ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 632

ความรู้สึกหวาดกลัวขั้นรุนแรงห้อมล้อมเกล้าแก้ว เธอต้องการหลุดพ้นจากมือที่โหดร้ายดั่งปีศาจ แต่ทำอย่างไรก็เปิดมันไม่ออก

มือของภูผาออกแรงขึ้นอีก และบีบบังคับถามอย่างไร้ความปราณี “ตอบฉัน!”

ภายใต้ความตื่นตระหนก เกล้าแก้วหายใจลำบาก เธอหน้าเขียว และพูดอย่างลำบาก “เด็กคนนี้ ฉัน...ฉันอยากเก็บไว้!”

เมื่อภูผาได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าเปลี่ยนไปฉับพลัน และปล่อยมือออก

เกล้าแก้วสูดหายใจเข้าลึก ถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว มองเขาด้วยสายตาที่มีแต่ความหวาดกลัว

ภูผาจ้องเธอเขม็ง นิ่งไปไม่กี่วินาทีก่อนจะถามว่า “ในเมื่อต้องการเก็บไว้ ทำไมไม่บอกฉัน”

เกล้าแก้วกัดฟัน สูดหายใจเข้าลึกพร้อมกับพูดว่า “ฉันกลัวว่าคุณจะไม่ต้องการเขา...”

เมื่อสิ้นเสียงของเธอ บริเวณโดยรอบพลันเงียบลง บรรยากาศเต็มไปด้วยความแปลกประหลาดและความกระอักกระอ่วน หลังจากทั้งสองมองหน้ากันอยู่นาน แต่ก็ไม่มีใครพูดขึ้นมาก่อน

ในที่สุด ภูผาก็สีหน้าเปลี่ยน จ้องมองด้วยสายตามืดมน

เขาพูดว่า “เรื่องเก็บหรือไม่เก็บ ฉันจะตัดสินใจเอง”

เขาทิ้งคำพูดนี้ไว้แล้วเดินออกไป ก้าวกว้างออกไปข้างนอกแล้วปิดประตูอย่างแรง

เสียงดัง “ปัง!” เกล้าแก้วตัวสั่นอย่างรุนแรง กระทั่งเสียงฝีเท้าหายไป จากนั้นบริเวณโดยรอบเงียบสนิท เส้นประสาทที่ตึงเครียดของเธอจึงค่อยๆ คลายลง

เหตุผลที่เธอทำอย่างนั้นเมื่อครู่ เพราะกลัวว่าถ้าภูผารู้ว่าเธอไม่ต้องการเก็บเด็กคนนี้ไว้แล้วจะโกรธมาก ดังนั้นเธอจึงจงใจตอบตรงข้าม

คิดไม่ถึงว่าการเดิมพันนี้กลับเป็นการเดิมพันที่ถูกต้อง

เมื่อพิจารณาจากปฏิกิริยาของภูผา เขาน่าจะต้องการเก็บเด็กคนนี้ไว้ แต่เขาลังเล ลังเลว่าจะเก็บเด็กคนนี้ไว้ดีหรือไม่

สรุปแล้ว เธอไม่สามารถนั่งรอความตายได้อีกต่อไป เธอต้องหาทาง ต้องหนีออกไป หนีออกไปจากวิลล่าหลังนี้ หนีจากฝ่ามือของภูผา มีแค่แบบนี้ เธอถึงจะสามารถทำตามหัวใจของตัวเองตัดสินชะตากรรมของชีวิตนี้

ในไม่ช้า ท้องฟามืดลงเรื่อยๆ เกล้าแก้วไม่ได้ทานอาหารเย็น ล็อคประตู นอนนิ่งอยู่บนเตียงจนถึงเที่ยงคืน จากนั้นจึงกล้าซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วเปิดโทรศัพท์มือถือ

เธอรีบค้นหากล่องโต้ตอบของญาธิดาบนไลน์ แล้วพิมพ์ข้อความบอกสถานการณ์ปัจจุบันของตัวเองส่งไปให้เธอ

เดิมทีคิดว่าเวลานี้ญาธิดาคงพักผ่อนไปแล้ว ใครจะรู้ว่าเพิ่งส่งข้อความไปไม่กี่นาที คำตอบของญาธิดาก็ส่งกลับมา

“ฉันช่วยเธอได้”

เมื่อเห็นคำเหล่านี้ เกล้าแก้วตัวสั่นฉับพลัน เลือดในกายสูบฉีดพุ่งขึ้นหัว เธอทั้งตื่นเต้นและดีใจ ถ้อยคำสะเปะสะปะไม่ปะติดปะต่อ ขณะที่ไม่สามารถบรรยายความขอบคุณได้ มือถือก็กะพริบ และมีอีกข้อความส่งเข้ามา

“แต่ครั้งนี้ที่ฉันช่วยเธอ ไม่ใช่เพียงเพราะความเป็นเพื่อนในสมัยก่อน เธอเคยหักหลังฉันครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ที่ฉันช่วยเธอ ฉันก็มีจุดประสงค์ของตัวเองเหมือนกัน เจอกันเมื่อไร ฉันมีคำถามจะถามเธอ และเธอต้องบอกฉันตามจริง”

เกล้าแก้วอ่านแล้วน้ำตาจะไหลออกหางตา ความรู้สึกผิดตีตื้นขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจ

ความจริงที่เธอเดินมาถึงจุดนี้มันไม่ต้องไปสงสัยคนอื่นเลย แค่ญาธิดาเต็มใจช่วยเธอก็ทำให้เธอประหลาดใจแล้ว

เธอสูดหายใจเข้าลึก ขยับนิ้วพิมพ์ตอบ “ได้สิ ตราบใดที่เธอช่วยฉันออกไป ฉันยินดีบอกเธอทุกอย่าง”

ในเวลาเดียวกัน ญาธิดาที่อยู่อีกฝั่งกำลังนั่งพิงหัวเตียง หลังจากเห็นข้อความนี้ ทันใดนั้นก็ตกอยู่ในห้วงความคิด เธอถือโทรศัพท์พลางครุ่นคิด และสุดท้ายก็ส่งข้อความกลับไปว่า “โอเค งั้นเธอต้องฟังคำสั่งของฉัน พรุ่งนี้…”