ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 633

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เกล้าแก้วนั่งรถพยาบาลไปที่โรงพยาบาล ป้าอยู่ข้างๆ คอยเฝ้าดูหมอตรวจร่างกายเร่งด่วนให้เธอด้วยความไม่สบายใจ

รถมาจอดที่ประตูฉุกเฉินของโรงพยาบาล จากนั้นหมอและพยาบาลก็เข็นรถพาเกล้าแก้วไป ป้ารีบก้าวเดินตามหลัง เห็นเธอถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินแล้วถึงได้สติ รีบเอามือถือออกมาโทรหาภูผา

ตอนนั้นเอง จู่ๆ เงาดำก็โผล่มาข้างหลังเธอ ชายคนนั้นฉวยโอกาสโดยที่เธอไม่ทันสังเกต ใช้สันมือฟันเข้าหลังคอของเธอ ป้าทรุดตัวหมดสติลงไปทันที

ชายคนนั้นรีบลากเธอไปนอนบนม้านั่งด้านข้าง แล้วฉวยเอาโทรศัพท์มือถือของเธอไป

หลังจากทำทั้งหมดนี้อย่างรวดเร็ว เขารีบเดินผ่านทางเดินทอดยาวไปยังประตูห้องพักคนไข้ แล้วเปิดประตูเดินเข้าไป

ทันทีที่เปิดประตู พยัคฆ์เลื่อนสายตาขึ้นมองไปยังเขา และถามด้วยเสียงเบา “จัดการเป็นยังไงบ้าง”

ชายคนนั้นพยักหน้าเล็กน้อย “ทุกอย่างเรียบร้อยครับ”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ญาธิดาก็แอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็กังวลกับสถานการณ์ของทางเกล้าแก้ว

เหมือนจะมองความคิดในใจของเธอออก พยัคฆ์จึงรีบพูดขึ้นว่า “พี่สาว อย่าห่วงเลย ปกป้องจะทำอย่างรอบคอบที่สุด ต้องพาคุณเกล้าแก้วกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอนครับ”

ทันทีที่เขาพูดจบก็มีเสียงดังมาจากประตู หลังจากเคาะสามครั้ง ประตูก็ถูกเปิดออก ปกป้องพาเกล้าแก้วเดินเข้ามา

ทันใดนั้น ใบหน้าที่มีแต่ความกังวลของญาธิดาก็เผยความดีใจขึ้นมาทันที เธอเดินเข้าไปต้อนรับเกล้าแก้ว ขยับริมฝีปากต้องการจะพูด แต่กลับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ตอนนั้นเอง จู่ๆ เกล้าแก้วก็ก้าวเข้ามา เอื้อมมือไปกอดเธอด้วยความขอบคุณ น้ำตาคลอเบ้า น้ำเสียงสั่นเครือ “ขอบคุณนะธิดา!”

ตอนนี้เวลานี้ ไม่มีคำพูดใดจะแสดงความขอบคุณจากหัวใจของเธอได้เลย

ญาธิดาอึ้งกับอ้อมกอดที่กะทันหันของเกล้าแก้ว เธอสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะค่อยๆ เริ่มพูด “เอาล่ะ พักผ่อนก่อนสักหน่อย เดี๋ยวเราค่อยไปกัน ที่นี่อยู่นานไม่ได้”

เมื่อได้ยินเธอพูดอย่างนี้ เกล้าแก้วจึงระงับอารมณ์ ปรับสภาพแล้วปล่อยเธอ ก่อนจะพยักหน้าและพูดว่า “เธอพูดถูก กลัวว่าภูผาจะพบเข้า”

ญาธิดาพยักหน้าเบาๆ จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมองพยัคฆ์ทันที “รถข้างนอกพร้อมหรือยัง”

พยัคฆ์พยักหน้า “พร้อมหมดแล้วครับ”

“โอเค ตอนนี้พวกเธอออกไปรอหน้าประตูสักครู่ ฉันจะให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“ครับ”

พยัคฆ์และชายอีกสองคนตอบพร้อมกัน จากนั้นรีบถอยออกจากห้องและปิดประตูตามหลัง

ญาธิดาเปิดกระเป๋าข้างเธอทันที หยิบเสื้อผ้าและรองเท้าสีดำออกมายื่นให้เกล้าแก้ว “นี่เป็นเสื้อผ้าของฉัน เธอเปลี่ยนใส่ก่อน เพื่อไม่ให้ดูเด่นเกินไป ต่อให้ถูกกล้องวงจรปิดจับภาพก็จำแนกความแตกต่างไม่ได้”

เกล้าแก้วพยักหน้ารีบรับเสื้อผ้ามาเปลี่ยน

เธอเพิ่งสวมกางเกงและกำลังจะสวมรองเท้า แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงดังมาจากข้างนอก พยัคฆ์จงใจพูดขึ้นเสียงว่า “พวกคุณเข้าไปไม่ได้! พี่สาวของผมยังอยู่ข้างใน”

ญาธิดาที่อยู่ข้างในตัวแข็งทื่อทันที รีบเลื่อนสายตาไปสบกับเกล้าแก้ว ทั้งคู่ต่างตื่นตระหนกไม่แพ้กัน

เสียงของชายที่ไม่คุ้นอีกคนดังขึ้น “เราจะเข้าไปค้นหา ถ้าไม่มีคนที่เรากำลังตามหา เราก็จะไป!”

พยัคฆ์ยืนกรานหนักแน่น “ไม่ได้ คุณคิดว่านี่เป็นบ้านของพวกคุณเหรอ อยากค้นก็ค้นตามใจชอบ ถ้ารบกวนการพักฟื้นของพี่สาวผมจะทำยังไง”

ญาธิดาใจสั่นอย่างรุนแรง ตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอรีบมองเกล้าแก้วแล้วกระซิบว่า “ซ่อนตัวก่อน!”

เกล้าแก้วพยักหน้า มองไปรอบๆ จนในที่สุดก็เข้าไปซ่อนตัวอยู่ใต้เตียง

เวลานี้ เสียงรบกวนภายนอกเริ่มดังขึ้นพอสมควร

พยัคฆ์พูดเสียงดัง “อย่าถือว่าพวกคุณมีพวกมากนะ ที่นี่คือโรงพยาบาล ถ้าพวกคุณกล้าก้าวเข้าไปผมจะแจ้งตำรวจ!”