ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 637

การประชุมหลังจากนั้น ธีทัตไม่มีสมาธิ ในที่สุดเมื่อการประชุมสิ้นสุดลง เขาประกาศปิดการประชุมและเดินออกจากห้องประชุมพร้อมกับเอกสาร

ผู้ช่วยได้จัดให้ภูผาอยู่ในห้องประชุมข้างห้องทำงานแล้ว เมื่อธีทัตเดินไป เพิ่งมาถึงประตูเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่น

เมื่อเปิดประตู ภูผานั่งบนโซฟาและมองเลขาฯ ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า เลขาฯ ยิ้มอย่างอ่อนหวาน ทันทีที่เห็นธีทัตเดินเข้ามาก็เก็บรอยยิ้มทันที โค้งคำนับเขาเล็กน้อย แล้วถอยออกจากห้องไปอย่างรู้ตัว

ประตูถูกปิด ทันใดนั้นในห้องนอกจากครามที่อยู่คุ้มครองภูผา ก็เหลือเพียงพวกเขาสองคน

ธีทัตกวาดตามองเขา ไปนั่งลงบนโซฟา แล้วพูดด้วยเสียงเฉยเมย “คุณภูผาหว่านเสน่ห์ไปทุกที่จริงๆ ไปที่ไหนก็ล้วนแต่ดึงดูดผู้หญิงให้หลงชอบ”

ภูผาที่ได้ยินคำพูดนั้นไม่ได้โกรธ พูดยิ้มๆ ว่า “ไม่ว่ารอบตัวผมจะมีผู้หญิงกี่คน ก็เทียบไม่ได้กับผู้หญิงที่อยู่ข้างกายคุณธีทัตหรอก ถูกไหม”

ประโยคเบาแต่ความหมายหนัก เรียกได้ว่าทำให้ธีทัตใจสั่นจนต้องเลื่อนสายตาขึ้นมองเขาอย่างระแวงระวัง

เขานิ่งไปสองวินาทีแล้วตรงเข้าประเด็น “คุณภูผามาหาผมถึงที่ เกรงว่าคงมีเรื่องสำคัญอะไรใช่ไหม”

เมื่อพูดถึงธุระ รอยยิ้มบนใบหน้าของภูผาจางลงเล็กน้อย เขามองธีทัตอย่างจริงจังและถามเสียงเบา “เกล้าแก้วอยู่กับญาธิดาใช่ไหม”

เมื่อได้ยินดังนั้น ธีทัตชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะผ่อนคลายแล้วเอนหลังพิงโซฟา พูดเสียงนุ่มนวล “คุณภูผามาเพื่อถามเรื่องนี้น่ะเหรอ”

ภูผาจ้องเขาและพูดเน้นคำต่อคำ “ใช่ คุณแค่ตอบผมว่าใช่หรือไม่ก็พอ”

ธีทัตกระตุกมุมปากเล็กน้อยจนดูไม่ออกว่ายิ้มหรือไม่ “ใช่ พวกเธออยู่ด้วยกัน แล้วยังไง”

เมื่อภูผาได้ยินก็หัวเราะเยาะ “อย่างที่คิด”

เขาพูดอย่างนั้นแล้วจู่ๆ สายตาก็เปลี่ยนเป็นคมเฉียบและเย็นชาทันที มองตรงไปยังธีทัต “ผู้หญิงของคุณไม่ซื่อสัตย์เลยนะ วันนั้นอยู่ในโรงพยาบาลเธอทำตัวเป็นเต่าหดหัว ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมออกจากห้องพักผู้ป่วย ปรากฏว่ามีคนคอยปกป้องเธอด้วย คุณเดาสิว่าใคร”

ธีทัตขมวดคิ้ว ไม่รู้เลยว่ายังจะมีอะไรเกิดขึ้นอีก เขาสูดหายใจลึกแล้วถามอย่างเย็นชา “คือยังไง”

“ดูเหมือนคุณยังไม่รู้สินะ!” ภูผามองเขาด้วยสีหน้าที่มีความหมาย “ภรรยาของคุณไม่ได้บอกคุณเหรอ คนที่ช่วยเธอพาเกล้าแก้วไปจากผมก็คือภวินท์ศัตรูความรักของคุณ”

เมื่อได้ยินชื่อนี้ สีหน้าของธีทัตเปลี่ยนไปทันที เขาจ้องภูผาอย่างเย็นชา ริมฝีปากขยับแต่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ

“คุณรู้ไหมว่าอะไรที่แย่ไปกว่านั้น สามีเก่าของภรรยาคุณบอกต่อหน้าผมว่าจะปกป้องเธอตลอดไป...”

ภูผาพูดแล้วจงใจสำเสียง “จุ๊ๆ” สองครั้ง “ความสัมพันธ์ที่ยังเหลือเยื่อใยระหว่างสองคนนั้น จะตัดยังไงก็ตัดไม่ขาด และมันก็คลุมเครือเหลือเกิน...”

“พอแล้ว!” ธีทัตขัดจังหวะคำพูดของเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดบนแขนโป่งนูน สายตาเขาจ้องภูผาอย่างเย็นชา พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธของตัวเอง “คุณคิดว่าผมจะเชื่อคำพูดฝ่ายเดียวของคุณเหรอ”

ภูผายิ้มและพูดอย่างสบายๆ “ไม่เชื่อก็แล้วแต่ ผมไม่ได้โกหก แต่วันนั้นในที่เกิดเหตุมีคนมากมาย ด้วยความสามารถของคุณธีทัต ต้องการรู้ความจริงก็คงไม่ได้ยากอะไร”

เขาพูดอย่างนี้ สีหน้าของธีทัตยิ่งดูแย่ เขาคิดไม่ถึงว่าญาธิดาจะปิดบังเรื่องราวมากมายกับเขา เธอยินดีขอความช่วยเหลือจากภวินท์มากกว่าขอความช่วยเหลือจากเขา ข้อเท็จจริงนี้ทำให้หัวใจของเขาชาหนึบ

เขาระงับอารมณ์ตัวเอง ปรับการแสดงออกทางสีหน้า จากนั้นเลื่อนสายตาขึ้นมองภูผาและพูดอย่างเย็นชา “คุณภูผาคงจะไม่ได้มาแค่เพื่อพูดเรื่องพวกนี้กับผมใช่ไหม”

“ผมมาหาคุณ แน่นอนว่ายังมีเรื่องสำคัญกว่านี้” ภูผาหรี่ตาลงเล็กน้อย “ผมต้องการให้คุณช่วยผมทำเรื่องหนึ่ง”

พูดอย่างนั้นแล้วเขาเลื่อนสายตาขึ้นมองครามที่อยู่ข้างๆ ครามเข้าใจ ยื่นมือเอาบางอย่างไปวางตรงหน้าธีทัต