ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 76

ชมพู่ตกใจรีบพาเธอออกมาจากอ่างน้ำและลากมาที่เตียงห่มผ้าห่มให้เรียบร้อย จากนั้นรีบโทรหาพี่แนน

หลังจากพี่แนนรับสายโทรศัพท์แล้วรีบมาทันที แตะหน้าผากญาธิดาและรู้สึกว่าอาการหนักพอสมควร

ญาธิดาตัวร้อนไปทั้งตัว แก้มแดงไปหมด และไม่ว่าจะเรียกทำยังไง เธอก็ไม่ตอบสนอง ให้ได้ชัดว่าตัวร้อนจนสลบไปแล้ว

ชมพู่กังวลมาก “พี่แนน ตอนนี้เราควรทำไงดี?”

ผู้จัดการขมวดคิ้ว และสั่งว่า “เอาอย่างนี้ คุณไปหาพนักงานให้พวกเขาติดต่อหมอของโรงแรม ฉันจะโทรหาคุณภวินท์”

ที่Lakeside Manor อุปกรณ์ในการรักษาสู้ที่โรงพยาบาลไม่ได้อยู่แล้ว แน่นอนว่าเธอต้องติดต่อภวินท์ ดูว่าจะส่งญาธิดาไปโรงพยาบาลได้ไหม

ขณะที่รับสายของพี่แนน ภวินท์เพิ่งจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เขากดปุ่มรับสาย “ฮัลโหล?”

“คุณภวินท์คะ ญาธิดามีไข้สูง อาการไม่ค่อยดี คุณคิดว่าเราควรส่งเธอไปโรงพยาบาลไหม?”

ได้ยินอย่างนั้น มือข้างที่ถือโทรศัพท์จับโทรศัพท์แน่น

สุดท้าย เธอยังมีไข้สูงอยู่ดี

ภวินท์สั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ติดต่อรถ รีบพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

“ค่ะ”

ตอนแรกคิดจะวางสาย แต่เขากลับนิ่งขึ้นมาชั่วคราวและถามว่า “ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?”

สถานการณ์ของเธอเกี่ยวข้องกับการผ่าตัดโดยตรง การผ่าตัดจะดำเนินการตามกำหนดได้หรือไม่ สุขภาพของเธอในตอนนี้สำคัญที่สุด

พี่แนนตอบ “อยู่ในห้องค่ะ หมายเลขห้อง609”

“อืม”

ภวินท์กดวางสาย เดินไปหน้าประตู หยิบเสื้อสูทและก้าวออกไปด้านนอก

เห็นเขาเดินไปทางลิฟต์ พายุรีบตามไปทันที “คุณภวินท์ คุณจะเยี่ยมคุณผู้หญิงไหม?”

ภวินท์กำลังจะเอ่ยปาก อยู่โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา เขาหยิบขึ้นมาดู เห็นข้อความด้านบน “โรงพยาบาลโชคศิริ” สีหน้าเขาจริงจังขึ้นมาหลายเท่า

นี่เป็นสายโทรเข้ามาจากโรงพยาบาลโชคศิริ

เขารับสายโดยไม่ลังเล

“คุณภวินท์ คุณรีบมาที่นี่เถอะ วันนี้คุณนิวราไม่ยอมกินอะไรเลย อารมณ์ไม่ดีบอกว่าอยากพบคุณอย่างเดียว พวกเราเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ได้ผล!”

Peter บอกว่าช่วงนี้จะสังเกตอาการของเธอและตรวจครั้งสุดท้าย ขณะเดียวกันก็แจ้งไม่ให้เขาเข้าพบเธอ เพื่อป้องกันผลกระทบต่ออารมณ์ของเธอ

คิดไม่ถึงว่าเธอจะโวยวาย

เขายังไม่ทันพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงแหลมดังมาปลายสาย เหมือนเป็นเสียงอะไรตกแตกบนพื้น

ภวินท์ขมวดคิ้ว สีหน้าขรึมขึ้นมาก เขากดเสียงต่ำและพูดว่า “บอกเธอ ฉันจะไปหาเธอเดี๋ยวนี้ อย่าให้เธอทำร้ายตัวเอง!”

นางพยาบาลได้ยินอย่างนั้นก็รีบตอบรับทันที

เก็บโทรศัพท์ ภวินท์รีบเดินไปที่ลิฟต์เร็วมากยิ่งขึ้น

พายุรีบตามไปถาม “คุณภวินท์ เราจะไปไหนกัน?”

ภวินท์ขมวดคิ้วแน่น ตอบเสียงเคร่งขรึม “โรงพยาบาลโชคศิริ”

ใช่ว่าก่อนหน้านี้จะไม่เคยเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น เพราะนิสัยเอาแต่ใจของนิวรา เธอทำลายข้าวของจนตัวเองบาดเจ็บ ทุกวันนี้เมื่อเขาเห็นรอยแผลพวกนั้น ยังคงนึกเสียใจที่ไม่ดูแลปกป้องเธอให้ดี

พายุอดไม่ได้ที่ถามออกออกไปว่า “งั้นคุณผู้หญิงล่ะครับ?”

ทันทีที่พูดจบ ภวินท์หันมาและชำเลืองมองด้วยความไม่พอใจ

พายุรู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที รีบก้มหน้าและไม่พูดอะไรอีก

“ติ๊ง” เสียงดังขึ้น ประตูลิฟต์เปิดออก ภวินท์ก้าวขาออกไปสีหน้าเคร่งขรึมเย็นชา

ผู้หญิงที่เป็นที่หนึ่งในใจเขาตลอดมาคือนิวรา ไม่มีทางเป็นคนอื่นได้เลย

......

หลับไปหนึ่งวันหนึ่งคืน ญาธิดาลืมตาขึ้นอีกครั้งก็พบว่าตัวเองอยู่ในที่ที่หนึ่งซึ่งไม่คุ้นเลยสักนิด

เธอขยับตัว คอแห้งปากแห้งจนไม่มีเสียงจะพูดออกมา

“ปัง--”

เสียงประตูเปิดเข้ามา และตามมาด้วยเสียงที่คุ้นหู “คุณผู้หญิง ในที่สุดคุณก็ตื่นสักที!”