ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 786

“ขอโทษ ขอโทษจริงๆ……”

น้ำตาของชมพู่ร่วงหล่นลงมาประหนึ่งกับลูกปัดที่แกนด้ายขาด ตอนนี้นอกจากคำว่า “ขอโทษ”แล้ว ก็ไม่มีคำพูดใดอื่นแล้ว

เห็นท่าทางของเธอในตอนนี้ ญาธิดาอดไม่ได้ที่ใจจะบีบรัดขึ้น ความเจ็บปวดก็ไหลผ่านเข้ามา ความผิดหวังในดวงตาที่ไม่สามารถปกปิดได้ กล่าวถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ “ทำไมต้องหักหลังฉัน เพราะธีทัตให้เธอทำแบบนี้เหรอ”

“ไม่ใช่ เธออย่าบังคับฉันเลย ฉันไม่สามารถพูดได้จริงๆ” ชมพู่ยังคงสะอึกสะอื้นไม่หยุด ร่างค่อยๆเลื่อนถลาลงไปตามกำแพงอย่างช้าๆ กอดศีรษะราวกับขังตัวเองไว้ และใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ชมพู่ติดต่อกับคนของคลาวด์เพื่อหักหลังเธอ คนเดียวที่เธอนึกถึงก็มีเพียงแต่ธีทัต ผู้ชายคนนี้จะบ้าคลั่งได้แค่ไหน ถึงได้หลอกใช้คนข้างกายที่สำคัญที่สุดของเธอมาทำร้ายเธอให้ถึงตาย!

เธอหรี่ตาลงมองความเจ็บปวดของชมพู่ ปลายนิ้วมืออดไม่ได้ที่จะกำแน่น ผ่านไปสักพักถึงได้เอ่ยปากกล่าวขึ้น “เธอไปเถอะ”

เสียงร้องไห้ของชมพู่หยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นด้วยดวงตาที่แดงก่ำ มองเธออย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา

“เลือกที่จะไปคลาวด์หรือว่าบริษัทอื่นก็แล้วแต่เธอ ฉันจะไม่เปิดเผยเรื่องนี้ออกไป เธอสามารถโยกย้ายงานได้อย่างสบายใจ” ในน้ำเสียงของเธอมีความรู้สึกอ่อนแรง

“ธิดา……” ชมพู่ได้ยินดังนั้นก็จับเสื้อของเธอแล้วเขย่า กล่าวอ้อนวอนด้วยเสียงเบาๆ “ฉันไม่ไป เธออย่าไล่ฉันไปได้ไหม ฉันจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก เธอให้โอกาสฉันสักครั้งนะ โครงการของบริษัทยังจัดการไม่เสร็จ ฉัน……”

“โครงการเหรอ” เธอได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเยาะขึ้น “วางใจเถอะ โครงการของบริษัทจะทำเครื่องหมายชื่อของเธอไว้ ไม่ส่งผลกระทบต่อผลประกอบการและชื่อเสียงของเธอหรอก ฉันจะให้สวัสดิการที่ดีที่สุดแก่เธอ ทีนี้เธอพอใจหรือยัง”

“ไม่ใช่แบบนี้” ชมพู่พลางพูดพลางกระแอมไอสองสามที แล้วบ่นพึมพำกับตัวเอง “ฉันอยากจะช่วยเธอจัดการให้แล้วเสร็จเป็นครั้งสุดท้าย”

“ฉันไม่ต้องการ!” เสียงตะคอกดังก้องขึ้น สะท้อนอยู่ในทางหนีไฟเป็นเวลานาน

ญาธิดาปรับอารมณ์เสร็จ ก็สะบัดมือของเธอออก สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกล่าวว่า “ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เธอเดินเส้นทางของเธอ ฉันเดินเส้นทางของฉัน พวกเราสองคนไม่เกี่ยวข้องกันอีก”

เสียงไอดังรุนแรงขึ้นอีกครั้ง ชมพู่ปิดคู่ดวงตาลง แล้วตบที่หน้าอกซ้ำๆ ยังไม่ทันได้พูดอะไร เลือดก็พุ่งออกมาจากปาก 

เลือดสดๆ สีแดงเข้มจนน่าตกใจอย่างมาก

ญาธิดาสีหน้าเปลี่ยนทันที นั่งยองลงไปประคองไหล่ของเธอไว้ทันที “ชมพู่ เกิดอะไรขึ้น!” ชมพู่ยกมือโบก ฝืนยิ้มขึ้นอย่างปลอบใจ จากนั้นดวงตาก็ค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ มือที่โบกอยู่กลางอากาศได้ร่วงลงบนตัวของญาธิดาอย่างไร้เรี่ยวแรง

“ชมพู่!” ญาธิดาเรียกชื่อเธอ มือไม้ลนลานติดต่อกับพายุให้ตรงไปที่โรงพยาบาลสงฆ์

ชมพู่อยู่บนเตียงผู้ป่วยโดยมีสีหน้าซีดเซียว ดวงตาปิดสนิท ที่มองดูแล้วคงเจ็บปวดน่าดู

สีหน้าของญาธิดาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง เฝ้าเธออยู่ข้างเตียงอย่างเงียบๆ คอยเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เธอตลอดเวลา  ในหัวสมองดังกึกก้องด้วยคำพูดของคุณหมอที่พูดเมื่อสักครู่

“ตอนนี้คนไข้ต้องการพักผ่อนมากๆ คนไข้เป็นระยะสุดท้ายแล้ว ทำไมยังทำงานหักโหมเช่นนี้อีก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือพักผ่อนให้มาก”

“รู้ตอนนี้ก็รักษาไม่ทันแล้ว ตอนนี้เงินสามารถยื้อแค่ลมหายใจเท่านั้น แต่ก็เป็นเพียงสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ หากว่าหวังดีต่อเธอจริงๆ ให้รีบแจ้งทางญาติโดยเร็วที่สุดและให้เตรียมใจเถอะ”

น้ำเสียงกระแอมไอเบาๆ ดังขึ้นข้างใบหูของเธอ จึงดึงสติของเธอกลับคืนสู่ความเป็นจริง เธอรีบจับมือของชมพู่ไว้ และถามด้วยความเป็นห่วง “เธอตื่นแล้วเหรอ รู้สึกตรงไหนไม่สบายหรือเปล่า อยากกินอะไรไหม”