ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 608

ญาธิดานั่งอยู่บนม้านั่งตรงทางเข้าสำนักกิจการพลเรือนเป็นเวลานาน เธอเฝ้ามองคู่รักหลายคู่ที่ไปๆมาๆ มีทั้งคู่รักที่มารับใบสมรสด้วยสีหน้าที่มีความสุข และคนที่มาหย่าร้างด้วยหน้าที่บึ้งตึง ราวกับกำลังดูละครที่เกี่ยวกับครอบครัว

ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็เห็นอัญมณีและพายุเดินจับมือกันออกมาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เมื่ออัญมณีเห็นเธอก็วิ่งมาหาเธออย่างรวดเร็ว พายุกลัวว่าอัญมณีจะสะดุดล้ม จึงรีบใช้มือดึงเธอไว้ ไม่ให้วิ่งเร็วเกินไป

“ธิดา ดูนี่สิ!” อัญมณียกของในมือขึ้นอย่างมีความสุข แล้วโชว์เธอ “ได้มาแล้ว!”

"ให้ฉันดูหน่อย"

ญาธิดายิ้มและยื่นมือออกไปรับทะเบียนสมรสและมือถือจากเธอ พอเปิดรูปออก ก็เห็นภาพที่อัญมณีและพายุสวมเสื้อสีขาว ยืนอยู่ตรงหน้าประตู พวกเขายิ้มอย่างสดใสและมีความสุขมาก ความหวานแทบล้นออกมาจากหางตา

ญาธิดาดูรูปแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะผงกศีรษะและพูดชื่นชม "รูปถ่ายออกมาดีมากเลย……"

ทันใดนั้น ภาพถ่ายตอนที่ไปจดทะเบียนสมรสของเธอและธีทัตก็ผุดขึ้นในหัวโดยไม่รู้ตัว และจู่ๆก็รู้สึกเย็นยะเยือกภายในใจ

คู่รักคู่หนึ่ง มีความสุขหรือไม่มีความสุข สามารถดูได้จากภาพถ่ายจริงๆ

“โอเค ไปดินเนอร์กันเถอะ! ไปฉลองกัน!”

เสียงของอัญมณีดังขึ้น ซึ่งดึงเธอออกจากห้วงภวังค์ ญาธิดาพยักหน้า ยื่นรูปกลับไปให้อัญมณี จากนั้นมองไปยังเธอและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “ครั้งนี้ฉันเตรียมท้องรอไว้แล้ว เธอก็เตรียมกระเป๋าตังค์ไว้ด้วยนะ!"

อัญมณีทุบอกของตัวเองเบาๆ แล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล! ฉันเลี้ยงไหวอยู่แล้ว!”

ทั้งสามมองหน้ากันแล้วยิ้ม จากนั้นก็รีบไปที่ร้านอาหารที่พวกเขาตกลงกันไว้ทันที พวกเขาพูดคุยและหัวเราะกันอย่างมีความสุข บรรยากาศสนุกสนานตลอดทาง

การกินหม้อไฟครั้งนี้ ใช้เวลาไปเกือบสองชั่วโมงถึงจะกินเสร็จ อาจเป็นเพราะยุ่งและวุ่นวายมาตั้งแต่เช้า จึงทำให้สภาพร่างกายของอัญมณีไม่ค่อยดีนัก ญาธิดาดูออก จึงพูดขึ้นว่า "เอาล่ะ ฉันต้องกลับแล้ว ก่อนที่พี่ชายเธอจะกลับมา ฉันต้องรีบเอาทะเบียนบ้านกลับไปไว้ที่เดิม”

อัญมณีพยักหน้า ยื่นมือออกไปจับมือเธอไว้ แล้วพูดอย่างอารมณ์ดีว่า "ธิดา ฉันคบคนไม่ผิดจริงๆ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของญาธิดาก็รู้สึกอุ่นขึ้น เธอจึงยิ้มให้อัญมณีแล้วพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ ตอนนี้ร่างกายของเธออ่อนเพลีย รีบกลับไปพักผ่อนเถอะ!”

อัญมณีพยักหน้าอย่างรวดเร็ว และไม่ลืมที่จะขยิบตาให้เธอ จากนั้นก็พูดว่า “ใช่ ฉันต้องกลับไปพักผ่อน ยังมีศึกหนักที่ต้องเผชิญรอฉันอยู่”

ญาธิดาไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก หลังจากบอกลาเธอแล้ว ก็ขับรถกลับบ้านโดยตรง ก่อนที่ธีทัตจะกลับมา เธอเอาทะเบียนบ้านกลับไปไว้ในลิ้นชักแล้วออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

แม้ว่าเธอจะรู้อยู่ในใจแล้วว่า ไม่ช้าก็เร็วธีทัตจะต้องรู้เรื่องนั้น แต่ก็ต้องพยายามปิดบังมันไว้ให้ได้สักพัก เพียงแค่ธีทัตสามารถจัดการทางพ่อแม่ของเธอได้ เรื่องทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น

ในตอนบ่าย ญาธิดาต้องการใช้เวลาอยู่กับเด็กน้อยสามคนที่บ้าน แต่หลังตื่นจากการงีบ จู่ๆโทรศัพท์ที่เธอวางอยู่บนเตียงก็ดังขึ้น

เมื่อเห็นชื่อที่โดดเด่นบนจอโทรศัพท์ ญาธิดาก็ผงะและแปลกใจเล็กน้อย

เป็นสายเรียกเข้าจากนายพลชวิศ

จะว่าไป พวกเขาไม่ได้ติดต่อกันมาสักพักแล้ว ตั้งแต่ที่เขาส่งเธอไปที่โรงพยาบาลเพื่อพบเณรศีลพวกเขาก็ไม่ติดต่อกันอีกเลย

จู่ๆเขาก็โทรมาแบบนี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

ญาธิดารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ไม่ว่ายังไง อีกฝ่ายก็เป็นคนที่เคยช่วยเธอ เธอจึงสูดหายใจเข้าลึกๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดปุ่มรับสาย

"ฮัลโหล?"

อีกฝ่ายพูดอย่างไม่อ้อมค้อม "บ่ายนี้ว่างไหม ออกมาเจอหน่อยได้ไหม?"

ญาธิดาถามขึ้นด้วยความสงสัย “มีเรื่องอะไรหรอ?”

อีกด้านหนึ่ง ชวิศลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นช้าๆว่า “ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อย”

ญาธิดาอึ้งไปครู่หนึ่ง อยากจะหัวเราะอย่างอธิบายไม่ถูก เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่า ชวิศจะมีวันที่มาขอความช่วยเหลือจากเธอ ซึ่งเกินความคาดหมายของเธอมาก