ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 70

เธอพูดอยู่ ยกแก้วเหล้าขึ้นมา และดื่มเหล้าผลไม้หมดแก้วไปเลยทีเดียว ของเหลวที่เย็นเจี๊ยบไหลลงไปตามลำคออย่างไม่หยุดหย่อนและไหลลงไปที่กระเพาะ รสชาติท้ายหลังที่แสบๆร้อนๆ ซึ่งหลงเหลืออยู่วกวนไปมาอยู่ข้างใน

คนทั้งโต๊ะต่างอึ้งกันไปหมด ใครก็คิดไม่ถึงญาธิดาที่ดูอ่อนโยนในวันปกติถึงกับดื่มแก้วใหญ่ๆหมดแก้วเลยทีเดียว

ญาธิดากลืนคำสุดท้ายลงไป และพลิกแก้วเหล้าที่ว่างเปล่ากลับมาแล้วทักทายกับทุกคน “ก็ขอขอบคุณทุกคนที่ดูแลญาธิดาคนนี้มาตลอด”

เธอพูดจบ ต้องก็ปรบมือให้

เพื่อนร่วมงานชายก็แซวขึ้นมา และชมว่า “คอแข็งจริงๆนะ”

หลังจากดื่มหมดแก้ว ญาธิดานั่งลงไป ชมพู่ที่อยู่ข้างๆชิดเข้ามาใกล้ๆ และพูดด้วยเสียงต่ำว่า “ธิดา ทำไมเธอจริงจังจังเลย ดื่มอึกเดียวตั้งเยอะขนาดนั้น ไอ้ต้องพวกนั้นเธอไม่รู้รึไง ชอบเฮฮา ต่อให้เธอไม่ดื่มก็ไม่เป็นไรนี่”

ญาธิดาหัวเราะให้กับเธอ “ไม่เป็รไรหรอก”

เหล้าแก้วนึงลงไปในท้อง ข้างในกระเพาะแสบๆร้อนๆ เธอกลับรู้สึกว่ามหัศจรรย์เล็กน้อย

บนโต๊ะอาหาร ทุกคนคึกคักกันเป็นแถว ชนแก้วกัน สุดท้ายยังเล่นเป่ายี้ฉุบอีกด้วย ญาธิดานั่งอยู่ที่หัวมุม มองดูทุกคนที่เฮฮา เธอดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าอย่างเงียบๆ

รสชาติของเหล้าผลไม้หวานๆเปรี้ยวๆถือว่าไม่แรงมากนัก แต่ว่าไม่รู้ว่าดื่มไปกี่แก้วแล้ว ความแรงก็ค่อยๆขึ้นมา แก้มญาธิดาร้อนขึ้นมา สมองก็มึนๆตึงๆ

ชมพู่ที่นั่งอยู่ข้างกายเธอตั้งแต่แรกก็ถูกคนลากไปดื่มเหล้าแล้ว เธอนั่งอยู่ตรงนั้น ดื่มอยู่คนเดียว ดื่มเหล้าในมือหมดไปตั้งครึ่งขวดโดยไม่รู้ตัว

เวียนหัวโดยไม่รู้ตัว ญาธิดาตบหน้า ลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตา สติถึงจะกลับมาบ้าง เธอค่อยๆเดินออกไปที่ข้างนอก แต่ว่าขณะที่เดินไปถึงระเบียง เธอมองดูห้องรับรองที่อยู่ไม่ไกล เกิดใจแข็งขึ้นมา แล้วหันหลังกลับไปโดยตรง

เธอไม่อยากกลับไปห้องรับรองที่เสียงดัง แค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียว ต่อให้เธอไม่กลับไปก็ตาม ทุกคนก็ไม่ตามหรอก

ยังไงซะหลังจากเลื่อนตำแหน่งแล้ว เพื่อนร่วมงานในแผนกต่างออกห่างจากเธอไม่น้อยเลยทีเดียว เธอคนเดียวกลับสงบดี

ลงไปชั้นล่างตามบันได ญาธิดาหายใจเข้าลึกๆ วนไปวนมาถึงกับเดินไปถึงสวนหลังบ้าน สวนหลังบ้านใหญ่มากทั้งสองข้างต่างเป็นพืชสีเขียว ตรงกลางมีสระว่ายน้ำใหญ่ๆ

ที่สวนหลังบ้านเงียบสงบมาก เดินไปที่ข้างสระว่ายน้ำ แล้วค่อยๆ เดินตรงไปข้างหน้า

ขณะนี้ มือถือในกระเป๋าของเธอจู่ๆก็ดังขึ้นมา เธอหยิบออกมาดูปุ๊บ เห็นหน้าจอโผล่ออกมาสองคำว่า “ภวินท์” ไม่รู้เพราะอะไร เธอไม่อยากรับสายเลยสักนิด

กดหน้าจอดับไป เธอถือมือถือเอาไว้ ค่อยๆเดินไปตามสระว่ายน้ำ

ไม่นานนัก มือถือก็ดังขึ้นอีกครั้ง ญาธิดาหยิบออกมาดูปุ๊บ ยังคงเป็นภวินท์โทรเข้ามา

ลังเลอยู่สักพัก ในที่สุดเธอก็รับสายขึ้นมาจนได้ วางมือถือไว้ข้างหู “ฮัลโหล ”

“อยู่ไหน ” เสียงไพเราะและทุ้มต่ำของผู้ชายดังมาจากทางโน้นเหมือนอย่างแต่ก่อน แต่ว่าน้ำเสียงนิ่งๆไม่มีความรักเลยสักนิด

ญาธิดาหายใจเข้าลึกๆ เอ่ยปากแบบงอนๆ “คุณไม่ต้องมายุ่ง”

ภวินท์ที่อยู่สายทางโน้นอึ้งไปครึ่งวินาที จากนั้นก็ถามขึ้นมาอีกคำด้วยความใจเย็นว่า “คุณไปไหน พายุบอกว่าคุณไม่อยู่ในห้องรับรอง”

ญาธิดาสูดหายใจ พูดอย่างงอนๆ “คุณไม่จำเป็นต้องรู้……”

ถูกปฏิเสธติดต่อกันสองครั้ง ภวินท์ถึงสังเกตเห็นความผิดปกติ เขาขมวดคิ้ว “คุณดื่มเหล้าเหรอ ”

“ไม่” ญาธิดาปฏิเสธเสียงแข็ง ด้วยความมึงเมา ไม่คิดเลยด้วยซ้ำก็วางสายของผู้ชายไปเลย

เธอโกรธจริงๆ โกรธที่เขามีครอบครัวแล้วยังทานข้าวกับผู้หญิงคนอื่น

เธอปิดเครื่องไปด้วยความงอน เดินไปข้างหน้าอย่างโซเซ

จู่ๆ เสียงเท้าเดินเบาๆได้ดังมาจากข้างหลัง ญาธิดายังไม่ทันรู้ตัว ก็รู้สึกถึงพลังที่ผลักเธอออกไปข้างๆ

ถัดจากนั้น เสียงดังสนั่น “ตุ้ม” ได้ดังขึ้นมา ญาธิดาแค่รู้สึกว่าร่างกายถูกของเหลวห่อหุ้มเอาไว้ ร่างกายจมลงโดยไม่รู้ตัว

เธอ…เธอตกไปในสระว่ายน้ำหรือ

เธอว่ายน้ำไม่เป็นนะ

ญาธิดาว่ายอยู่ในน้ำมั่วๆ แต่ร่างกายยังจมลงไป บวกกับหลังจากดื่มเหล้า แขนขาของเธอควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกหายใจไม่ออกห่อหุ้มเธอเอาไว้ ในระหว่างนี้ยังสำลักน้ำไปตั้งหลายอึก