ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 567

พริบเดียว หนึ่งสัปดาห์ก็ผ่านไป

บาดแผลไฟไหม้ที่แผ่นหลังของญาธิดาดีขึ้นไม่น้อยแล้ว ธีทัตพาลูกแฝดมาเยี่ยมเธอทุกๆ วัน การพักฟื้นรักษาบาดแผลอยู่ที่โรงพยาบาลก็ไม่ได้ทรมานมากอีกต่อไป

เพียงแต่ เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ เป็นหนึ่งสัปดาห์แล้วที่ภวินท์ไม่ได้มาที่โรงพยาบาล ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เขาจากไป ก็ไม่ได้ปรากฏตัวอีกเลย

แต่ก็ดูเหมือนว่าเขาจะยุ่งด้วย ในหนึ่งสัปดาห์ เขาค่อยๆ ออกสื่อและปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน สังสรรค์งานเลี้ยงอย่างต่อเนื่อง และกลายเป็นที่นิยมอย่างมาก

เมื่อสามวันก่อน เขากลับมาที่ STN Group ในฐานะประธาน จึงทำให้เกิดความโกลาหล สร้างความตกใจให้กับภายในบริษัท และภายนอกต่างคาดเดาไปต่าง ๆ นานา

ทุกคนรู้ดีว่าในช่วงเกือบสองเดือนที่เขาหายตัวไป ภูผาประคับประคองทั่วทั้งบริษัท เป็นแกนนำผู้ถือหุ้นเขียนข้อบังคับภายใน รับออเดอร์ทำโครงการ หยิ่งผยอง เฉียบขาดด้วยจิตวิญญาณของผู้นำคนใหม่

แต่ก็ไม่มีใครคาดคิด ภวินท์จะกลับมาอีกครั้ง อีกทั้งในมือยังคือถือครองหุ้นส่วนที่มีอำนาจเหนือกว่า ด้วยจิตวิญญาณที่ทรงพลังโดยกำเนิด

วงในมีข่าวลือเรื่องการต่อสู้แบบประจัญบานระหว่างสองพี่น้องระหว่างภวินท์กับภูผา ตอนนี้การ “แสร้งตาย” ให้เข้าใจผิดในครั้งนี้ ยิ่งยืนยันการคาดเดาของพวกเขา

ทั้งคู่ไม่ถูกกัน นั้นเป็นเรื่องจริง แต่วันนั้นที่ภวินท์กลับคืนสู่บริษัท สีหน้าของภูผากลับแสดงความยินดี จุดประทัดต้อนรับอย่างเปรี้ยงปร้าง และไว้หน้าภวินท์อย่างดี

เพียงแต่ ใครก็คิดไม่ถึงว่า การกลับมาของภวินท์ กลับเป็นคู่ขาที่พิการ แต่แม้ว่าเขาจะนั่งบนรถเข็น แต่ออร่าก็ไม่ได้ลดลง หว่างคิ้วเพิ่มความเฉียบคมและความมุ่งมั่นมากขึ้น

ชีวิตของสองพี่น้องตระกูลสถิรานนท์ราวกับแปรเปลี่ยนไป แต่พวกเขากลับยังคงรักษาตำแหน่งที่แตกต่างกัน  ต่างฝ่ายต่างเฝ้าตำแหน่งของตัวเอง ทำให้คนระอาและทอดถอนใจอย่างที่สุด

สำหรับข่าวคราวเหล่านี้ ล้วนเป็นญาธิดาที่เปิดอ่านข่าวจากสื่อสำนักข่าวและสื่อข่าวทั่วไป มีหลายครั้งที่เธออยากจะโทรศัพท์ไปหาเขา แต่ว่าสุดท้ายก็ไม่ได้โทร

หน้าประตูห้องผู้ป่วยมีเสียงฝีเท้าก้าวเดินดังลอยมา ถึงทำให้สติของญาธิดากลับคืนมา เธอหายใจเข้าลึก หันหน้าไปก็เห็นธีทัตโอบช่อดอกทานตะวันแล้วเดินเข้ามา

บนใบหน้าของเขามีรอยยิ้ม และมุ่งเดินตรงไปที่ด้านหน้าโต๊ะข้างเตียง แล้วนำช่อดอกไม้วางลงบนโต๊ะ หันหน้ามามองเธอแล้วถาม “เป็นไง ชอบไหม”

พักนี้ ธีทัตแทบจะอยู่เป็นเพื่อนเธอที่โรงพยาบาลทุกวัน ดูแลเธออย่างดีทุกอย่าง และเปลี่ยนดอกไม้ให้เธอทุกๆ สองวัน และก็ยังตั้งชื่อเพื่อให้เธอได้สบายใจ

สามารถกล่าวได้ว่า เขาได้ทำหน้าที่สามีได้อย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

ญาธิดาเงยหน้าหันไปมอง กวาดมองมุมขมับที่มีหยาดเหงื่อซึม ฉันใดนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้ จึงหยิบทิชชูมาช่วยเขาเช็ดเหงื่อ “ด้านนอกร้อนมากใช่ไหม เหงื่อแตกเลย……”

ธีทัตยิ้ม เอื้อมมือมาจับมือเธอไว้ “วันนี้แดดดีมาก ออกไปเดินเล่นสักหน่อยไหม”

ญาธิดายกมุมปากขึ้น อยากจะตอบรับ แต่ใครจะไปรู้จู่ๆ มีเสียงกริ๊งดังขึ้น ธีทัตหยุดชะงัก แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วก้มหน้ามองดูหน้าจอ

บนหน้าจอปรากฏสายเรียกเข้าที่โทรมาจากต่างประเทศ เขาเลิกคิ้ว และรีบกดรับทันที

“ฮัลโหล ทำไมเหรอ”

ญาธิดาได้ยินเสียงปลายสายลอยมา กลับได้ยินไม่ชัดเจนว่าพูดอะไร ได้ยินเพียงรางๆ ว่าเป็นเสียงของผู้ชาย

เห็นเพียงสีหน้าของธีทัตที่เปลี่ยนไป เขาขมวดคิ้วขึ้น สายตามองมาทางญาธิดา นิ่งไปครู่หนึ่ง สักพักก็เบนสายตาไป

จากนั้น เขาเดินมาที่ข้างเตียง แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “อย่าให้เขาเข้าใกล้อันอัน เฝ้าไว้ให้ดี”

ญาธิดาได้ยินเขากล่าวเช่นนี้ จึงแอบตกใจ พอจะเดาอะไรบางอย่างออกได้ 

สองวันก่อนเขาก็ไม่เห็นพายุแล้ว หากว่านับตามเวลา ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่ต่างประเทศ หากไม่มีอะไรผิดพลาด เขาก็น่าจะเจออัญมณีแล้ว

หากเช่นนี้ “เขา” ในคำพูดของธีทัตเมื่อสักครู่ จะต้องเป็นพายุอย่างแน่นอน

เธอเห็นธีทัตยังกล่าวบางอย่างอีก จึงรีบเรียกขึ้น “ทัต……”