมือง J เธอก็จะไปตามหา ต่อให้จะเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร ต้องใช้ความพยายามและความยากลำบาก หากต้องการจะตามหาคนแล้วจริงๆ เธอจะต้องเริ่มต้นจากเบาะแสที่มีความเป็นไปได้มากที่สุด เช่นนี้ถึงจะประหยัดเวลาและมีประสิทธิภาพ

เธอพลางเดินพลางครุ่นคิด และไม่ได้สังเกตดูสถานการณ์รอบข้าง เธอเพิ่งเดินออกมาจากอาคารผู้ป่วยนอก กำลังจะเดินผ่านสวนเล็กๆ ไปยังหน้าประตู ใครจะไปรู้ เหลือบมองเห็นเงาร่างที่คุ้นเคย

ดวงตาเธอชะงัก และจับจ้องไปที่ร่างนั้น ครู่เดียวก็มั่นใจว่า เป็นร่างที่คุ้นเคยของ——นิวรา!

ทางฝั่งนิวราที่กำลังกวาดมองรอบๆ อย่างระแวดระวัง ราวกับเหมือนสังเกตเห็นบางอย่าง เธอหันมามองทางญาธิดาอย่างฉับพลัน และทั้งสองก็สบตากันพอดี สายตาประสานกันกลางอากาศ ต่างคนต่างชะงักงัน

จะว่าไป พวกเขาก็ไม่ได้เจอกันมาสักพักหนึ่งแล้ว คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะบังเอิญได้เจอกัน

ญาธิดาดึงสายตากลับ ขณะที่จะเดินออกไปที่หน้าประตูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสร้งทำเป็นเหมือนไม่เห็นอะไร แต่ใครจะไปรู้สีหน้าของนิวราเปลี่ยน และเดินตรงมาหาเธอ

สัมผัสถึงการเข้ามาใกล้ของเธอ ญาธิดาขมวดคิ้ว หันหน้ามองไปทิศทางนั้น เธอเดินเข้ามาใกล้ เธอรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ

ไม่ได้เจอกันเดือนกว่า นิวราในตอนนี้ดูผอมลงไปมาก เธอไม่ได้แต่งหน้า ใบหน้าขาวซีด ตาดำคล้ำอย่างเห็นได้ชัด แก้มทั้งสองข้างตอบ ทั้งตัวดูซูบผอมลงไปมาก

“ญาธิดา!”

นิวราเอ่ยปาก ใช้น้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเรียกเธอให้หยุด

ญาธิดาตะลึงงัน มองเธอเดินเข้ามาหาตัวเอง จากนั้นหยุดชะงักเท้าลง แล้วจ้องมองเธออย่างเย็นชา

หลังจากที่รอเธอเข้ามาใกล้ ญาธิดาก็ถามขึ้นอย่างเย็นชา “มีอะไร”

“ฮึ่ม!” นิวราฮึดฮัดอย่างไม่พอใจ มองดูดวงตาของเธอที่เป็นปรปักษ์อย่างเห็นได้ชัด เธอเดินเข้ามา กล่าวอย่างเย็นชา “ผู้หญิงไร้ยางอาย! ถ้าไม่ใช่เธอ พี่วินก็คงไม่จะไม่หย่ากับฉัน! ถ้าไม่ใช่เธอ เขาก็คงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้!”

ได้ยินดังนั้น ญาธิดาหรี่ตาลงเล็กน้อย แต่ไม่เปล่งเสียงใดๆ

เธอรู้ดี แต่ไหนแต่ไรนิวรามักจะมีนิสัยชอบโยนความผิดมาให้เธอเสมอ ตอนนี้เรื่องที่เกิดขึ้นกับภวินท์ เธอก็โทษเธอ เห็นได้ชัดว่าต้องการจะใช้เป็นข้ออ้างนี้ในการบรรเทาความโกรธของเธอ

นิวราเห็นเธอไม่พูดไม่จา จึงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเข้าใกล้เธอแล้วกล่าว “ญาธิดาอีคนสารเลว! ล้วนเป็นเพราะเธอ ทั้งหมดล้วนเป็นความผิดของเธอ!”

ได้ยินคำสบถอย่างไม่สะทกสะท้านของเธอ ญาธิดาก็ปะทุความโกรธขึ้น แล้วกล่าวเตือนอย่างเย็นชา “นิวรา พูดอะไร ระวังหน่อย”

คู่ดวงตาที่แดงก่ำนิวรา จ้องเขม็งเธอแล้วกล่าว “ที่ฉันพูด หรือว่าไม่จริง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พี่วินจะเกิดเรื่องได้ยังไง เธอคิดว่าฉันไม่ได้ไปสืบมาหรือไง สายโทรศัพท์สุดท้ายที่เขาคุยก่อนจะหายตัวไป ก็คือเธอ!”

ญาธิดาใจเต้น “ตึกๆ” มองเธอด้วยความประหลาดใจ

คิดไม่ถึง นิวรารู้เรื่องนี้ด้วย

ญาธิดากำหมัดแน่น กล่าวถามต่อ “เธอยังรู้อะไรอีก”

“ฉันรู้อะไร ทำไมต้องบอกเธอด้วย”

ใต้ดวงตาของนิวราประกายความโกรธขึ้น แต่ในเวลานี้ มีเสียงดังลอยมาจากทางนั้นที่อยู่ไม่ไกล นิวราตกใจแล้วก็หันมองไป แต่ราวกับเห็นบางอย่างที่ทำให้เธอรู้สึกกลัว เธอยกเท้าจะเดินไปข้างๆ

ญาธิดาเห็นดังนั้น ยกเท้าตามไปทันที แล้วถามขึ้น “นิวรา เธอรู้อะไรมาใช่ไหม”