ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 60

บรรยากาศฮือฮาขึ้นมาทันที ทางตัวแทนผู้จัดงานฉลาดเฉลียวมาก โดยไม่มีการซักไซ้ต่อ และทำการตัดบทโดยใช้การแนะนำเครื่องประดับชุดอื่นให้ภวินท์ทราบ บรรดาสาวงามที่มีชื่อเสียงจำนวนไม่น้อยที่อยู่ด้านข้างเมื่อเห็นว่าการสัมภาษณ์นั้นได้เสร็จสิ้นลงแล้ว ต่างรู้สึกยังรู้สึกไม่พอใจ จึงแยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง

ตอนแรกญาธิดาก็คิดจะเดินตามภวินท์ ทว่าทุกคนที่อยู่ด้านข้างต่างแยกย้ายกันไปหมดแล้ว การที่เธอเดินตามต่อนั้นยิ่งเป็นการจงใจอย่างเห็นได้อย่างชัดเจน ซึ่งตอนมานั้นเธอก็พูดอยู่เต็มปาก ว่าจะไม่สร้างความวุ่นวายให้เขานี่หน่า

เธอก้าวย่างฝีเท้า และเดินไปยังทางด้านข้างด้วยความคิดที่ติดอยู่ในภวังค์ และเดินผ่านโซนจัดแสดง แถมเพิ่งจะมาถึงทางด้านหน้าโต๊ะยาวๆ ทันใดนั้นก็มีร่างกายดำทะมึนพุ่งเข้ามาหาเธอ และโดนคนชนกระแทกบริเวณแขนของเธอเข้าอย่างจัง

ญาธิดาสวมใส่รองเท้าส้นสูง จึงสะดุดจนเกือบจะล้มลง เธอฝืนกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ ยังไม่ทันจะยืดตัวให้ตรง ก็ได้ยินเสียงขอโทษทันที “ขอโทษครับ กราบขอโทษครับ”

ญาธิดาเงยหน้าขึ้น ก็เห็นว่าพนักงานที่ใส่เครื่องแบบอยู่กำลังโค้งตัวคำนับให้เธอ และขอโทษขอโพยซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

ตอนแรกที่เองก็อยากจะพูดออกไปว่าไม่เป็นไร แต่กลับพบว่าคนที่อยู่รอบๆ ต่างใช้สายตาแปลกๆ มองมาที่เธอ เธอจึงก้มหน้าลง จึงพบว่าบนกระโปรงของตนเองนั้นมีคราบสีดำอมน้ำตาลขนาดใหญ่เปรอะเปื้อนเป็นวงกว้าง

เธอตื่นตระหนก พลางมองแก้วที่แตกอยู่ที่พื้น และกลิ่นหวานหอมที่คละคลุ้งอยู่ในอากาศ เธอถึงรู้ตัวว่ามันคือเครื่องดื่มช็อกโกแลต!

เมื่อมองคราบเปรอะเปื้อนขนาดกว้างที่อยู่บนกระโปรง บวกกับสายตาจ้องมองของผู้คนที่อยู่ด้านข้าง ญาธิดาหน้าแดงแจ๋ขึ้นมาทันที

นี่มันไม่ใช่คราบเล็กๆ ที่สามารถทำความสะอาดได้ง่าย เหตุการณ์เช่นนี้ ไม่เพียงแต่กระโปรงของเธอเลอะเทอะไปหมด อีกทั้งก็ยังทำให้อับอายขายหน้ามากอีกด้วย

จังหวะที่เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดีนั้น พนักงานที่อยู่ด้านข้างก็เขยิบเข้าหาทางด้านหน้า “ขอโทษจริงๆ ครับ ผมจะช่วยเช็ดให้คุณนะครับ!”

เขาพูดออกมา พร้อมทั้งใช้ทิชชูแผ่นเริ่มเช็ด ทว่าความเข้มข้นของช็อกโกแลตยิ่งเช็ดก็ยิ่งเห็นชัดขึ้นกว่าเดิม หลังการผ่านการเช็ดเช่นนี้ของเขาแล้ว คราบเปรอะเปื้อนที่มีอยู่เดิมนั้นมันยิ่งขยายวงกว้างมากกว่าเดิม

ญาธิดาย่นคิ้วทันที และรีบถอยกรูทันควัน “ไม่ต้องค่ะ คุณไม่ต้องเช็ดแล้ว...”

ทว่าใครเล่าจะรู้ว่าพนักงานเสิร์ฟนั้นยังดึงกระโปรงของเธอไม่ยอมปล่อยมือสักที “ขอโทษครับ ผมต้องช่วยเช็ดกระโปรงให้สะอาดขึ้นได้แน่ครับ...”

แม้ว่าจะพูดออกไปเช่นนี้ ทว่ามือที่เขาดึงตัวกระโปรงอยู่นั้นก็ดึงอย่างไม่เกรงอกเกรงใจสักนิด

ญาธิดาที่ยืนไม่มั่นคงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วนั้น การถูกคนฉุดกระชากเช่นนี้ จนร่างกายสูญเสียความสมดุล ร่างกายจึงหงายหลังลงอย่างรุนแรง จนล้มไปกองอยู่ที่พื้นทันที

เสียงเซ็งแซ่ที่ดังลั่นอยู่สักพัก กลับเรียกสายตาของคนอีกมากมายกว่าเดิม

ญาธิดาฝืนกลั้นความเจ็บปวดทั่วทั้งตัวเอาไว้ และค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ ถึงได้ค้นพบว่าผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างใช้สายตาอันแปลกประหลาดมองมาที่ตัวเอง

คนอื่นเขามากันเป็นกลุ่มคณะ ส่วนเธอนั้นหัวเดียวกระเทียมลีบ เวลานี้กลับทำเรื่องขายหน้าเลยไม่มีคนช่วยพูดให้ ในทางกลับกันการที่ตนเองตกอยู่ในที่นั่งลำบากยิ่งทำให้ซวยซ้ำซวยซ้อนหนักกว่าเดิม

“คุณไม่เป็นไรใช่มั้ย? ทำไมถึงไม่ยืนทรงตัวให้ดีล่ะ?”

พนักงานเสิร์ฟคนนั้นเดินขึ้นหน้ามา และแสร้งทำทีมาประคองเธอขึ้นมา

คนอื่นมองไม่ออก ทว่าญาธิดาที่เป็นเจ้าทุกข์ ซึ่งรู้แจ้งที่สุดแล้วว่าเมื่อครู่เขากำลังทำอะไร เธอจึงเก็บงำอารมณ์โกรธเอาไว้ พลางสะบัดมือของเขาออกไป “คุณไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉัน!”

เธอพูดออกมาเช่นนี้ คนที่อยู่รอบๆ ต่างเริ่มกระซิบกระซาบหนักกว่าเดิม ทว่ากลุ่มฝูงชนแค่มองดูอยู่เช่นนั้น ไม่มีใครสักคนที่เสนอตัวเข้ามาช่วยสักคน

อีกฝั่ง ภวินท์ที่กำลังพูดคุยกับผู้จัดงานนั้น ก็ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวทางนี้ จึงสายตากวาดมองมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ทันใดนั้น เขาก็มองเป็นร่างกายที่มีสีทองอันคุ้นเคย สายตาพลันจับจ้องมาทันควัน

ร่างกายสั่นเทาที่กำลังลุกขึ้นยืนจากพื้น ทำไมถึงดูคล้ายญาธิดาจริงๆ?

หัวคิ้วย่นเข้าหากันจนแน่น เขาวางแก้วที่อยู่ในมือลงทันควัน และยกมือขึ้นมือเพื่อเป็นการตัดบทคนที่กำลังพูดอยู่ด้านข้าง “ขอโทษครับ ขอตัวสักครู่”

เขาพูดจบ ก็ก้าวเท้ายาวๆ และเดินจ้ำอ้าวมุ่งหน้ามายังบริเวณที่กำลังก่อความวุ่นวายทันที

ญาธิดาลุกขึ้นยืน เธอไม่ได้สนใจบริเวณข้อศอกที่ถูกกระแทกจนเจ็บจี๊ด พลางก้มหน้าสำรวจชุดราตรีที่อยู่บนตัว เมื่อครู่ที่เธอล้มลง จึงเหยียบลงบนช็อกโกแลตร้อนๆ ที่อยู่บนพื้น ตอนนี้กระโปรงทั้งตัวมันยิ่งเลอะเทอะหนักกว่าเดิม

ไม่ต้องคิดอะไรให้มากอีกแล้ว เธอเองก็รู้ดีว่าเวลานี้เธอต้องอับอายขายขี้หน้าที่สุดอย่างแน่นอน

โชคดี ที่ภวินท์ไม่ทันเห็น