ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 613

ญาธิดาวิ่งเข้าไปในห้องตัวเอง แล้วล็อกประตูอย่างรวดเร็ว เธอพิงหลังประตูหายใจหอบ แล้วนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของธีทัต

ในเวลาห้าปีนี้ ธีทัตเข้าอกเข้าใจอบอุ่นและเอาอกเอาใจมาโดยตลอด ไม่เคยทะเลาะกับเธอเลย และไม่เคยพูดจาร้ายแรงกับเธอด้วย แต่วันนี้ เขาผิดปกติมาก

ความรู้สึกแปลกๆอัดอั้นอยู่ในใจของเธอ เธอยังไม่ทันได้จัดการความรู้สึกนี้ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอก เป็นเสียงเท้าเดินที่เบามาก เธอพิงอยู่ที่หน้าประตู เคยได้ยินเสียงเดินมาทางนี้อย่างชัดเจน ไม่นาน เสียงเท้าเดินก็หยุดลง ยืนอยู่หน้าประตูไม่ขยับไปไหน

ญาธิดารู้ดีว่า คนที่ยืนอยู่หน้าประตูในตอนนี้จะต้องเป็นธีทัตแน่นอน

ไม่ยอมขอประตู เธอก็ไม่ยอมเปิดประตูเหมือนกัน ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เสียงเท้าเดินจากนอกประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง และไกลออกไปเรื่อยๆ

ญาธิดาแอบโล่งอก แต่ก็เดินไปข้างเตียงอย่างรู้สึกผิดหวัง ตอนแรกเป็นแค่เรื่องของอัญมณีนี้กับพายุ แต่ตอนนี้กลับยกระดับกลายเป็นความขัดแย้งระหว่างเธอกับธีทัต เรื่องนี้จะจัดการยังไงดีล่ะ?

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังไม่หยุด ญาธิดาปวดหัวแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปิดเครื่องแล้วนอนหลับทันที

เช้าวันถัดมา ญาธิดาตื่นเพราะเสียงของคุณปภาวี ประตูห้องของเธอถูกเคาะจนดังสนั่น เธอพลิกตัว ได้ยินคุณปภาวีตะโกนพูดจากหน้าประตูว่า “ธิดา ทำไมยังไม่ตื่นอีกล่ะ อันอันมาแล้วนะ ลูกจะไม่ลงไปแน่เหรอ?”

ได้ยินดังนั้น ญาธิดาก็รีบลุกพรวดขึ้นจากเตียง

เธอรีบวิ่งไปที่หน้าประตูอย่างงัวเงีย เปิดประตูแล้วถามคุณปภาวีที่อยู่นอกประตูว่า “แม่ว่าอะไรนะ?”

เห็นท่าทางผมที่ยุ่งเหยิงของเธอ คุณปภาวีก็ขมวดคิ้ว “ดูสภาพสิ ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว? อันอันรอแกอยู่ข้างล่างเป็นสิบนาทีแล้วนะ!”

ญาธิดาเกาหัวแกรๆ “อันอันมาแล้วเหรอ?”

“อืม อันอันติดต่อแกไม่ได้ โทรไปแกก็ไม่รับสาย ก็เลยมาหาแกถึงที่นี่เลย ยังเอาของขวัญมาให้ฉันพ่อแกแล้วก็เด็กๆ อีกสามคนด้วย”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ “เดี๋ยวหนูลงไป”

พูดจบ เธอกลับไปที่ห้องน้ำในห้องนอน แปรงฟันล้างหน้าแล้วก็ลงไปข้างล่างในชุดนอน

ห้องรับแขกบนโซฟา อัญมณีกำลังนั่งเล่นกับเด็กสามคน พอเห็นเธอมาก็รีบยิ้มแล้วกวักมือเรียกเธอ

ญาธิดายิ้มแล้วเดินเข้าไปถามว่า “ทำไมถึงมากะทันหันล่ะ?”

อัญมณีกะพริบตาให้เธอ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า “โทรหาเธอแล้วเธอไม่รับนี่? ฉันเป็นห่วง กลัวเธอจะเป็นอะไรไป ก็เลยรีบมาหานี่ไง”

ไม่รอญาธิดาตอบ เธอก็ขยับเข้าไปกระซิบถามข้างหูเธอว่า “พี่ทัตไม่ได้ว่าอะไรเธอใช่ไหม? ฉันมาที่นี่แต่เช้า ถามคุณป้า คุณป้าก็บอกว่าเขาออกไปแต่เช้าแล้ว……”

ญาธิดายกแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นมาดื่ม “ไม่มีอะไรหรอก”

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่สีหน้าของเธอกลับดูเย็นชาลง อัญมณีสังเกตเห็นก็รีบถามว่า “ทำไมสีหน้าเธอแย่แบบนี้ล่ะ? พี่ทัตทะเลาะกับเธอเหรอ? ใช่ไหม?”

เจอกับคำถามเป็นชุดของอัญมณี ญาธิดาก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ไม่อยากปิดบังต่อไป เธอถือแก้วน้ำด้วยสองมือแล้วพูดว่า “พี่ชายเธอรู้สึกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ยุ่งเรื่องของตระกูลกรเวช”

“ว่าไงนะ?”

ได้ยินแบบนี้แล้ว อัญมณีก็โมโหอย่างหนัก เบิกตาโพลงโตแล้วถามว่า “พี่ทัตพูดแบบนี้จริงเหรอ?”

ญาธิดาลังเลสักพักแล้วพยักหน้า

คำพูดนี้ทำให้เธอเจ็บปวดจิตใจอย่างมาก