ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 787

ช่วงเวลาที่ต้นหญ้าเพิ่งจะงอกต้นกล้าออกมา งานแต่งงานของคณินกับอัญรินทร์จัดตามกำหนด

ภวินท์ปรากฏตัวในงานแต่งด้วยชุดสูทสีดำ ญาธิดากำลังช่วยจัดเนกไทรอบคอให้กับเขา

อัญรินทร์เตรียมตัวที่จะเดินเข้าไปในงานนั้นได้เห็นท่าทางของพวกเขาสองคน จึงกลอกตามองบนแล้วกล่าวแขวะอย่างไร้ความปรานี “วันนี้เป็นวันแต่งงานของฉันนะ พวกเธอสองคนมาโชว์สวีทอะไรกัน! ดูพวกเธอสิคู่รักหนุ่มหล่อสาวสวย คนที่ไม่รู้อาจคิดว่าคนที่แต่งงานคือพวกคุณนะ!”

ญาธิดาจัดเนกไทให้ภวินท์เสร็จ ก็เร่งให้เขาไปทำเรื่องของตัวเอง จากนั้นถึงได้หันหลังแล้วกล่าวว่า “หากว่าเธอยังไม่เข้าไปอีก ไม่แน่คณินอาจจะทนความเหงาไม่ได้ แล้วไปเหล่สาวๆ ด้านในงานนะ”

“ลองดูสิ!” อัญรินทร์ขมวดคิ้วทันที

เพลงพิธีวิวาห์ดังขึ้นอย่างช้าๆ ประตูทองคำขาวบริสุทธิ์ค่อยๆ ถูกผลักออก อัญรินทร์รีบยืดหลังตรงแล้วค่อยๆ เดินไปยังพรมแดง คณินเดินมาด้านหน้าจูงมือของเธอไว้ จากนั้นทั้งคู่เดินตามจังหวะตรงไปที่กลางเวที

ญาธิดามองภาพนี้อย่างเงียบๆ แล้วรอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้า ในหัวสมองปรากฏภาพงานแต่งงานของเธอกับภวินท์อย่างไม่รู้ตัว

เธออดไม่ได้ที่จะมองไปทางภวินท์ที่อยู่ไม่ไกล กำลังที่จะเตรียมตัวเดินเข้าไปหา ข้างใบหูก็ได้ยินเสียงหนึ่งที่คุ้นเคยดังขึ้น

“ธิดา เป็นคุณจริงๆ ด้วย!” นิธิศยกแก้วไวน์แดงเดินมาที่ข้างตัวเธอย่างสง่างาม ในดวงตาซ่อนความดีใจไว้ไม่มิด

ญาธิดาตกใจเล็กน้อย ความไม่อยากจะเชื่อได้ปรากฏบนใบหน้า “คุณมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงคะ”

“คุณคณินกับผมมีการติดต่อทางธุรกิจกันนิดหน่อย เขาเจอคนที่ดี ผมก็ต้องย่อมมาดีใจกับเขาครับ” นิธิศกล่าวอธิบายเบาๆ

“ติดต่อธุรกิจ?” สีหน้าของเธอยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้ จึงกล่าวขึ้นหลังรับรู้ “จริงสิ ยังไม่ได้ถามเลยว่าคุณนิดรับตำแหน่งอะไรอยู่ที่ไหนคะ”

นิธิศก็ไม่ได้ปิดบัง ยกแก้วไวน์ขึ้นแล้วตอบกลับ “เป็นพนักงานทำงานในสำนักงานที่เมือง J เท่านั้น ไม่ใช่ตำแหน่งที่ร่ำรวยอะไรแต่อย่างใด พอดีบริษัทของคุณคณินมีเอกสารบางอย่างที่ต้องยื่นให้หน่วยงานตรวจสอบ ถึงได้รู้จักกันครับ”

ญาธิดาประกายความประหลาดใจที่ใต้ดวงตา ในหัวสมองจู่ๆ ก็หวนนึกถึงคำพูดของอันอันที่เคยพูดไว้

โรงเรียน……

คุณนิด……

หนึ่งในสองยักษ์ใหญ่แห่งเมืองเมือง J !

ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า!

เธอแอบพึมพำในใจ ไม่สามารถมองคนที่ภายนอกจริงๆ 

เธอมองดูท่าทางที่มีมารยาทของนิธิศ ยังคิดว่าเขานั้นเกิดในครอบครัวนักวิชาการ ทำงานวรรณกรรมหรือศิลปะเสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นคนมีชั้นเชิงเช่นกัน

นิธิศไม่ได้สังเกตเธออย่างละเอียดว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่กลับยิ้มและมองเธอแวบหนึ่งจากนั้นกล่าวเบาๆ “ดูแล้วคุณก็เหมือนจะเป็นเพื่อนสนิทของคุณคณินกับคุณอัญรินทร์ด้วย การเป็นเพื่อนเจ้าสาวเป็นงานที่ยากงานหนึ่ง”

ความชื่นชมในดวงตาของเขาไม่ได้ปกปิด “ชุดเดรสนี้สวยมาก แต่ดูไม่เหมาะกับคุณ”

ญาธิดาก้มมองการแต่งตัวของตัวเอง ชุดเพื่อนเจ้าสาวสีชมพูสั้นใส่คู่กับรองเท้าส้นสูง ซึ่งเข้ากับฉากงานแต่งงานและดูไม่เวอร์เกินไป โดยที่ไม่มีการแย่งซีนกล้องจากเจ้าสาวแม้แต่น้อย แล้วมันไม่เหมาะตรงไหนกัน

นิธิศกัดริมฝีปากขึ้นอย่างสง่างาม ถือแก้วไวน์และเขย่าผ่านหน้าเธอไป เมื่อเขายื่นมือออกมาอีกครั้ง สร้อยคอคริสทัลสีชมพูปรากฏขึ้นบนปลายนิ้วที่เห็นข้อนิ้วอย่างชัดเจนของเขา

เธอมองนิธิศอย่างงุนงง มือน้อยๆ จับที่หว่างคออย่างไม่รู้ตัว ถึงได้รู้ว่าบนคอของตัวเองว่างเปล่า