ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 533

ญาธิดาใจเต้นเล็กน้อย มองไปยังเณรน้อยที่ไม่ยอมพูดอะไร เธอโค้งคำนับลงเล็กน้อย และพูดว่า “ท่านพาฉันไปเดินชมที่อื่นเถอะ”

เณรน้อยพยักหน้าเชื่อฟัง ขณะที่กำลังเดินตามเณรน้อยไป สายตาของเธอก็คอยมองดูรอบ ๆ ไปด้วย จิตใจของเธอก็รู้สึกประหม่าอย่างอธิบายไม่ถูก

หลังจากที่ได้พาชมสถานปฏิบัติธรรมแห่งนี้จนครบถ้วน ญาธิดาและเณรน้อยก็ค่อย ๆ สนิทกันมากขึ้น ขณะที่ทั้งคู่กำลังจะกลับไปยังห้องที่พยัคฆ์และพี่เข้มอยู่ ตาของเธอก็เหลือบไปเห็นประตูบานหนึ่งเข้า ทำให้เธอต้องหยุดชะงักไปเล็กน้อย ประตูบานนั้นเป็นทางเชื่อมไปยังลานว่างอีกแห่งหนึ่ง แต่เธอก็ไม่ทราบว่านั่นคือสถานที่อะไร แถมตอนที่เณรน้อยพาเธอเดินดูสถานที่ ก็ไม่ได้พาเธอเข้าไปยังลานเล็ก ๆ ตรงนั้นด้วย

ทำให้เธอเกิดความสงสัยไม่น้อย

ญาธิดาสูดหายใจลึก รีบยื่นมือไปรั้งเณรน้อยไว้ และพูดว่า “ท่านยังพาฉันเดินไม่ทั่วเลย ทำไมถึงจึงจะกลับแล้วล่ะ？”

เณรศีลเผลอถอยออก รักษาระยะห่างกับเธอไว้ มือของเขาประสานกัน แก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพู และพูดด้วยความไร้เดียงสาว่า “ห้ามแตะเนื้อต้องตัวกันเด็ดขาดนะครับ”

ญาธิดาตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็เผลอหัวเราะออกมา เธอก้มลงไปมองเด็กที่ไม่เด็กคนนี้ ใจทั้งโกรธทั้งขำ “เจ้าอาวาสสอนท่านมาแบบนี้เหรอ？”

เด็กตัวน้อย ๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าไม่ควรห้ามแตะเนื้อต้องตัวกัน เธอยิ่งคิดก็ยิ่งขำ จนสุดท้ายก็ขำไม่ยอมหยุด

เณรศีลแก้มยิ่งแดงขึ้นไปอีก ดวงตากลมโตไม่กล้าแม้แต่สบตาเธอ ไม่แต่ยืนอยู่ที่เดิม

ณาธิดาเห็นว่าเขาเงียบไปก็พูดขึ้น “ไม่เป็นไรแล้ว ฉันจะไม่แกล้งท่านแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

เณรศีลได้ยินก็พยักหน้า และพูดว่า “ได้โปรดอย่าบอกเรื่องนี้กับท่านเจ้าอาวาสนะครับ...”

ญาธิดารีบตอนกลับ “โอเค ฉันจะไม่พูดอะไรทั้งนั้น”

พูดจบเธอก็เดินตามเณรศีลไปบนทางที่ฝนเพิ่งจะหยุดตกด้วยความเฉอะแฉะ เธอได้ลืมเรื่องประตูลานว่างนั้นไปแล้ว

ในขณะเดียวกันบนลานว่าง ภวินท์ก็ค่อย ๆ หมุนรถเข็นออกมาจากห้อง มองไปยังฉากเบื้องหน้าที่ฝนเพิ่งจะหยุดตก อากาศแจ่มใสและรื่นรมย์จนอธิบายไม่ถูก

เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก คล้ายกับเป็นเสียงของญาธิดา

แต่หลังจากออกมาจากห้อง เสียงนั้นกลับเงียบไป

พายุเดินออกมาจากห้อง มองไปทางภวินท์ด้วยความสงสัย “มีอะไรเหรอครับ?”

ภวินท์รู้สึกลังเลเล็กน้อย ค่อย ๆ พูดขึ้น “เมื่อกี้ ... เหมือนฉันได้ยินเสียงของญาธิดา”

ได้ยินดังนี้ พายุก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

ตั้งแต่ได้รู้จักกับคุณภวินท์มา เขาก็รู้ว่าญาธิดาเป็นคนพิเศษสำหรับภวินท์โดยตลอด แต่ตัวเขาเองมักจะไม่รู้ตัว และคอยเจอแต่เรื่องเข้าใจผิดกันมาเสมอ หรือว่าตอนนี้ เขาจะรู้ตัวเองแล้วกันนะ?

พายุไม่ตอบอะไร ภวินท์หันกลับมาถามเขาว่า “นายได้ยินหรือเปล่า?”

พายุเพิ่งรู้สึกตัวและพูดว่า “ไม่ครับ”

เขาไม่ได้ยินเสียงของญาธิดาเลย ได้แต่กลัวว่าที่คุณภวินท์เป็นเช่นนี้ เป็นเพราะจิตสำนึกที่คอยหลอกหลอนเขาอยู่

ได้ยินดังนั้น แววตาของภวินท์ก็ดูเศร้าลงเล็กน้อย

เพราะเมื่อวานนี้หลุยส์บอกว่าวันนี้จะพาญาธิดามาหาเขาที่นี่

ทันใดนั้นเอง ประตูด้านหลังก็เปิดออก หลุยส์ที่สวมชุดสีดำ เขาก้าวเท้าเข้ามาด้วยสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัด ทันทีที่เห็นภวินท์ เขาก็พูดขึ้น “วิน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว !”

น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความกังวล จนทำให้ทั้งภวินท์และพายุเผลอประหม่าอย่างไม่รู้ตัว

หลุยส์เข้ามาด้วยท่าทีประหม่าขนาดนี้ แน่นอนว่าต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ !