ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 599

ผู้บริหารที่ร่วมมือกับบริษัทเทคโนโลยีคลาวด์บ่อยๆ ไม่เคยมีใครเห็นธีทัตพาผู้หญิงออกมาเที่ยวด้วยเลย จู่ๆวันนี้ก็มีผู้หญิงมาอยู่ข้างกายเขา แถมยังดูรักกันมากอีกด้วย เป็นภาพที่เห็นได้ยากจริงๆ

ที่แปลกคือไม่มีใครถาม และธีทัตไม่คิดจะบอกอะไร ก็เป็นไปแบบนี้ ทุกคนกินและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครพูดถึงเรื่องนี้

ผู้บิหารอีกหลายคนก็มีผู้หญิงอยู่ด้วย สวยสาวกันทุกๆคน แต่แต่งหน้าจัด ไม่มีใครรู้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นมีหน้าตาที่แท้จริงยังไงภายใต้ใบหน้าที่แดงก่ำ เมื่อเทียบกันดูแล้ว ญาธิดาดูพิเศษไปกว่าพวกนั้น

ใบหน้าของเธอชัดเจน ผิวของเธอเปล่งประกายอย่างมีสุขภาพ ผิวของเธอเรียบเนียน แต่งหน้าบางเบา แสดงให้เห็นถึงเครื่องหน้าอันสวยงาม ให้ความรู้สึกสง่างามซึ่งแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นอย่างเห็นได้ชัด

มีกุ้งล็อบสเตอร์ตามฤดูกาลเสิร์ฟขึ้นมา กลิ่นหอมเตะจมูก ธีทัตหันไปถามญาธิดาสองสามคำ แล้วก็หยิบตะเกียบขึ้นด้วยรอยยิ้มหยิบกุ้งล็อบสเตอร์สองสามตัวลงในจานตรงหน้าเขา สวมถุงมือ แล้วปอกเปลือกกุ้งอย่างสง่างาม

เปลือกกุ้งแข็งมาก ต้องดึงหัวออก ต้องใช้เทคนิคนิดนึงในการดึงเนื้อส่วนหางของกุ้งออกให้หมด เขาปอกอยู่นานกว่าจะปอกกุ้งไม่กี่ตัวนั้นหมด แล้วก็เอาไปวางในจานของญาธิดา พูดเบา ๆ ว่า “ลองดูสิ กุ้งของร้านนี้อร่อยนะ”

ญาธิดาอบอุ่นหัวใจขึ้นมา ยิ้มให้เขา แล้วก็เอื้อมมือหยิบตะเกียบขึ้นมาชิม น่าจะไม่ได้สังเกตสีหน้าของผู้หญิงคนอื่นๆบนโต๊ะเลย

รอบกายพวกเธอก็มีผู้ชายอยู่บ้าง แต่ไม่มีใครคิดจะปอกกุ้งให้เหมือนที่ธีทัตทำ ในตอนนั้น พวกเธอมองดูญาธิดา ก็รู้สึกไม่ชอบขี้หน้า ในแววตาแสดงความไม่พอใจ

ผู้หญิงคนหนึ่งเงยหน้าขึ้นด้วยสายตาเหยียด เหลือบมองเธอ จากนั้นจึงหยิบกุ้งขึ้นมา ปอกเปลือกมันช้าๆ จุ่มลงในซอส แล้วเอื้อมมือออกไปที่ปากของชายที่อยู่ข้างๆ เธอป้อนเขาพลางยิ้มให้ “คุณวิศ ลองชิมดูสิคะ กุ้งที่ฉันปอกจะอร่อยกว่าไหม”

เธอพูดแบบนั้นโดยไม่สนใจคนข้างๆเลย แม้เสียงจะไม่ดังแต่ก็ชัดเจนพอให้คนทั้งโต๊ะได้ยิน มีน้ำเสียงออดอ้อน แฝงไปด้วยความหมาย

คนอื่นๆ หัวเราะขึ้นทันที ทุกคนมองไปที่คนที่ถูกเรียกว่าคุณวิศและพูดติดตลกกับเขาว่า “คุณวิศเจ๋งนี่! ธิชาของคุณแสดงได้หลายบทบาทเลยนะ!”

คุณวิศหัวเราะ เหลือบมองผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เขา อ้าปากแล้วคาบกุ้ง จงใจกัดโดนนิ้วที่ป้อนกุ้งมาให้เขาด้วย

ทันใดนั้น เสียงหัวเราะก็ดังระงม

เป็นเพราะว่าได้ความสนใจจากทุกคน ธิชาก็ยักคิ้วแสดงความได้ใจเล็กน้อย เธอเหลือบมองดูญาธิดา ยกคางขึ้นอย่างดูถูก แล้วเอื้อมมือไปเกี่ยวแขนของคนที่อยู่ข้างๆ เธอพูดเสียงออดอ้อน “คุณวิศของฉันเนี่ย เรื่องอื่นไม่ต้องพูดเลย ที่แน่ๆก็คือใส่ใจฉัน”

ตอนนั้นเอง ผู้หญิงข้างๆอีกคนก็หัวเราะพลางพูด “ธิชา คาร์เทียร์ที่อยู่บนมือของเธอเป็นรุ่นลิมิเต็ดรุ่นใหม่ใช่ไหม! ได้ยินว่าเมืองJมีแค่อันเดียวนี่ เธอได้มาได้ยังไง คุณวิศซื้อให้หรอ”

ธิชาหัวเราะเบา ๆ หันไปมองคุณวิศข้างๆ แล้วพูดว่า “ก็ต้องเป็นคุณวิศซื้อให้อยู่แล้วสิ! ถ้าเธออยากได้ ครั้งหน้าถ้าออกใหม่ก็ให้เสี่ยรีบซื้อสิ มัวชักช้าอยู่แบบนี้ ไม่ได้นะ!”

มีคนใช้โอกาสนี้พูดต่อ “ไม่ได้เหรอ ไม่ได้ได้ยังไงกัน ผู้ชายห้ามบอกว่าไม่ได้นะ!”

ทันใดนั้นเสียงหัวเราะก็ดังขึ้นอีก

ญาธิดานั่งอยู่บนเก้าอี้ ฟังพวกเขาคุยโวโอ้อวดพูดเรื่องนู้นเรื่องนี่ คิ้วของเธอก็ขมวดลง แต่เพราะว่าทุกคนทำธุรกิจกับธีทัต เธอจึงไม่พูดอะไร

ธีทัตจิบไวน์แดง หันหน้ามองเธอ และดูเหมือนจะสังเกตเห็นท่าทีแปลก ๆของเธอได้แล้ว เขาหันหน้าไป เอื้อมมือไปจับมือเธอเบา ๆ แล้วยิ้มให้เธอแสดงความปลอบโยน

ญาธิดาก็ยิ้มกลับ ใจถึงจะสงบลงได้เล็กน้อย

ไม่นาน ถือโอกาสตอนที่เหมาะสม ภวินท์หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาพูด “ทุกท่านครับ เรามาชนกันอีกสักแก้ว แล้วไปออกกำลังกายกันดีไหม”

ต้องรู้ว่า จุดประสงค์ของการมาสนามกอล์ฟวันนี้ คือการตีกอล์ฟ ไม่ใช่มาเพื่อกินกุ้งพลางเม้ามอย ทุกคนได้ยินแบบนั้น ต่างก็นึกขึ้นได้ ยกแก้วขึ้นอย่างรวดเร็ว ชนแก้วกัน แล้วจะลงไปเล่นกอล์ฟกัน