ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 605

ภูผาพูดอย่างไม่เห็นด้วยว่า “จะกังวลทำไม ที่ฉันโทรมา แน่นอนว่ามีเรื่องจะบอก อีกอย่างเมื่อกี้ฉันยังคุยธุระไม่เสร็จ แกก็วางสายไปละ ฉันก็กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณไง?”

ธีทัตพูดอย่างเย็นชา “ฉันจะเป็นอะไรได้?”

ภูผาพูดอย่างจงใจว่า “นายควรระวังคนรอบข้างนะ ญาธิดา เธอไม่ใช่ตัวละครที่ธรรมดา”

ธีทัตขมวดคิ้วชนกัน พูดอย่างเย็นชา “นายบอกมาตามตรงดีกว่า นายอยากทำอะไรกันแน่?”

ภูผาหัวเราะเสียงเบา “ก็แค่มีเรื่องอยากรบกวนนายหน่อย......”

ปลายสายยังคงพูดอย่างต่อเนื่อง แต่ธีทัตนั้นเบิกตากว้าง “นายอยากทำแบบนี้? สุดท้ายแล้วผู้เสียหายคือSTNนะ!”

ภูผาหัวร้องเสียงเย็น “ไม่ คนที่เสียหายมากที่สุดไม่ใช่STN แต่คือภวินท์ผู้นำSTNคนปัจจุบันต่างหาก แล้วถ้าหากว่า STNมีปัญหาขึ้นมา ก็เป็นประโยชน์ต่อนายไม่ใช่หรอ? ธีทัต เลิกเสแสร้งต่อหน้าฉันได้แล้ว”

ธีทัตขมวดคิ้วเป็นปม เงียบไปสักพักใหญ่ๆ เขาเข้าใจดีว่า ถ้าเขาช่วยภูผาเมื่อไหร่ เขาจะกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดทันที แล้วถ้าโดนภวินท์จับได้ เขาหนีไม่รอดแน่

ขณะเดียวกัน เสียงของภูผาดังมาจากปลายสาย ราวกับว่าเขาเห็นสีหน้าอีกคนกับตาตัวเอง แล้วเดาใจเขาออก เขาพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “นายกำลังกลัวอยู่ใช่ไหม?”

ธีทัตกลืนน้ำลาย แล้วพูดแต่ละคำออกมาอย่างพยายาม “ฉันมีอะไรต้องกลัว?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า งั้นก็ดี” เสียงของภูผาดังขึ้นจากปลายสาย เขาพูดด้วยน้ำเสียงน่ากลัวว่า “ฉันขอพูดความจริงแล้วกัน นี่เป็นวิธีเดียว เพียงจัดการอย่างลำบากเพียงครั้งเดียวแต่จะสบายไปตลอดถ้าจำกัดภวินท์ได้ ใช้โอกาสที่ขามันยังหายดีนี่แหละ และป้องกันตัวเองไม่ได้ เราถึงจะบุกมันได้ภายในครั้งเดียว!”

เขานิ่งไปสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า “นายแน่ใจนะว่านายจะไม่ทำ?”

ธีทัตจับโทรศัพท์ไว้อย่างแน่น ภาพเหตุการณ์มากมายผุดขึ้นในหัวของเขา สุดท้ายก็หยุดลงที่ใบหน้ายิ้มแย้มของญาธิดา

เสียงของภูผาดังออกมาจากโทรศัพท์ไม่หยุด “ถ้าไม่จำกัดภวินท์ทิ้ง หัวใจของญาธิดาไม่มีวันเป็นของนายแน่”

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เรื่องนี้ ฉันจะลงมือหลังงานแต่งของนายกับญาธิดา”

คำพูดสองประโยคนี้ ราวกับว่ามีดคมสองเล่ม ที่ปักเข้ามากลางอกของธีทัตอย่างจัง เขาหลุดออกจากภวังค์ทันที แล้วรับถามว่า “แกรู้ได้ยังไงว่าฉันกับธิดาจะจัดงานแต่ง”

ภูผาหัวเราะเยาะเย้ยอย่างไม่เห็นด้วย “สิ่งที่ฉันรู้นั้นมีเยอะกว่าที่นายคิดอีก เพราะฉะนั้น เป็นเพื่อนกับฉันคงดีกว่าเป็นศัตรูนะ นายว่าไหม?”

ธีทัตได้ยินเช่นนั้น หน้าผากก็กระตุก เขากัดฟันแน่น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ได้ ฉันตกลง แต่นายห้ามให้คนอื่นรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเรา โดยเฉพาะญาธิดา!”

“ไม่ต้องห่วงจ่ะ! เพื่อนรัก ฉันรู้ว่าอะไรควรไม่ควร”

วินาทีต่อมา “ตู๊ด” เสียงวางสายดังขึ้น

ธีทัตที่กำโทรศัพท์เอาไว้ เพิ่งจะรู้ตัวว่ามีเหงื่อออกตรงมือ เขาสูดหายใจเข้า ค่อยๆ สงบสติตัวเองลง

หลังจากนั้นห้านาที หลังจากที่เขาสงบสติอารมณ์ได้ ก็รีบลบประวัติการโทรออก แล้วเปลี่ยนชื่อของภูผาเป็น “ผา” ก่อนจะนั่งเหม่อลอยอยู่บนเก้าอี้นานสองนาน

สิ่งที่ภูผาพูดมาเมื่อสักครู่นั้น มันคือการเสี่ยง หลังจากที่เสี่ยงไปแล้ว แต่ถ้าจัดการภวินท์ได้ แบบนี้ ก็ถือว่าคุ้มที่จะเสี่ยง

สิ่งที่ภูผาพูดมาเมื่อกี้ต่างหาก ที่นากลัวที่สุด ถ้าภวินท์ยังอยู่ต่อไป หัวใจของญาธิดาไม่มีวันมีพื้นที่สำหรับเขาแน่นอน จริงๆ แล้วเขารู้เรื่องนี้ดีมาตลอด เพียงแต่เขาไม่สามารถทำใจยอมรับมันได้

วันนี้ ในที่สุดโอกาสก็มาถึงแล้ว

ในขณะเดียวกัน ปลายสายอย่างภูผานั้น ยืนอยู่ตรงหน้าหน้าต่าง ให้อาหารนกแก้วด้วยท่าทางสบาย ดวงตา และจิตใจที่น่ากลัวของเขานั้น ไม่รู้ว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

จากนั้น เขาก็ยกมือขึ้นตบเศษอาหารนกแก้วออกจากมือ จากนั้นก็หันกลับมามองครามที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ญาธิดายังคงสืบเรื่องนี้อยู่หรอ?”

“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเธอกับคนของภวินท์กำลังสืบสวนครับ เรื่องแฟลชไดรฟ์นั่นแหละครับ พวกเขาสงสัยว่าเป็นฝีมือของชยิน เพราะอย่างนั้นช่วงนี้กำลังมุ่งเน้นสะกดรอยชยินอยู่ครับ”

ภูผาหัวเราะอย่างเยือกเย็น “ไอ้พวกไร้ประโยชน์”

ระหว่างพูด เขาค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ริมโต๊ะขึ้นมา แก้ไขข้อความสั้น ก่อนจะส่งให้กับนิวรา “ไม่ต้องห่วงน่ะ พวกมันหาไม่เจอหรอก แฟลชไดรฟ์อยู่ในมือฉัน”