ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 661

ญาธิดาตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินแบบนั้น ขนทั่วทั้งตัวตั้งชัน เธอรีบหันกลับมามองภูผาที่กำลังยิ้มหน้ากรุ้มกริ่ม แล้วถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “นายพูดว่าอะไรนะ!”

ภูผากระตุกยิ้มแล้วพูดอย่างไม่แยแสว่า “กว่าจะทำให้พ่อแม่ของเธอเชื่อว่าพวกเขาถูกรางวัลจริง ๆ บอกตามตรงว่าฉันทุ่มเทมากเหมือนกันนะ ก่อนที่พวกเขาจะไปยุโรป เธอเป็นคนไปส่งพวกเขาที่สนามบินด้วยตัวเองด้วยใช่ไหม? ถ้าเธอรู้ล่วงหน้าว่าพวกเขากำลังจะตายในต่างที่ต่างแดน เธอยังจะส่งพวกเขาไปไหม?”

คำพูดของเขาราวกับสายลมที่พัดเข้ามาห่อหุ้มตัวเธอจนเจ็บเสียดเข้าไปถึงกระดูกภายในชั่วพริบตา ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ มือกำหมัดแน่นโดยไม่ได้ตั้งใจ “ที่แท้ก็เป็นฝีมือของนายนี่เอง!”

ตอนแรกที่เธอได้ยินดร.ยติภัทรกับคุณปภาวีบอกว่าพวกเขาถูกรางวัลแจ็กพอต เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างแปลก ๆ แต่ต่อมาพวกเขาแสดงหลักฐานทุกอย่างที่สามารถพิสูจน์ได้ว่าพวกเขาถูกรางวัลจริง ๆ เธอจึงเชื่อเขา

แต่ใครจะไปรู้ ว่าทั้งหมดนี้จะเป็นแค่เกมที่ภูผาจัดฉากขึ้นมา!

ภูผานั่งลงบนโซฟาอย่างสบายอกสบายใจ พลางมองใบหน้าของญาธิดาที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ก่อนจะกระตุกยิ้ม “ตอนนี้เธอตัดสินใจได้หรือยัง? จะช่วยอะไรฉันสักเล็กน้อยได้หรือเปล่า?”

ขณะที่พูด เขาก็หยิบแฟลชไดร์ฟออกมาถือไว้ในมือ พลางแกว่งมันไปมาเบา ๆ

ญาธิดาปวดหัวจนแทบจะระเบิด เธอยังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ กัดฟันแน่นแล้วพูดว่า “นายก็แค่กำลังข่มขู่ฉัน ฉันไม่มีทางหลงกลนายหรอก!”

ภูผายิ้มโดยไม่พูดอะไร เขาหยิบรีโมทคอนโทรลขึ้นมาชี้ไปที่ทีวีบางเฉียบที่แขวนอยู่บนผนัง แล้วกดปุ่ม

วินาทีต่อมา ในทีวีก็มีภาพบางอย่างแสดงขึ้นมา ภายในภาพเต็มไปด้วยฝูงชนพลุ่งพล่าน มีแต่ชาวต่างชาติแปลกหน้าแปลกตา ตาโต สันจมูกโด่งสูง ทันใดนั้นกล้องก็เล็งตรงไปทิศทางหนึ่ง เมื่อญาธิดาจ้องมองเธอก็เห็นดร.ยติภัทรกับคุณปภาวีกำลังเดินอยู่ด้านหน้า พวกเขาเดินพูดคุยกันหัวเราะมีความสุขโดยไม่รู้ตัวเลยว่าห่างจากข้างหลังของพวกเขาไปไม่กี่เมตรมีคนกำลังสะกดรอยตามพวกเขาอยู่ แถมไม่ใช่แค่คนเดียวด้วย!

ทันทีที่เห็นภาพพวกนั้น ญาธิดาตัวชาไปทั้งตัว ใบหน้าซีดขาว

เมื่อภูผาเห็นสีหน้าของเธอเปลี่ยนไป เขาก็พูดขึ้นมาอย่างจงใจว่า “ทันทีที่ฉันออกคำสั่ง พ่อแม่ของเธออาจจะต้องตายในทันที ต่างบ้านต่างเมืองแบบนั้น แม้แต่คนเก็บศพให้ก็ยังไม่มีเลย จิ๊จิ๊จิ๊!”

“นายหยุดพูดได้แล้ว!” ญาธิดาร้องขึ้นขัดคำพูดของเขา

เธอไม่อยากเชื่อเลย ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับดร.ยติภัทรกับคุณปภาวีจริง ๆ เธอจะทำยังไง?

ภูผาหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะหยิบรีโมทคอนโทรลออกมากดปิด จากนั้นก็รอให้เธอตัดสินใจอย่างเงียบ ๆ

ตอนนี้ญาธิดารู้สึกเหมือนเป็นมดที่ถูกมัดและกำลังถูกแผดเผาอยู่บนกองเพลิง ตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่มีทางออกอื่นเลย

เธอไม่อยากทรยศภวินท์และSTN Group และเธอก็ไม่อยากให้ดร.ยติภัทรกับคุณปภาวีโดนทำร้ายเหมือนกัน บอกตรง ๆ ว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นเลย!

แล้วภูผาก็เริ่มบังคับให้เธอตัดสินใจ “ฉันให้เวลาเธอคิดแค่สามนาทีเท่านั้น”

ขณะที่พูดเขาก็หยิบแฟลชไดร์ฟออกมาวางลงบนโต๊ะและรอให้เธอตัดสินใจอย่างเงียบ ๆ

ญาธิดากัดฟันแน่น สองมือถูกันไปมา ไม่รู้ว่าจะเลือกยังไง แต่ไม่ว่าจะเลือกอย่างไหน เธอก็รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ถูก

เมื่อเห็นว่าสามนาทีค่อย ๆ ผ่านไป แต่ญาธิดากลับยังไม่มีคำตอบ จู่ ๆ ภูผาก็ยืดตัวลุกขึ้นนั่ง เม้มริมฝีปากแน่นและกำลังจะอ้าปากพูดอะไรบางอย่าง ญาธิดารู้ว่าตอนนี้ครบสามนาทีแล้ว!

เธอกัดฟันแน่น ยื่นมือออกไปคว้าแฟลชไดร์ฟที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วพูดเสียงเย็นชาว่า “ว่ามา จะให้ฉันทำอะไร!”

ตอนนี้ชีวิตของดร.ยติภัทรกับคุณปภาวีอยู่ในมือของเธอ เธอไม่สามารถยอมรับความเสี่ยงครั้งนี้ได้! จากสองตัวเลือกนี้ เธอทำได้เพียงเลือกตัวเลือกที่ตกอยู่ในสถานการณ์ฉุกละหุกก่อน

ภูผากระตุกยิ้ม “เธอไปที่STN Group หาโอกาสเข้าไปในห้องทำงานของภวินท์ เอาทุกอย่างที่อยู่ข้างในใส่ลงไปในคอมพิวเตอร์ ขอเตือนไว้ก่อนว่าคอมพิวเตอร์ของเขามีรหัสผ่าน ซึ่งมันถอดรหัสยากมาก ดังนั้นเธอจะต้องเอารหัสผ่านออกมาจากปากเขาให้ได้ก่อนถึงจะทำได้”