ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 708

ทันใดนั้นห้องก็ตกอยู่ในความเงียบที่น่าขนลุก และสีแดงเป็นประกายสะท้อนอยู่ในดวงตาธีทัต ซึ่งทำให้เขาสงบลงในทันใดและมีความรู้สึกสงสารเล็กน้อย

“ขวัญ……”เขาพึมพำออกมา ก้มตัวลงไปดูอาการของเธอ และสีหน้าของเขาก็กลับมาดูอ่อนโยนเหมือนเดิม “เดี๋ยวผมไปหยิบกล่องยาก่อน คุณนั่งรอผมอยู่ตรงนี้ก่อนนะ”

เธอขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด แล้วก็ยื่นมือไปจับเขาไว้ เสียงที่พูดออกมานั้นก็สะอื้นเล็กน้อย “ทัต พวกเรามาคุยกันดีๆ ได้ไหม? ”

อัญมณีรีบไปหยิบกล่องยา แล้วก็ปล่อยให้ทั้งสองคนได้อยู่ด้วยกันเพียงลำพัง

ขวัญตายิ้มอย่างขมขื่นและพูดต่อว่า “พวกเราทั้งสองคนยังไม่รู้จักกันดีพอ ดังนั้นตอนนี้ยังไม่เหมาะสมที่จะจัดงานแต่งงานเท่าไหร่ สู้ให้เวลาพวกเราได้ปรับตัวกันมากขึ้นจะดีกว่า”

พอธีทัตได้ยินดังนั้น หัวใจของเขาก็บีบแน่นในทันที “ผมยอมรับว่าเมื่อกี้อารมณ์ผมเสียการควบคุมไป แต่ว่า……”

“คุณไม่ได้อยากแต่งงานกับฉันด้วยซ้ำ แค่กลัวว่าจะเสียญาธิดาไปอีกครั้งเท่านั้นเอง” มีความปล่อยวางในดวงตาที่บริสุทธิ์ของเธอ “ฉันหวังว่าจะมีวันหนึ่งที่คุณจะสามารถแต่งงานกับฉันด้วยใจจริงได้ ไม่ใช่แต่งงานกับญาธิดาตัวปลอม แบบนั้นมันไม่มีความหมายอะไรหรอกนะ”

ห้องจมอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ธีทัตไม่กล้าสบตาเธอ ได้แต่หันหน้าไปทางอื่น

พอเห็นปฏิกิริยาของเขาแล้ว ขวัญตาก็รู้ว่าตัวเองได้พูดในสิ่งที่เขาคิด

เธอพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดในใจ แล้วก็พูดอย่างสบายใจว่า “ฉันเป็นเหมือนธิดาก็ได้นะ อยู่ข้างคุณในฐานะเพื่อนทั่วไป จนกว่าคุณจะยอมรับผู้หญิงที่ชื่อขวัญตา”

อัญมณีทำแผลให้เธอด้วยใบหน้าที่เย็นชา แล้วก็ช่วยเธอเก็บกระเป๋า วันที่คึกคักของตระกูลกรเวชก็หายไปตามการจากไปของเธอ และก็กลับมาสู่ความเงียบเชียบอีกครั้ง

ส่วนภายในริเวอร์ไซด์ รีสอร์ท กลิ่นหอมของอาหารก็กระจายไปทั่ว

ชาช่ากำลังคุยกับญาธิดาอยู่ ทั้งสองคนก็ไม่ได้สังเกตเลยว่าปลื้มแอบมาอยู่ด้านหลังเก้าอี้ของพวกเธอ

ใบหน้าของเด็กผู้ชายคนนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย มือเล็กจับคานเก้าอี้ไม้ไผ่เบาๆ อาศัยตอนที่ชาช่าแกว่งเก้าอี้ด้วยตัวเองแล้วเข้าไปผลักเก้าอี้โยกไม้ไผ่ของเธอ

เก้าอี้โยกแรงขึ้นเรื่อยๆ ชาช่ารู้สึกถึงความผิดปกติ แล้วก็ร้อง “หืม”ออกมาด้วยความสงสัย หลังจากนั้นก็วางขาลงที่พื้นแล้วเตรียมจะหันไปมอง

ปลื้มหลบอยู่หลังเก้าอี้ มุมปากของเขายิ้มอย่างเห็นได้ชัด และมือน้อยๆ ที่สกปรกของเขาก็ออกแรงทันที

คานของเก้าอี้กระทบกับน่องของเธอ และเธอก็ทรุดตัวลงบนเก้าอี้ด้วยความเจ็บปวด ตอนที่เธอยังไม่ทันได้นั่งคงที่ ปลื้มก็ยกขาขึ้นและเตะไปที่พนักเก้าอี้

เก้าอี้โยกอย่างรุนแรงสองครั้ง ญาธิดาจะเข้าไปประคองเธอก็ไม่ทันแล้ว แรงกระแทกอย่างแรงผลักชาช่าให้หล่นจากเก้าอี้ทันที

พอปลื้มเห็นภาพดังนั้น ก็รีบกระโดดโลดเต้นและปรบมือด้วยความดีใจทันที “แบร่ๆๆ หน้าคะมำไปเลยสิ！”

“ชาช่า！”ญาธิดากับคุณอนณร้องออกมาด้วยความตกใจพร้อมกัน

เหงื่อซึมออกมาที่หน้าผากของชาช่าทันที เธอกุมหน้าท้องของตัวเองไว้ ใบหน้าที่ละเอียดอ่อนเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ท้องฉัน……เจ็บมากเลย！”

คุณอนณรีบอุ้มเธอขึ้นมา แล้วก็เร่งให้ทีมงานรีบเรียกรถโรงพยาบาล แล้วก็รีบเดินไปบริเวณที่พัก

ทีมงานไม่คิดมาก่อนว่าจะเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น ก็ส่งพนักงานไปช่วยเหลือชาช่าที่ห้องนอนทันที แต่ว่าจะหยุดถ่ายทอดสดไม่ได้ ดังนั้นสถานที่ในตอนนี้ก็วุ่นวายมาก

ปลื้มเห็นเรื่องใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าที่เดิมยิ้มแย้มก็กลายเป็นตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที แล้วก็เดินผ่านกลุ่มคนไปตามหาพี่ยู่ยี่เพื่อหาที่หลบภัย