ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 630

เมื่อถูกชายหนุ่มลากออกไปนอกห้อง เกล้าแก้วดิ้นรนไม่ยอมเดิน

ความกลัวแบบนี้เกิดขึ้นจากภายในจิตใจ เหมือนเถาวัลย์ที่แผ่ขยายไปทุกส่วนกระดูก ไม่มีส่วนไหนเป็นของตัวเอง

เธอรู้จักนิสัยของภูผาดี พูดจริงทำจริงไม่มีทางสะเพร่า ถ้าเขาพาเธอไปโรงพยาบาลวันนี้จริงๆ เธอก็คงจะหนีไม่พ้น 100%

แสดงว่าความลับนี้ไม่สามารถเก็บเป็นความลับได้เหรอ เธอยังคิดหาวิธีกำจัดเด็กคนนี้ไม่ได้เลย คิดไม่ถึงว่าจะถูกเขาจับได้

เมื่อเห็นว่าถูกดึงไปที่บันได เกล้าแก้วก็ส่ายหน้าอย่างรุนแรง ทุกเซลล์ในร่างกายของเธอล้วนขัดขืน เธอใช้กำลังที่มีน้อยนิดต่อต้านเขา “ฉันไม่ไป...ฉันไม่อยากไป...”

“ทำไมคุณไม่ไป”

ภูผาหยุดเดินกะทันหัน ผลักเธอไปติดผนัง ยกมือขึ้นจับคอของเธอ สีหน้ามืดมนจนน่าสะพรึงกลัว “เกล้าแก้ว เธอกลัวเหรอ! เธอกลัวว่าฉันจะรู้อะไรใช่ไหม!”

เสียงของชายหนุ่มทำให้เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัว ในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหว หลับตาลงน้ำตาไหลออกมา

จนถึงตอนนี้ ความพยายามและการต่อต้านของเธอล้วนไร้ความหมาย เปล่าประโยชน์โดยสิ้นเชิง แต่เธอไม่อยากยอมรับ ยืนกรานดื้อรั้นจนหยดสุดท้าย

ร่างกายเกล้าแก้วที่พิงกำแพงค่อยๆ ไถลลงมา ในที่สุดก็ทรุดตัวเป็นลูกบอล ซบหน้าลงระหว่างเข่า

“ได้ ในเมื่อเธอไม่ยอมไป ฉันจะเรียกคนมาตรวจ”

ภูผาพูดแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาทันที ต่อสายโทรออก ไม่นาน สิบนาทีต่อมาชายคนหนึ่งก็เดินมาที่ประตู

นั่นคือหมอประจำครอบครัวของภูผา เขาเคยมาที่นี่หลายครั้งก่อนหน้านี้เพื่อช่วยรักษาบาดแผลให้เกล้าแก้ว นับว่าคุ้นหน้า ไม่รอให้เกล้าแก้วต่อต้าน ภูผาก็เรียกคนใช้สองสามคนในบ้านมาจับแขนขาเธอไว้ ให้หมอประจำครอบครัวบังคับเจาะเลือด

เมื่อมองหลอดที่มีของเหลวสีแดงสด ดวงตาของเกล้าแก้วก็เผยความสิ้นหวัง

คราวนี้ ไม่ว่ากรณีใดๆ เธอก็หนีไม่พ้น

เมื่อเกิดเสียงกระแทกประตูปิดดังขึ้น ห้องก็เงียบลง เกล้าแก้วนอนอยู่บนเตียง หอบหายใจ น้ำตาไหลจากหางตากลิ้งลงจนถึงใบหู

การตรวจเลือดเพื่อตรวจหาการตั้งครรภ์นั้นแม่นยำกว่าการทดสอบด้วยอุปกรณ์ที่ตรวจครรภ์ และไม่มีทางปลอมแปลงได้ ต่อให้ทำได้ เธอก็ไม่มีโอกาส

เว้นแต่ภูผาจะไม่ต้องการลูกคนนี้ ไม่อย่างนั้น ฝันร้ายของเธอจะเริ่มต้นจากตรงนี้ไป

ที่ประตูวิลล่า ภูผากำลังยืนอยู่ตรงนั้น พร้อมกับฟังคำพูดของหมอประจำครอบครัว

“ผมจะส่งตัวอย่างเลือดกลับไปตรวจที่ห้องแล็ป จะได้ผลลัพธ์ภายในครึ่งชั่วโมงครับ”

ภูผาพูดเนิบช้า “โอเคครับ รบกวนด้วย”

มองดูหมอจากไป สีหน้าของเขายิ่งขุ่นมัวขึ้นเรื่อยๆ

ทำไมเกล้าแก้วไม่อยากให้เขารู้เรื่องการตั้งครรภ์ เธอต้องการเก็บไว้หรือต้องการทำแท้งกันแน่

ไม่ทันที่เขาจะคิดได้ชัดเจน ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาทางข้างหลัง ครามเดินเข้ามากระซิบเตือน “นายท่าน สายแล้วครับ ควรออกไปได้แล้ว ไม่อย่างนั้นคุณอัยดาจะต้องรอพวกเรา”

ได้ยินคำว่าคุณอัยดา ภูผาถึงกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เขาขจัดความมืดมนในดวงตาออกไป จากนั้นหันหลังเดินขึ้นไปที่ชั้นสอง “เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกเดินทาง”

วันนี้เป็นวันสำคัญ วันสำคัญของเขากับอัยดาหลังจากตามจีบคุณหนูตระกูลทิวะศิริมาอย่างยาวนาน ในที่สุดตอนนี้ทั้งสองก็คบกันแล้ว นี่เป็นเดทแรกของพวกเขาหลังจากคบกัน สำคัญมาก สำคัญอย่างยิ่ง

แต่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ ดันมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ทำให้เขาไขว้เขวอย่างยากจะหลีกเลี่ยง

เขาเปลี่ยนเสื้อผ้า กลายเป็นลุคคุณผู้ชายที่ดูถ่อมตน ก่อนออกไป เขาสีหน้าเย็นชาสั่งป้าที่ดูแลเกล้าแก้ว “ดูแลเธอให้ดี”

ป้ารู้ว่าตัวเองบกพร่องต่อหน้าที่ คราวนี้ไม่กล้าละเลยเลินเล่ออีก จึงพยักหน้าซ้ำๆ “ค่ะ คุณผู้ชาย ฉันจะดูแลเธออย่างดีแน่นอนค่ะ!”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ภูผาก็เหลือบมองเธอก่อนจะก้าวขึ้นรถแล้วออกไป