ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 576

ซวยแล้ว! ถูกจับจนได้!

ญาธิดารู้สึกประหม่าทันที เธอทนรอไม่ไหวจนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว เพราะผู้ชายสองคนนั่นเดินอ้อมมาทางด้านข้างๆ ด้านซ้ายคนด้านขวาคน หนึ่งในนั้นเมื่อมองเห็นเธอแล้ว พลันตะโกนเสียงดังลั่น “อีนังนี่มันอยู่ตรงนี้วะ!”

ญาธิดารู้สึกถูกเงาตะคุ่มปกคลุมทางสองด้าน แสงไฟโดยรอบต่างถูกขวางไว้อย่างมิดชิด เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พลันผงกหัวชำเลืองมองผู้ชายสองคนนั้นที่กำลังจ้องเธอย่างเย็นเฉียบ

“ที่แท้อีนังผู้หญิงชั้นต่ำก็ซ่อนตัวอยู่ตรงนี้ กูก็พูดอยู่ว่าทำไมถึงหาไม่เจอสักที!”

ผู้ชายคนหนึ่งพูดผิวปาก พลันยื่นมือออกไปคว้าขอเสื้อของเธอ เพื่อฉุดกระชากเธอให้ออกมาจากทางด้านหลังของถังขยะ

เมื่อท่อนขาของญาธิดาเริ่มออกแรงปุ๊บ ความเจ็บแสบอย่างปวดร้อน ก็ลามมาถึงแผลที่ขาทันที

เธอกัดฟันไว้แน่น “ปล่อยฉันนะ!”

“หึ! มึงฝันไปเหอะ!”

ผู้ชายทั้งสองคนตรึงแขนของเธอคนละฝั่ง พร้อมทั้งฉุดกระชากลากถูเธอเพื่อมุ่งหน้าไปโรงงานปูนซีเมนต์ทันที ร่างกายญาธิดามีอาการบาดเจ็บอยู่ จึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกผู้ชายสองคน ทว่าในเวลานี้เอง พลันมีแสงไฟเป็นเส้นแสบตาส่องมาจากทางด้านหลัง จากนั้นตามมาติดๆ พลันมีเสียงคำรามของคันเร่งของรถยนต์ดังกึกก้องขึ้น

ผู้ชายทั้งสองคนต่างตกใจ พลันหันไปมองข้างหลังอย่างไม่ได้นัดหมายกัน แต่แสงไฟมันสว่างจ้ามากเกิน พวกเขาจึงมองเห็นเงารถอย่างเลือนราง ที่เหลือคือไฟหน้ารถสว่างจ้าที่กำลังส่องตา

พวกเขาเหล่ตาอย่างไม่รู้ตัว แต่รถยนต์คันนั้นก็ขับพุ่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว และไม่มีท่าทีจะลดความเร็วลงเลย

ผู้ชายทั้งสองคนต่างตกใจทันที เห็นเต็มตาว่ามีรถยนต์พุ่งเข้ามาทางด้านหน้า ซึ่งเป็นจังหวะที่กำลังพุ่งกระโจนใส่พวกเขานั้น พวกเขามีปฏิกิริยาตอบสนองกลับอย่างว่องไว จึงไม่คำนึงถึงญาธิดาสักนิด พลันรีบหลบทางด้านข้างอย่างรวดเร็ว

จากนั้นพลันมีเสียงล้อรถบดกับพื้นผิวถนนจนเกิดเสียงดังแสบแก้วหูดังขึ้น รถคันนั้นกำลังดริฟท์อยู่ที่พื้น ค่อยๆ ลดความเร็วทะยานมาทางด้านหน้า ซึ่งเป็นตำแหน่งที่ญาธิดากำลังยืนหลบอยู่พอดี

การเลี้ยวหักศอกของรถยนต์ จอดสนิทด้วยความเร็ว จากนั้นก็เปิดประตูตามมาติดๆ พลันมีคนลงมาจากบนรถ พร้อมทั้งเดินมาเธออย่างรวดเร็ว

พยัคฆ์เชิดปลายคางให้เธอเล็กน้อย “พี่ธิดา! ขึ้นรถเร็วครับ!”

เขาพูด พร้อมทั้งเร่งฝีเท้าเดินมาทางด้านหน้าทันควัน เพื่อเดินอ้อมเธอ และวิ่งไล่ตามผู้ชายหนึ่งในนั้น พลันใช้ขาข้างหนึ่งกวาดออกไปเพื่อให้เขาล้มกองอยู่ที่พื้น ส่วนผู้ชายอีกคนถูกลูกน้องคนอื่นคุมตัวอยู่ และฉุดลากกลับไป

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันฉุกคิดถึงเณรศีลที่ยังอยู่ในโรงงานปูนซีเมนต์ พลันหันไปมองยังทิศทางของรถยนต์ ลังเลอยู่ชั่วครู่ เธอย่างเท้าเดินไปหา และขึ้นรถทันที

ภวินท์นั่งอยู่บริเวณเบาะหลังรถ ตอนที่เห็นเธอนั้น แววตาฉายความมืดหม่นที่ไม่สามารถจับสังเกตได้ง่าย “บาดเจ็บตรงไหนมั้ยครับ?”

ระหว่างที่พูดนั้น สายตาของเขาก็กวาดตาประเมินร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว จนสุดท้ายก็หยุดตรงตำแหน่งน่องขาของเธอที่ได้รับบาดเจ็บมา

ญาธิดาเอาผ้ามาพันเอาไว้แบบลวกๆ จนเปรอะคราบเลือดเป็นดวงๆ เห็นแล้วก็สะดุดตาและทิ่มแทงตาเหลือเกิน

ภวินท์เลิกคิ้วขึ้นทันที พลันออกคำสั่งกับคนขับรถ โดยที่ไม่รอให้เธอบอกกล่าวอะไร “ออกรถ ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด”

“เดี๋ยวค่ะ!” ญาธิดาสูดหายใจแรงๆ “เณรศีลเขายังอยู่ในมือของคนเลวพวกนั้นอยู่เลยค่ะ!”

วันนี้เกิดเรื่องพรรค์นี้ขึ้น เธอยังไม่รู้ว่าคนเลวพวกนั้นจะทำอะไรกับเด็กน้อยอายุ5-6ขวบบ้าง หัวใจทั้งดวงของเธอแขวนอยู่บนเส้นด้าย ไม่วางใจเลยสักนิด

ภวินท์ย่นคิ้ว “ผมสั่งให้พวกพี่เข้มเข้าไปแล้ว”

“ไม่ได้ค่ะ! ฉันต้องไปดูให้เห็นกับตาตัวเองถึงวางใจได้ค่ะ!” ญาธิดายังคงแสดงความหนักแน่น “ตรงนั้นมันเป็นการค้ามนุษย์และแก๊งลักพาตัวเด็ก มีเด็กเยอะแยะอยู่ด้านในค่ะ พวกเขากลายเป็นตัวเรียกทรัพย์ให้คนเลวกลุ่มนั้น แถมยังถูกบีบบังคับให้เป็นขอทาน ถ้าพวกเราจับคนเลวพวกนั้นได้ เด็กที่เหลือจะทำเป็นไม่ดูดำดูดีไม่ได้นะคะ”

พอภวินท์ได้ยิน สายตากวาดตามองแผลที่ยังไม่ได้ทำแผลจนมีเลือดไหลไม่หยุด สีหน้าเคร่งขรึมลงเยอะ “ญาธิดา ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาทำจิตสาธารณะ”

แผลของตัวเธอเองก็ยังไม่ได้ทำแผลให้เรียบร้อย ถ้าตอนนี้เข้าไปจัดการเรื่องเด็กๆ แล้วจะทันเวลาไหมล่ะ?

ภวินท์ใช้น้ำเสียงหนักแน่นในการกล่าวพูดทันที “ผมส่งพี่เข้มให้พาตัวเด็กที่คุณหาอยู่ให้เอาออกมาแล้ว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อน”

ญาธิดาอ้าปากพูด “แต่ว่าพวกนั้น...”