ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 636

เห็นหน้าตาอึดอัดของธีทัต พูดมาเพียงครึ่งเดียว เงียบไปนานและไม่พูดอีก ใจญาธิดารู้สึกขอโทษ เธอถอนหายใจยาว มองชายหนุ่มและพูดอย่างจริงจัง “นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ฉันจะพยายามคิดหาทางจัดให้เกล้าแก้วออกไปโดยเร็วที่สุด แต่ตอนนี้เธออยู่ที่นี่แล้ว ฉันไม่สามารถขับไล่เธอไปได้…”

ธีทัตได้ยินอย่างนี้แล้วแต่คิ้วที่ขมวดแน่นยังไม่คลาย เขามองญาธิดาอย่างลึกซึ้งแล้วพูดเสียงเบา “คุณตัดสินใจเองเถอะ”

เขาทิ้งประโยคนี้ไว้แล้วก้าวออกจากระเบียงตรงขึ้นไปชั้นบนทันที

ญาธิดายืนอยู่บนระเบียง นิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสงบอารมณ์ลงได้ในที่สุด แล้วหันหลังกลับเดินออกไป

เกล้าแก้วยืนอยู่ตรงโต๊ะอาหาร กำลังมองมาทางนี้ ทั้งสองคนสบตากัน มีความกระอักกระอ่วนไหลเวียนอยู่ระหว่างกัน

เห็นอีธานกับเอลล่าวิ่งออกจากครัวหลังจากล้างมือแล้ว ญาธิดาจึงปรับสีหน้า เดินเข้าไปด้วยรอยยิ้มและสอนพวกเขา “เช็ดมือให้แห้งก่อนค่อยหยิบของนะ!”

เธอพูดอย่างนั้นแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร เมื่อหันหน้าไป เกล้าแก้วยังคงจ้องมองเธออยู่ เธอสูดหายใจเข้าลึก พยายามหาหัวข้อที่ไม่เกี่ยวข้องมาพูดคุยเพื่อให้เรื่องมันผ่านๆ ไป ใครจะรู้ว่าเธอกลับถามขึ้นมาก่อนว่า “ฉันอยู่ที่นี่เป็นการสร้างปัญหาให้พวกเธอใช่ไหม”

ญาธิดายิ้ม ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ที่ไหนล่ะ ไม่มีเรื่องอะไรหรอก เธออย่าคิดมาก”

เกล้าแก้วเห็นแบบนี้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่จบหัวข้อไม่พูดถึงมันอีก

ค่ำคืนแห่งความสงบผ่านไป วันต่อมา หลังจากญาธิดาลุกจากเตียง พบว่าอีธานกับเอลล่านั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว แต่เกล้าแก้วกับธีทัตไม่อยู่

ญาธิดาเดินเข้าไปถามคนใช้ “คุณทัตล่ะ ออกไปแล้วเหรอ”

คนใช้ตอบตามจริง “ออกไปแต่เช้าตรู่แล้วค่ะ”

ญาธิดาได้ยินแล้วพยักหน้าเบาๆ จากนั้นจึงหันไปมองที่ประตูห้องนอนชั้นหนึ่งที่ปิดอยู่ อดไม่ได้ที่จะถามอีกว่า “แล้วคุณแก้วล่ะคะ ยังไม่ตื่นเหรอ”

“เมื่อครู่ไปเรียกครั้งหนึ่งแล้วค่ะ แต่คุณแก้วบอกว่าไม่ค่อยสบาย เลยไม่ทานอาหารค่ะ”

ญาธิดาพยักหน้าครุ่นคิด เดิมทีจะนั่งทานข้าว แต่เธอก็ยังไม่สบายใจ คิดครู่หนึ่งแล้วจึงเดินไปยังห้องที่อยู่ข้างๆ

เธอไปที่ประตูแล้วยกมือขึ้นเคาะ และถามเสียงนุ่ม “แก้ว เธอไม่ทานอาหารเช้าเหรอ”

นิ่งไปสักพักก่อนจะมีเสียงการเคลื่อนไหวดังออกมาจากในห้อง จากนั้นประตูก็ถูกดึงเปิดออก เกล้าแก้วปรากฏตัวตรงหน้าประตู

เธอหน้าซีด ใต้ตามีรอยคล้ำจนเห็นได้ชัด บวกกับร่างกายที่ผอมไปจากเดิม จึงดูซูบซีดมาก

ญาธิดาขมวดคิ้ว รู้สึกกังวลใจ อดไม่ได้ที่จะสอบถาม “เธอเป็นอะไร มีตรงไหนผิดปกติหรือเปล่า”

เกล้าแก้วฝืนยิ้มอย่างหมดหนทาง “ตื่นเช้ามาแล้วคลื่นไส้อาเจียนหนัก ไม่อยากอาหารเลย”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ญาธิดาถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก้าวเข้าไปแล้วพูดเสียงนุ่มนวล “ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันตั้งครรภ์ก็อาเจียนหนักมากเหมือนกัน ช่วงเวลานั้นเด็กน้อยทั้งสองคนกำลังเหวี่ยงไปมาในท้อง เกือบจะฆ่าฉันตายแล้ว ฉันมีวิธีเล็กๆ น้อยๆ บางอย่าง แม้จะแก้อาการพื้นฐานไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็สบายขึ้นบ้าง...”

เกล้าแก้วดวงตาเป็นประกาย เอ่ยถามเสียงเบา “ทำยังไงเหรอ”

ญาธิดายิ้ม จับมือเธอเดินเข้าไปในห้อง “เธอตามฉันมา”

ทั้งสองเดินตามกันไปที่เตียง ญาธิดาหาจุดฝังเข็มบนร่างกายเธอ นวดเบาๆ และบอกวิธีกับเธอ “ตรงนี้มีจุดฝังเข็ม เวลาที่รู้สึกคลื่นไส้มากก็กดมันเบาๆ มันจะบรรเทาลง และตรงนี้...”

นิ้วของญาธิดาเหมือนมีพลังวิเศษ เมื่อกดๆ คิ้วที่ขมวดของเกล้าแก้วก็ค่อยๆ คลายออก เธอมองญาธิดาด้วยรอยยิ้มอบอุ่นในดวงตา “ขอบคุณนะธิดา”