ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 71

เห็นหญิงสาวมีปฏิกิริยาอย่างนี้ ภวินท์ตกตะลึง ตั้งแต่เที่ยงตอนที่เจอเธอที่ร้านอาหาร เธอก็ดูแปลกๆ

เขาเอื้อมมือไปดึงผ้าห่ม แต่ใครจะรู้ล่ะว่าญาธิดาจะห่มผ้าให้ตัวเองแน่นขนาดนี้ ดึงยังไงก็ดึงไม่ออก

“ญาธิดา?”

เรียกไปหลายคำ แต่เธอก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไร

ภวินท์ไม่รู้จะทำยังไง รีบยืนขึ้น และยื่นสอดมือเข้าไปอุ้มทั้งคนและผ้าห่มขึ้นมาพร้อมกัน

ญาธิดาตกใจ รีบดึงผ้าห่มออก “คุณ....ปล่อยฉันลง!”

เดิมทีเธอไม่อยากเห็นหน้าเขา คิดว่าเขาเห็นเธอไม่สนใจแล้วจะจากไป แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้!

ภวินท์ได้ยินอย่างนั้น ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ ยังอุ้มเธออยู่อย่างนั้น

ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือกังวล ญาธิดาหน้าแดงไปหมด “ปล่อยฉันลง!”

เห็นท่าทางกังวลของเธอ ภวินท์ยักคิ้วและเอ่ยปากถามว่า “คุณงอนอะไร?”

ญาธิดาหน้าแดงระเรื่อ “ปะ...เปล่า ฉันก็แค่เหนื่อย!”

ภวินท์ได้ยินอย่างนั้นจึงวางเธอลงบนเตียงทันที แต่กลับกดผ้าห่มไว้อย่างรวดเร็ว ป้องกันเธอจะใช้ไม้เดียวกับเมื่อกี้อีก

เขาโน้มตัวลง แววตาเคร่งขรึม ถามเสียงเบา “อยู่ดีๆ คุณตกลงไปในสระน้ำได้ยังไง?”

เธอโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อยู่ดีๆ จะโดดลงไปในสระว่ายน้ำแบบนี้ไม่ได้ ต่อให้เธอดื่มเหล้ามา แต่ก็ไม่ถึงขั้นเมาหนักมาก เขากลับรู้สึกว่าเรื่องนี้มีอะไรแปลกๆ

ทางฝั่งของPeterได้คอนเฟิร์มเวลาผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ เขาต้องมั่นใจว่าเธอจะปลอดภัยดี ห้ามป่วย ห้ามได้รับบาดเจ็บ

ญาธิดากัดปาก ตอบกลับเบาๆ ว่า “ฉะ...ฉันเวียนหัว ตอนที่ออกไปเดินแถวๆ ริมสระว่ายน้ำ รู้สึกเหมือนมีใครมาผลักฉัน จากนั้นฉันก็ตกลงไปแล้ว...”

ได้ยินที่หญิงสาวอธิบาย สีหน้าภวินท์โหดขึ้นมาอีกหลายเท่า “คุณบอกว่ามีคนผลักคุณ?”

ญาธิดาพึมพำ “อืม...เหมือนจะใช่”

เหมือนจะใช่?

ได้ยินคำตอบที่คลุมเครือของหญิงสาว ภวินท์อดขมวดคิ้วไม่ได้

จริงๆแล้วเธอดื่มไปเท่าไหร่กัน ถึงขนาดแม้แต่เรื่องนี้ยังไม่แน่ใจ?

มองหน้าที่ซุกในหน้าผมของญาธิดา ภวินท์รู้สึกโกรธอย่างอธิบายไม่ได้ เขาเอื้อมมือออกไปบีบแก้มเธออย่างไม่ไยดี และจงใจพูดเคร่งขรึมว่า “ใครให้คุณดื่มเหล้ามากขนาดนั้น?”

โดนเขาบีบแก้มไม่แรงมาก ญาธิดาเจ็บจนปวดจี๊ดขึ้นจมูก ม่านน้ำก่อตัวขึ้นในดวงตาเธอ “คุณ...คุณไม่ต้องยุ่งกับฉัน!”

เธอดึงผ้าห่มด้วยความโกรธ พยายามเอาผ้าห่มคลุมหัวอีกครั้ง แต่กลับโดนภวินท์ทับผ้าห่มไว้ ไม่ว่าเธอจะดึงยังไงก็ไม่ขยับ

ภวินท์ขมวดคิ้วแน่น ไฟลุกโชนอยู่ในใจ “ผมเป็นสามีคุณ ไม่ให้สนใจคุณแล้วให้สนใจใคร?”

ญาธิดาส่งเสียง ฮึ ออกมาด้วยความโกรธ และรีบหลบสายตาอย่างรวดเร็ว

เห็นหญิงสาวเป็นอย่างนี้ ภวินท์อดสงสัยไม่ได้ เธอที่ปกติน่ารักเชื่อฟังเหมือนกระต่ายน้อยทำไมวันนี้ถึงได้มีพิษสงมาก เอาแต่ทำหน้างอนไม่พอใจ เหมือนกับจงใจจะต่อต้านเขา?

แต่ถึงอย่างนั้น ผู้หญิงอย่างนี้กลับน่ารักไม่น้อย

ผ่านไปสักครู่ เขาสงบจิตใจลง และพูดเบาๆ ว่า “หรือผมทำอะไรให้คุณโมโห?”

ญาธิดาโกรธจนแก้มพอง น้ำเสียงหนักแน่นว่า “ใช่ เป็นเพราะคุณ!”

ภวินท์เห็นท่าทางอย่างนั้นของเธอ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ผมไปทำอะไร?”

“คุณ...”

ญาธิดากำลังจะอ้าปากพูด แต่อยู่ๆ ก็เงียบไปหายไป เธอยื่นมือออกมาผลักเขา “คุณไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเถอะ ไม่ต้องมาสนใจฉัน!”

ภวินท์ตะลึง พยายามคิดหาความหมายคำพูดของเธอ

ผู้หญิงคนอื่น? เขาไปอยู่กับผู้หญิงอื่นตอนไหน?

อยู่ๆ ในหัวก็มีภาพวันนี้ในร้านอาหารโผล่เข้ามา เขากินข้าวกับแพรวา

หรือว่า ญาธิดาจะเห็นเข้า?

ภวินท์เงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่หันหน้าไปอีกด้านหนึ่ง สายตามองไปที่หูแดงระเรื่อนั่น และเข้าใจในทันที

เป็นอย่างนี้นี่เอง...

เขาเอื้อมมือออกไปจับไหล่ของญาธิดา และดึงเธอหันกลับมาเขา

เขาไปกินข้าวด้วยกันตามลำพังกับแพรวาจริง แต่คุยเรื่องงานทั้งนั้น ระหว่างพวกเขาไม่มีเรื่องส่วนตัวให้คุยกัน ที่กินข้าวด้วยกันก็เรื่องบังเอิญที่ทั้งสองคนบังเอิญเจอกันที่ร้านพอดีเท่านั้นเอง

เขายักคิ้ว “หึงหรอ?”

ญาธิดาได้ยินอย่างนั้น หน้าแดงๆ ที่เพิ่งจะลดลงกลับมาแดงขึ้นใหม่อีกครั้ง “ใคร...ใครหึง? ไม่มี!”

รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นในแววตาของภวินท์ เขาเอื้อมมือออกไปดึงผ้าห่มที่ญาธิดาห่มอยู่ออก ดึงแขนเธอขึ้นมาและดึงเธอเข้ามากอดไว้