ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 566

เนื่องจากบาดแผลแผ่นหลังของญาธิดาจำเป็นต้องทายาทุกๆ วัน ด้วยสภาพการณ์ของเธอ จึงยังไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้

เมื่อเล่นกับสองหนูน้อยพอแล้ว สุดท้ายเมื่อสองหนูน้อยได้ยินว่าญาธิดาไม่สามารถกลับบ้านได้ ใบหน้าน้อยๆ ก็ก้มลงไป ผิดหวังสุดขีด

อีธานดูเหมือนจะง่วงแล้ว ดวงตาแทบจะหรี่ลงเป็นสองเส้นบรรจบกันเป็นร่อง ศีรษะผงก แต่ก็ยังจับมือของญาธิดาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ญาธิดาดูแล้วรู้สึกเจ็บปวดใจ เธอเองก็อยากจะกลับบ้านไปโอบกอดลูกสองคนให้เข้านอน แต่ด้วยร่างกายของเธอตอนนี้ไม่เอื้ออำนวย 

ในที่สุด ธีทัตทนดูต่อไปไม่ได้ จึงได้เอ่ยปาก “เอาอย่างนี้นะ พรุ่งนี้พ่อค่อยพาพวกหนูมาเยี่ยมคุณแม่อีก วันนี้กลับไปนอนก่อน ดีไหม”

ญาธิดาก็รีบสมทบอย่างรวดเร็ว “ใช่จ้ะ พวกหนูกลับกันไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ ตกลงตามนี้นะ แม่ไม่หนีไปไหนหรอก”

อีธานกับเอลล่าเงยหน้าขึ้นมองเธอพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย แล้วก็กล่าวเพื่อขอคำยืนยัย “จริงเหรอครับ/ค่ะ”

ญาธิดาพยักหน้าแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “แน่นอนว่าต้องจริงสิจ๊ะ!”

เมื่อเห็นความหนักแน่นมั่นใจจากเธอ บวกกับความรู้สึกที่ง่วงมาก สุดท้ายหนูน้อยทั้งคู่ก็ยอมปล่อยมือ และยอมจากไป

ธีทัตรีบเรียกคนขับรถ ให้พวกเขาพาเด็กๆ ขึ้นรถไปก่อน แล้วตัวเองก็กลับไปที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง

ญาธิดาที่กำลังนั่งอยู่บนเตียง อีธานกับเอลล่าจากไป ในห้องก็ว่างเปล่าทันที

เธอได้ยินเสียงประตูดังขึ้น จึงหันไปมอง เห็นธีทัต ในดวงตาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นในทันใด “คุณกลับมาทำไมเหรอ”

ธีทัตก้าวเท้ายาวเดินมาด้านหน้า จู่ๆ ก็กอดเธอไว้ ราวกับรู้ว่าแผ่นหลังเธอได้รับบาดเจ็บ จึงหลีกเลี่ยงอย่างระมัดระวัง ใช้มือลูบผมเธอเบาๆ “เพราะผมไม่อยากจากคุณไป”

ชายหนุ่มกล่าวคำรักอย่างกะทันหัน ทำให้ญาธิดานิ่งชะงัก เมื่อรู้สึกตัวใบหน้าก็มีความร้อนผ่าวขึ้น

ธีทัตก้มหน้า ยิ้มแล้วมองเธอ “คุณคิดว่าผมไม่ต้องคุณแล้วใช่ไหม”

ได้ยินดังนั้น ญาธิดาจมูกคัดอย่างไม่ทราบสาเหตุ มีความรู้สึกอยากจะร้องไห้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้สึกละอายใจต่อธีทัตมากกว่า

เธอรู้ว่าพฤติกรรมของตัวเองตอนนี้นั้นยากที่เข้าใจมากแค่ไหน ถ้าหากว่าเธอเป็นผู้ชาย เธอจะต้องรู้สึกไม่สบายใจอย่างแน่นอน เมื่อเห็นผู้หญิงของเธอไปหาผู้ชายคนอื่นอย่างไม่ลังเล และยังไม่กลับบ้านอีก 

การปรากฏตัวของธีทัต ถือว่าใจกว้างสุดๆ แล้ว

“ขอโทษ ที่ช่วงนี้เอาแต่ใจตัวเอง” ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วกล่าวขอโทษเบาๆ “อาจจะเป็นเพราะเหตุผลส่วนตัวของฉันเอง ทำให้ผู้บริสุทธิ์ต้องมาลำบาก ฉันอยากจะทำให้เรื่องนี้กระจ่าง ดังนั้นช่วงนี้ถึง……”

ขณะที่เธอพูดอยู่ จู่ๆ เธอก็ชะงักขึ้น ธีทัตยกมือขึ้นฉับพลัน แล้วเช็ดน้ำตาที่แก้มของเธอ จากนั้นกล่าวอย่างอ่อนโยน “ผมเข้าใจ”

ทันใดนั้น ญาธิดาก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จึงได้ไหลออกมา เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ นึกถึงเจ้าอาวาสอาจจะเสียชีวิตเพราะตัวเองเป็นต้นเหตุ เธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ยากที่จะขจัดออกได้

ธีทัตปลอบประโลมเธอเบาๆ และก็นั่งลงข้างเตียงอย่างช้าๆ จากนั้นกล่าวถามเบาๆ “มีอะไรอยากจะพูดไหม อย่าเก็บไว้ในใจ บอกผมมาเถอะ”

ได้ยินดังนั้น ญาธิดาจมูกก็คัดขึ้น กระแสน้ำอุ่นผุดขึ้นในใจ เธอสูดอากาศ แล้วมองไปทางเขาแล้วกล่าวอย่างจริงจัง “ฉันทำให้คนคนหนึ่งเสียชีวิตอย่างไม่ตั้งใจ”

ได้ยินเธอพูดเช่นนี้ ธีทัตก็ตกใจ มีแสงสลัวแวบเข้ามาในดวงตาของเขา จึงได้เอ่ยปากกล่าวถามขึ้น “ใคร”

“เป็นคนที่ฉันเจอเพียงครั้งเดียว และก็เป็นคนที่ดีมาก……”

ญาธิดารู้สึกซาบซึ้งใจ จึงกล่าวอย่างช้าๆ และบอกเล่าเรื่องราวคร่าวๆ ออกมา เล่าถึงตอนที่ภูผาจู่ๆ ปรากฏตัวอยู่ที่สถานปฏิบัติธรรมนั้น ดวงตาของธีทัตก็ประกายความประหลาดใจขึ้น

สุดท้าย เขาก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เพียงแค่ฟังเธอเล่าเรื่องราวทุกอย่างอย่างตั้งใจ จากนั้นถึงได้กล่าวถามขึ้น “ในใจคุณรู้สึกแย่มากเหรอ”