ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 581

ทางประตู พยัคฆ์เป็นคนนำทีมให้ลูกน้องนำอาหารเช้าขนลงมาทั้งหมดแล้ว จนกลิ่นหอมหวนชวนหิวฟุ้งกระจาย ดวงตาของเด็กๆ ทางนี้ต่างเปล่งประกายระยิบระยับราวกับดวงดาว

สำหรับพวกเขาแล้ว การกินอาหารเช้าสักมื้อถือว่าเป็นสิ่งที่หรูหรามาก

หลังจากลูกน้องหลายคนได้จัดการแจกจ่ายอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ญาธิดานั่งอยู่ทางด้านข้าง พลันจ้องมองพวกเขากินอาหารกันอย่างมูมมามและรีบร้อนมาก จนมุมปากเลิกขึ้นอย่างอดใจไม่อยู่

พยัคฆ์เดินออกมาทางด้านข้าง พร้อมทั้งกดเสียงต่ำถาม “พี่ธิดา รอพวกเขากินอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นพี่วางแผนจะทำอะไรต่อครับ?”

ญาธิดาโดนย้อนถามถึงกลับตะลึงทันที สีหน้าค่อยๆ เคร่งเครียดลง เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หลังจากไตร่ตรองอยู่สักพักแล้ว ถึงได้ตอบกลับอย่างเบาเสียง “ทำสถิติเด็กที่ไม่ได้เป็นเด็กเร่ร่อนออกมาก่อน ฉันจะพาพวกเขาไปตรวจสอบข้อมูลทะเบียนบ้านที่สถานีตำรวจ เพื่อจะดูสิว่าได้เบาะแสอะไรบ้างมั้ย”

พยัคฆ์ถามต่อทันควัน “แล้วเด็กที่ไม่มีพ่อไม่มีแม่ที่เหลือพวกนั้นล่ะครับ?”

“ฉันตั้งใจจะพาพวกเขาไปยังมูลนิธิคุ้มครองเด็กเพื่อลงทะเบียนเอาไว้ ดูสิว่ามีครอบครัวใดยอมรับเลี้ยงหรือไม่ จากนั้นค่อยพาพวกเขาไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ฉันได้ดูไว้เรียบร้อยแล้ว ลองไปทัศนศึกษาดูก่อน ถ้ามีความเหมาะสม งั้นก็ให้พวกเขาอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นก่อน”

เมื่อพยัคฆ์ได้ยิน พลันตกตะลึงทันที “นี่เป็นงานใหญ่มากเลยนะครับ เด็กมากมายขนาดนี้ มีเรื่องตั้งมากมาย เกรงว่าคงต้องเทียวไปเทียวมาอยู่หลายรอบเลยครับ”

เขาชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็พูดสมทบอีกหนึ่งประโยคด้วยความเป็นห่วง “พี่ธิดาครับ นี่พี่ตั้งใจทำคนเดียวให้เสร็จสิ้นทุกกระบวนการใช่มั้ยครับเนี่ย?”

ญาธิดาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันพยักหน้าเล็กน้อย “ถ้าไม่ใช่ว่าต้องแสดงความรับผิดชอบตั้งแต่ต้นจนจบแล้วล่ะก็ ฉันไม่วางใจจริงๆ ค่ะ”

“แต่ว่าขาของพี่...” พยัคฆ์พูดเกลี้ยกล่อมเสียงเบา “อีกอย่างทางสถานีตำรวจนั่นจะให้ความร่วมมือหรือเปล่าครับ? การตามหาข้อมูลตัวตนจากข้อมูลอันไม่แน่ชัดของเด็กๆ เหล่านี้ ถือว่าเป็นงานที่ไม่ง่ายดายเลยนะครับ”

ญาธิดาค่อยๆ ย่นหิ้วหากันแน่น พลันขยับริมฝีปาก แต่กลับไม่รู้ว่าควรพูดว่าอะไรแล้ว

เวลานี้เอง พลันมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา ขัดจังหวะความคิดของเธอทันที เธอดึงสติกลับมา และควานหาโทรศัพท์ทันควัน

บนหน้าจอโทรศัพท์ปรากฏหมายเลขยาวเหยียด ญาธิดาลังเลชั่วครู่ จากนั้นจึงกดรับสาย

“ฮัลโหลค่ะ? ไม่ทราบว่าใครคะ?”

เมื่อสิ้นเสียงเธอ ปลายสายก็หยุดชะงักเล็กน้อย พริบตาเดียว พลันปรากฏเสียงสดใสของผู้ชายดังขึ้น “ใครงั้นเหรอ? ญาธิดา คุณช่างเป็นคนขี้หลงขี้ลืมจริงๆ เลย”

พลันมีเสียงคุ้นเคยและไม่รู้จักทำให้ญาธิดาชะงักเล็กน้อย จากนั้นถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา “คุณ……ชวิศเหรอคะ?”

ชวิศ เย้ยหยัน “แปลกใจขนาดนี้เชียว? ทำไมเหรอครับ? ไม่ได้บันทึกเบอร์โทรศัพท์ผมไว้เหรอ?”

ประโยคเดียว แต่กลับทิ่มแทงกลางหัวใจ เขาพูดถูกต้องจริงๆ ด้วย ญาธิดาลืมบันทึกเบอร์โทรศัพท์เขาไปเสียสนิทจริงๆ

ครั้งแรกคือเธอทำนามบัตรของเขาหายไปเลย จากนั้นเขายังเป็นคนโทรศัพท์หาเธอด้วยตนเองอีก แต่กลับลืมบันทึกเบอร์เอาไว้ ครั้งที่สองกลับทำเรื่องผิดพลาดแบบนี้ซ้ำสองอีก

ญาธิดาคลี่ยิ้มเพราะความรู้สึกขวยเขิน พลันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันไม่ทันระวังจนลืมไปเสียสนิทค่ะ...”

เธอเตรียมขอโทษ พลันได้ยินเสียงของชวิศดังขึ้นมา “ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ? ไปหาเด็กคนนั้นหรือยังครับ?”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ญาธิดาถึงฉุกคิดขึ้นมาได้ การที่หาตัวเณรศีลจนพบก็เพราะได้รับความช่วยเหลือจากเขา เมื่อวานนี้เขาพูดอยู่ในโทรศัพท์โดยบอกให้เธอมาวันนี้ แต่เมื่อคืนวานเธออดใจไม่อยู่จึงออกมาหาเลย

ญาธิดาพูดเสียงราบเรียบ “หาตัวเจอแล้วค่ะ”

ชวิศถามไถ่เสียงเบา “เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ญาธิดาลังเลชั่วครู่จากนั้นถึงตอบกลับ “เมื่อคืนนี้ฉันออกไปหาเลยค่ะ”

เมื่อชวิศที่อยู่ทางนั้นได้ยิน พลันหัวเราะหึๆ ในลำคอ “งั้นตอนนี้ล่ะครับ? สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างแล้ว? ฟังจากน้ำเสียงของคุณ ดูไม่ค่อยสู้ดีสักเท่าไหร่นะครับ”

“คะ...คุณรู้ได้ยังไงคะ?”

ชวิศหัวเราะร่าพลันซักถาม “พูดมาเถอะครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก?”

ตอนแรกญาธิดาก็ไม่อยากพูด แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมา พลันมองเห็นเด็กๆ ที่กำลังนั่งกินอาหารเช้าอยู่นั้น จนใจอ่อนระทวยลงทันที จึงฉุกคิดถึงอาชีพของเขา เมื่อลังเลอยู่ชั่วครู่จึงสารภาพไปตามความจริง “ทางนี้เป็นแก๊งค้ามนุษย์ค่ะ คอยสอนให้เด็กๆ เป็นขอทานไปเที่ยวขอเงิน ตอนนี้นับรวมแล้วมีเด็กจำนวน 20 กว่าคนต่างไร้บ้านทั้งนั้น ไม่มีคนดูแลเลยค่ะ”