ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 638

เธอเพิ่งก้าวเท้าเข้ามา เห็นว่าในห้องหนังสือมีคนใช้อีกคนนอกจากธีทัต จึงชะงักไปและพูดว่า “พวกคุณยุ่งอยู่เหรอ”

ธีทัตไอสองครั้ง เหลือบมองคนใช้คนนั้น แล้วพูดเสียงเบา “เปล่า ผมเรียกเขาให้มารายงานทุกสิ่งที่ซื้อเพิ่มในเดือนนี้น่ะ”

จากนั้นเขาลุกขึ้นเหลือบมองคนใช้คนนั้น และพูดเสียงเบา “คุณลงไปก่อน วันหลังค่อยสรุปบิลมาให้ผมดูก็ได้”

คนใช้ได้ยินจึงพยักหน้า แล้วถอยออกไปจากห้องทันที

เมื่อเห็นเขาออกไปแล้ว ธีทัตก็เดินไปหาญาธิดาและถามด้วยเสียงอ่อนโยน “มีอะไรเหรอ”

ญาธิดานิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ก็ไม่มีอะไร แค่อยากถามคุณหน่อยว่ารู้จักหมอในโรงพยาบาลเอกชนบ้างไหม ฉันอยากพาแก้วไปตรวจร่างกาย”

ธีทัตลังเลไปชั่วครู่ ดวงตาเกิดประกายวาบดำมืด ก่อนจะพูดว่า “มีสิ ผมจะติดต่อไปหาก่อน แล้วให้ข้อมูลติดต่อกับคุณ”

ทันทีที่ญาธิดาได้ยินก็ยิ้มอย่างมีความสุข ความกังวลที่กดทับอยู่ในใจของเธอพลันหายไป “โอเค งั้นฉันจะรอฟังข่าวจากคุณ”

“ได้”

เมื่อเห็นว่าญาธิดาไม่ได้มีอะไรผิดปกติ ธีทัตจึงลอบถอนหายใจโล่งอก

เมื่อญาธิดาออกไป เขาถึงได้รู้ตัวว่ายังคงถือขวดเล็กๆ อยู่ในมือ ฝ่ามือก็มีเหงื่อออกอีกด้วย

เขาสูดหายใจเข้าลึก ให้ตัวเองค่อยๆ สงบสติอารมณ์ลง หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่งถึงได้ตัดสินใจ

เรื่องนี้ คงต้องเป็นเขาทำมันด้วยตัวเองถึงจะสบายใจกว่า

ในชั่วพริบตาก็ผ่านไปสองวัน

หลังจากผ่านไปหลายวัน เกล้าแก้วค่อยๆ ปรับตัวจนเข้ากับสภาพแวดล้อมที่นี่ เธอกับเกล้าแก้วมีความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นเรื่อยๆ แถมยังใช้เวลาว่างพาเธอไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลเอกชนอีกด้วย ตอนนี้ตัวอ่อนกำลังพัฒนาได้ดีและไม่มีความผิดปกติใดๆ

ตอนนี้สิ่งที่เกล้าแก้วต้องทำคือการรอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีก็พอ

เมื่อในบ้านมีคนมากขึ้น จึงเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะทุกที่ แต่สองวันมานี้ธีทัตพูดน้อยกว่าเมื่อก่อนมาก สำหรับเขาแล้ว ข้อตกลงสามวันระหว่างเขากับภูผากำลังครบกำหนดในไม่ช้า วันสุดท้ายหากเขาทำไม่สำเร็จ เกรงว่าสิ่งต่างๆ จะยากแก่การควบคุม

เขาสูดหายใจเข้าลึก ลุกขึ้นออกจากห้อง เดินตรงไปที่ห้องครัว ชงชาร้อนหนึ่งถ้วยแล้วออกมา

เป็นอีกเช้าที่เงียบสงบ ราวกับว่าทุกอย่างไม่แตกต่างไปจากปกติ แต่ในที่ที่มองไม่เห็นมีแผนการก่อตัวขึ้นช้าๆ...

ช่วงพักกลางวัน ญาธิดากล่อมสองเด็กน้อยให้นอนหลับ กำลังตั้งใจว่าจะกลับห้อง ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองทิ้งหนังสือไว้ในห้องนอนของเกล้าแก้ว เธอลังเลครู่หนึ่งก่อนจะลงไปชั้นล่าง

เธอไปถึงหน้าประตูห้องแล้วยกมือขึ้นเคาะประตู และเอ่ยถามเบาๆ “แก้ว เธอหลับแล้วหรือยัง”

คนท้องง่วงง่าย จุดนี้ญาธิดารู้ดี ตอนเที่ยงเพิ่งทานข้าวเสร็จเกล้าแก้วก็บ่นว่าง่วงแล้วกลับห้องไป เป็นไปได้มากว่าอาจหลับไปแล้ว

ญาธิดาถามประโยคนี้แล้วกลั้นหายใจฟังว่าข้างในมีการเคลื่อนไหวหรือไม่ แต่ข้างในเงียบมาก ไม่มีเสียงใดเลย

หรือว่าหลับไปแล้ว

ช่างเถอะ รอช่วงบ่ายค่อยไปเอาหนังสือแล้วกัน

เธอคิดแล้วหันหลังกำลังจะเดินไป แต่ใครจะรู้ว่าเพิ่งตั้งใจว่าจะก้าวเท้า ก็ได้ยินเสียงดัง “ตุ้บ” มาจากในห้อง

ญาธิดาชะงัก รีบหันไปแล้วลองเคาะประตูอีกครั้ง “แก้ว?”

ไม่มีการตอบรับ นี่มันไม่สมเหตุสมผล ความไม่สบายใจรุนแรงท่วมท้นหัวใจญาธิดา เธอสูดหายใจเข้าลึกแล้วผลักกดที่จับประตูเปิดออก

ใครจะรู้ว่าทันทีที่เปิดประตู เมื่อเห็นเหตุการณ์ภายในห้อง เธอก็ต้องตกใจ

เกล้าแก้วนอนอยู่บนพื้น สีหน้าท่าทางเจ็บปวด มือทั้งสองกุมท้อง บนหน้าผากมีแต่เหงื่อ