ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 607

เมื่อญาธิดาได้สมุดทะเบียนบ้านของตระกูลกรเวช ก็เที่ยงวันของวันที่สองแล้ว เธอตั้งใจรอจนกระทั่งธีทัตออกจากบ้าน แล้วแอบเข้าไปในห้องสมุดอย่างเงียบๆ เปิดลิ้นชักนั้น ในนั้นยังคงมีทะเบียนสมรสที่เธอเพิ่งอ่านเมื่อวาน และยังมีเอกสารอื่นๆ รวมถึงทะเบียนบ้านที่เก็บไว้ด้านล่างสุด

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบสมุดทะเบียนบ้านออกมาดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ได้ออกไป

จะว่าไป เรื่องขโมยของแบบนี้ ตั้งแต่เธอเกิดมาจนถึงตอนนี้เป็นเวลา20ปี เธอไม่เคยทำมาก่อน แต่ตอนนี้เพื่อความสุขของเพื่อนสนิท เธอจึงต้องลองเสี่ยงดูสักตั้ง

ญาธิดากัดฟัน หยิบโทรศัพท์ออกมา หันกล้องไปทางทะเบียนบ้าน และถ่ายรูปอย่างรวดเร็ว แล้วส่งไปให้อัญมณี จากนั้นเอาสมุดบัญชีมาไว้ในอ้อมแขน แล้วรีบออกไปจากห้องสมุดอย่างเงียบๆ

ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น เธอแอบถอนหายใจ แล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง ใครจะไปรู้ว่า จู่ๆก็มีบางอย่างผิดปกติ เธอก็กระชับร่างกาย และหันศีรษะไปทางนั้นทันที

ตรงทางเข้าบันได มีเด็กชายร่างเล็กยืนมองเธออย่างจดจ่อ เห็นได้ชัดว่า การกระทำทุกอย่างของเธอในเมื่อสักครู่ ล้วนอยู่ในสายตาของเขา

ญาธิดารู้สึกร้อนระอุไปทั้งตัว ทันใดนั้น ความตื่นตระหนกในการเป็นขโมยก็ท่วมท้นในใจเธอ เธออ้าปากค้าง และรีบมุ่งเดินไปทางเณรศีลแสร้งทำเป็นปกติและยิ้มให้เขา "เณรศีล หนูมาทำอะไรที่นี่"

“ผมตื่น ก็เลยออกมาดูครับ”

ขณะที่จือจี้พูด สายตาของเขาจับจ้องไปที่สมุดทะเบียนบ้านที่เธอถืออยู่ในอ้อมแขนของเธอ และเขาถามขึ้นด้วยความสงสัย “นี่อะไรหรอครับ?”

ร่องรอยของความผิดปกติปรากฏบนใบหน้าของญาธิดา เธอรีบแสร้งยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า"ไม่มีอะไรหรอก มันเป็นแค่หนังสือเล่มเล็กน่ะ"

แต่เณรศีลสนใจหนังสือเล่มนี้มาก เขาพูดอย่างจริงจังว่า "ผมอยากดูครับ"

ญาธิดารู้สึกกดดัน และเธอพูดเสียงแข็งว่า "นี่ไม่ใช่เรื่องสนุกนะ เณรศีลกลับไปที่ห้องของตัวเองนะ เดี๋ยวพี่ไปเรียกพวกเธอออกมากินข้าว"

เณรศีลตอบกลับ"ครับ"คำหนึ่ง แล้วจ้องไปยังเธอแล้วพูดขึ้นเบาๆว่า"คุณน้า ดูเหมือนกำลังประหม่านะมาก"

หลังจากที่ให้เณรศีลอาศัยอยู่ที่บ้าน เด็กคนนี้ก็รู้จักเข้าเธอแล้ว และเขาก็เปลี่ยนสรรพนามมาเรียกเธอว่า"คุณน้า"

แต่ตอนนี้ เผชิญหน้ากับเขาแบบนี้ ญาธิดายิ่งร้อนรนใจมากขึ้น "ไม่นี่ อาจจะเพราะวันนี้อากาศร้อนเกินไป กลับไปที่ห้องของเธอเถอะ……"

ญาธิดาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ยื่นมืออีกข้างหนึ่งออกไป แล้วดันเณรศีลกลับไปที่ห้อง แล้วเธอก็วิ่งกลับไปที่ห้องของตัวเองด้วยความตื่นตระหนก

หลังจากปิดประตู เธอถึงจะวางใจ เธอหายใจเข้าลึกๆ และได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง "ดิงดอง" เสียงของโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้ง จากนั้นเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์ออกมา

เป็นข้อความจากอัญมณี แม้จะเป็นเพียงตัวหนังสือและสติกเกอร์ แต่เธอก็ไม่สามารถซ่อนความตื่นเต้นของเธอได้อีกต่อไป ญาธิดามั่นใจว่า ถ้าเธอเจอกับอัญมณีในเวลานี้ เธอจะกรี๊ดแล้ววิ่งไปกอดเธอไว้

ฉากนี้แวบเข้ามาในความคิดของเธออย่างรวดเร็ว ทำให้เธอตัวสั่นโดยไม่ได้ตั้งใจ

จากนั้นอัญมณีก็ส่งตำแหน่งที่ตั้งมา ตรงกับตำแหน่งสำนักงานกิจการพลเรือนที่ใหญ่ที่สุดในเมือง J

ญาธิดายกยิ้มมุมปาก แล้วส่งข้อความกลับไปว่า"ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้แหละ"

เธอรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า สวมเสื้อกันลมสีเบจคู่กับกางเกงสแล็คสีขาว ดูสดใสและสะอาด จากนั้นเธอลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว หยิบกุญแจรถ เตรียมที่จะออกไป

ทว่า คุณปภาวีรั้งเธอไว้ “อาหารเช้ายังไม่พร้อม ลูกจะรีบออกไปไหน?”

ญาธิดาขยิบตาให้เธอ จากนั้นไปหยิบขนมปังที่เพิ่งปิ้งเสร็จบนโต๊ะ แล้วเดินออกไป "มีธุระค่ะ เป็นเรื่องที่น่ายินดีค่ะแม่ เดี๋ยวกลับมาแล้ว หนูจะเล่าให้ฟังนะคะ"

คุณปภาวีก็รั้งเธอไม่อยู่ เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด จึงทำได้เพียงส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้และหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม