ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 592

ปลายสายมีเสียงไม่พอใจจากหลุยส์ “เรื่องแค่นี้ทำไมต้องโกหกเธอด้วย”

ญาธิดากลับมารู้สึกตัว “โอเค รู้แล้ว ขอบคุณนะ”

วางสายไป เธอลังเลอยู่แป๊บหนึ่ง แล้วก็โทรไปหาอัญมณี

เสียงรอสายดังอยู่นาน ตอนที่เธอคิดว่าจะไม่มีใครรับสายแล้ว เสียงที่หายไปนานก็ดังขึ้นจากปลายสายอีกด้านของโทรศัพท์ “ฮัลโหล ธิดา!”

เสียงที่ดังมาเป็นเสียงของอัญมณีจริงๆ น้ำเสียงของเธอแฝงด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย เป็นความดีใจที่ซ่อนยาก

ไม่รู้ทำไม ทันทีที่ได้ยินเสียงนี้ ญาธิดาก็รู้สึกชาไปทั้งตัว ในตอนที่ขยับตัวได้ น้ำตาก็ไหลออกมา

พูดก็พูด เธอไม่ได้ยินเสียงนี้มานานกว่า 2 ปีแล้ว ตั้งแต่ที่อัญมณีประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอก็นอนอยู่บนเตียงเงียบๆ ไม่ส่งเสียงใดๆ เลย สำหรับเธอแล้วมันอ้างว้างไปมาก

ญาธิดาเอ่ยปากเรียกชื่อเธอ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “อันอัน นี่เธอจริงๆ หรอ…”

“ไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครล่ะ” อัญมณีอดหัวเราะไม่ได้ “หรือว่าเธอไม่อยากได้ยินเสียงของฉันหรอ”

ได้ยินน้ำเสียงล้อเลียนของเธอ ญาธิดาก็หัวเราะ จงใจพูดเวอร์ๆ “ซะที่ไหนล่ะ ฉันคิดถึงเธอทั้งวันทั้งคืน กินไม่ได้นอนไม่หลับเลยนะ”

ผู้หญิงในปลายสายทั้งสองฝั่งก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ความรู้สึกที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง

ญาธิดาคิดอะไรบางอย่างได้ แล้วก็ถามว่า “อ้อ อันอัน เธออยู่ในประเทศแล้วใช่ไหม”

“เธอรู้ได้ไง!” เสียงแปลกใจดังมาจากอัญมณี “พี่ชายฉันบอกเหรอ”

ยังไม่ทันที่ญาธิดาจะพูดอะไร อัญมณีก็บ่นพึมพำ “ฉันอยากจะเซอร์ไพรส์เธฮสักหน่อย แต่ทำแบบนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว!”

ญาธิดาหัวเราะเบา ๆ “เขาไม่ได้บอกฉันหรอก เธอเข้าใจผิดแล้ว เธอบอกมาสิว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ”

อัญมณีพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องหรอ ฉันกำลังจะไปแกรนด์ บูเลอวาร์ดไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวเธอก็จะได้เห็นฉันตัวเป็นๆแล้ว!”

ได้ยินเธอพูดแบบนั้น ญาธิดาก็ทั้งแปลกใจและดีใจ “เธอมาจริงๆหรอ”

“จริงสิ!” อัญมณีหัวเราะ “พายุมากับฉัน เธอจะไม่ต้อนรับเขาไหม”

“ได้ยังไง เธอมาเร็วเข้า ฉันจะไปเรียกอีธานกับเอลล่าเดี๋ยวนี้แหละ!”

เธอพูดอีกสองสามคำอย่างตื่นเต้น แล้วก็รีบวางสาย จากนั้นก็ไปที่ห้องเด็ก เรียกอีธานกับเอลล่าให้ตื่น

ที่จริงเด็กน้อยทั้งสองยังสะลึมสะลือไม่ยอมตื่นนอน แต่เมื่อพวกเขาได้ยินว่าคุณน้ากำลังมา พวกเขาก็ตื่นเต้นจนตื่นขึ้น รีบลุกขึ้นมาจากเตียง

หลังจากที่ปลุกเด็กๆแล้ว เธอก็รีบลงไปข้างล่างเตรียมขนมกับผลไม้ ตอนที่วางของลงบนโต๊ะ เธอก็ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังขึ้น

เธอไม่มีเวลาใส่เสื้อโค้ต เดินออกไปโดยใส่รองเท้าแตะ ตอนที่เดินเข้าไปในสนาม เธอก็เห็นอัญมณีกับพายุอยู่นอกประตูเหล็ก

หญิงสาวสวมเสื้อโค้ตยาว ผมของเธอพาดบ่าอย่างสบายๆ เธอไม่ได้แต่งหน้า หน้าซีดเล็กน้อย แต่รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอยังคงสดใส เมื่อมองเห็นเธอ อัญมณีก็โบกมือให้เธออย่างตื่นเต้น

ญาธิดา น้ำมูกน้ำตาไหลพรากจนตาเบลอ

เมื่อมองเห็นอัญมณีกลับมามีชีวิตชีวาได้แล้ว หินก้อนยักษ์ที่หนักอึ้งอยู่บนอกเธอก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

เธอวิ่งเหยาะๆ ไปที่ประตู เปิดประตูเหล็ก ไม่ได้รอให้อัญมณีพูดอะไร เธอก็กางแขนออกไปกอดเธอ