ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 565

เวลานี้ ภวินท์รู้สึกว่าการอยู่ที่นี่ของตัวเองราวกับเป็นส่วนเกินของครอบครัวสี่คนนี้ แทรกซึมไม่ได้ และรู้สึกอึดอัดสุดขีด

ทางฝั่งเตียงผู้ป่วย เห็นเพียงกิริยาท่างทางการลูบศีรษะญาธิดาอย่างอ่อนโยนของธีทัต แล้วกล่าวเบาๆ “ผมได้ยินว่าคุณนอนโรงพยาบาล เดิมทีก็อยากจะมาทันที แต่คิดว่าคุณคงอยากจะเห็นลูกทั้งสองคนมากกว่า ดังนั้นจึงพาพวกเขามาพบคุณ เดิมทีจะมาถึงในช่วงบ่าย แต่ว่าผมต้องปรับอารมณ์กันครู่หนึ่ง เพื่อหลีกเลี่ยงการทำร้ายคนจากความโมโหร้าย ดังนั้นจึงพาพวกเขาไปทำเค้ก แล้วถึงได้รีบมา”

พลางพูด เขาพลางหันหน้าไปมองทางภวินท์ ใต้ดวงตามีความเย็นชาและห่างเหิน

ความหมายในคำพูดของเขาเมื่อสักครู่ เห็นได้ชัดว่าตั้งใจพูดให้ภวินท์ฟัง

ไม่ว่าญาธิดาจะบาดเจ็บด้วยสาเหตุใด ล้วนเป็นการละเลยหน้าที่ของภวินท์ ตอนนั้นเขาพาคนออกไปโดยไม่สนใจใดๆ ไม่รู้ว่าใช้วิธีใดทำให้ญาธิดาเก็บเขาไว้ข้างๆ กายเธอ และที่ญาธิดาต้องเข้าโรงพยาบาล ย่อมเป็นความเลินเล่อและการละเลยหน้าที่ของเขา

ทันทีที่ได้ยินญาธิดาเข้าโรงพยาบาลนั้น เขาก็กลั้นความใจร้อนที่อยากจะกระโจนต่อยหน้าภวินท์เอาไว้ และก็สงบสติอารมณ์ลง ในที่สุดก็คิดวิธีนี้ขึ้นมาเพื่อฟาดหน้าภวินท์

มีอะไรที่จะเจ็บไปกว่าการแสดงความรักกับญาธิดาต่อหน้าเขาอีก

ฝั่งนั้น นัยน์ตาภวินท์เย็นชาลงเล็กน้อย สบตากลับกับเขา บรรยากาศในห้องฉับพลันก็เย็นยะเยือกขึ้น

ญาธิดาสูดลมเย็นๆ เข้าจมูก อดไม่ได้จึงยื่นมือออกมาดึงธีทัตเบาๆ แล้วกล่าวด้วยเสียงต่ำ “แล้วพวกท่าน……”

ธีทัตหันหน้ามา แล้วส่งรอยยิ้มที่อ่อนโยนพร้อมกล่าวเบาๆ “ไม่ต้องเป็นห่วง ผมกลัวว่าพวกท่านเป็นห่วง ผมจึงไม่ได้บอกพวกเขา”

ญาธิดาได้ยินดังนั้น ใจทั้งดวงถึงได้สงบลง เธอมองดูสองลูกน้อยที่อยู่ข้างๆ หัวใจที่เหมือนห้อยอยู่บนเส้นด้ายค่อยๆ ร่อนลงสู่พื้น สบายใจขึ้นมาก

เดิมทีเธอยังรู้สึกว่าความเจ็บปวดจากแผ่นหลังยากที่จะทนได้ แต่ว่าเวลานี้ เห็นลูกน้อยสองคนห้อมล้อมอยู่ข้างๆ ตัวเอง เธอทั้งตื่นเต้นและดีใจ ข้างใจรู้สึกสงบสบายใจขึ้นไม่น้อย ความเครียดทั้งหมด เวลานี้ราวกับถูกโยนทิ้งไปหมด เหลือเพียงความหอมหวานและความสุขเท่านั้น

ธีทัตมองดูเธอยิ้มเบาๆ ใต้ดวงตาจึงเต็มไปด้วยความรัก แล้วกล่าวถามเบาๆ “ธิดา อยากจะลองเค้กที่พวกเราสามคนทำไหม”

“แม่ครับ นี่เป็นเค้กที่พวกเราสามคนทำมาให้คุณแม่ อร่อยมากๆ!”

“ใช่ครับ แม่รีบลองชิมดู!”

เด็กน้อยสดงคนต่างเชียร์อยู่ข้างๆ ญาธิดายิ้มจนตาหยี หัวใจเต็มไปด้วยความหวาน “ได้จ้ะ อย่างนั้นแม่จะลองชิมดู!”

ธีทัตรีบหยิบจานส้อมออกมา แล้วหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ จากนั้นยื่นมาที่ด้านหน้าของเธอ

ญาธิดาชิมหนึ่งคำ ทันใดนั้นคู่ดวงตาก็เบิกกว้าง “อร่อยมากเลยจ้ะ!”

เด็กน้อยสองคนมองดูปฏิกิริยาตอบสนองของเธอ ฉับพลันก็หัวเราะอย่างดีใจ

ภวินท์เห็นภาพครอบครัวสี่คนที่มีความสุขอยู่ตรงหน้า ในใจก็อดไม่ได้ที่จะบีบรัดขึ้น เขาขมวดคิ้วขึ้นเบาๆ ขณะลังเลว่าจะจากไปดีหรือไม่ ใครจะไปรู้ จู่ๆ เอลล่ากลับยกเค้กที่หั่นเสร็จมาหนึ่งจาน ยื่นมาที่ด้านหน้าขอเขา

“คุณอาสุดหล่อ คุณอาก็ทานด้วยนะคะ”

เสียงจ้อแจ้ของเธอ แก้มที่กลมๆ แดงระเรื่อ นุ่มนิ่มจนทำให้คนไม่สามารถปฏิเสธได้ ภวินท์ยกริมฝีปากขั้นยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่เศร้า

“ขอบใจจ้ะ แต่ว่าอาไม่ทานครับ”

เขาพลางกล่าวพลางเงยหน้าไปมองทางเตียงผู้ป่วย แล้วกล่าวเบาๆ “ผมยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะ”