ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 793

ในร้านกาแฟ สายตาของภวินท์จ้องมองนพเก้าอย่างเฉยเมย ใบหน้ามองไม่ออกถึงความรู้สึก นพเก้ากลับก้มหน้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเคอะเขิน

ถึงแม้ระหว่างเธอกับภวินท์จะเคยเกิดความคลางแคลงใจเล็กน้อย แต่นั่นก็เป็นเพราะเกิดจากญาธิดา ซึ่งไม่ได้ส่งผลต่อความรักที่เธอมีต่อภวินท์อย่างใด

เธอนั้นชอบภวินท์จริงๆ ชอบตั้งแต่เด็กแล้ว ถึงขั้นเจอเขาตอนครั้งแรก เธอก็ตัดสินใจว่าจะต้องอยู่กับภวินท์ให้ได้

หลังจากที่ออกจากองค์กรแล้ว เธอก็ได้รับความทุกข์ทรมานมากมาย บนร่างกายก็ขาดความเฉียบขาดและพละกำลังลงไปไม่น้อย แต่กลับเพิ่มความอ้อนแอ้นอ่อนแอของผู้หญิงมากขึ้น

เมื่อเห็นผู้ชายที่ปรากฏในความฝันนับครั้งไม่ถ้วนอีกครั้ง หัวใจของเธอก็แทบจะวิ่งออกจากหัวใจ ได้แต่บอกตัวเองว่าให้สงวนท่าทีเอาไว้

หลังจากออกจากองค์กรแล้ว ครั้งแรกของการพบกันของทั้งคู่ เธอจะต้องสร้างความประทับใจให้กับภวินท์ให้ได้ ดังนั้นวันนี้เธอจึงตั้งใจเลือกกระโปรงที่ที่มีโทนสีอ่อนหวาน เธอต้องการให้ตัวตนใหม่ของตัวเองแก่ภวินท์

“วิน เมื่อก่อนตอนที่อยู่ในองค์กรนั้น โอกาสที่พวกเราจะเจอกันนั้นมีไม่มาก ตอนนี้พวกเรากลับมาใช้ชีวิตที่ปกติแล้ว ต่อไปพวกเราสามารถเจอกันได้บ่อยๆ แล้ว” เธอแอบมองภวินท์แวบหนึ่ง สีหน้าที่แดงก่ำยิ่งอยู่ยิ่งเห็นได้ชัด

ภวินท์กวาดสายตามองเธออย่างเย็นชา น้ำเสียงนอกจากความเฉยเมยแล้วก็เหลือเพียงความเหินห่าง “ไม่จำเป็น พวกเราไม่ได้สนิทกัน คุณแค่อยู่ให้ห่างจากธิดาก็พอ”

คำพูดของเขาราวกับน้ำเย็นหนึ่งกะละมังที่ราดลงมาที่ศีรษะ ฉับพลันได้ทำลายความเขินอายและความเป็นมิตรลงทันที

เธอตกใจมาก มองภวินท์อย่างตะลึงงัน สีหน้าค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา “ฉันบอกว่าฉันไม่เคยลงมือกับญาธิดา คุณก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีใช่ไหม”

“ผมเชื่อเพียงสายตาของผม” เขากล่าวตอบกลับอย่างเคร่งขรึม

นพเก้าเหลือบมองไปยังนอกหน้าต่างตลอดเวลา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ “ระหว่างพวกเราจะต้องทะเลาะกันจนเป็นแบบนี้เหรอ ฉันยอมรับว่าเมื่อก่อนเคยทำผิด ฉันก็ได้รับการลงโทษแล้ว และฉันก็อวยพรคุณกับธิดาจากใจจริงๆ”

ขณะที่เธอพูด แสงแห่งความเย็นวาบได้แวบเข้ามาใต้ดวงตาฉับพลัน หางหาเหลือบมองเห็นร่างหนึ่งที่งดงามปรากฏขึ้นที่ฝั่งตรงข้ามของถนน

เมื่อมองหน้าต่างของร้านกาแฟ ร่างนั้นจู่ๆ ก็ชะงักหยุดขึ้น ราวกับไม่มีตั้งใจจะเดินหน้า

ภวินท์ที่อยู่ตรงหน้าเหลือบมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา แล้วกล่าวเตือนเธอออกมาทีละคำ “ผมไม่ต้องการคำอวยพรจากคุณ หากว่าคุณไม่ต้องการที่จะหายไปจากโลกของธิดา ผมก็จะช่วยคุณเอง!”

“วิน……” ดวงตาของเธอแดงก่ำ กำนิ้วมือทั้งสิบไว้แน่น กล่าวอย่างสะอึกสะอื้น “ธิดาอาจจะไม่ได้โทษฉันก็ได้ ทำไมคุณถึงต้องยึดติดกับอดีตไม่ยอมปล่อยล่ะ”

ภวินท์ได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นอย่างสง่างาม สายตาเต็มไปด้วยการเตือน “การเจอกันของวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว หวังว่าต่อไปคงจะไม่เห็นหน้าคุณอีก”

นพเก้าลุกขึ้นมาเขาติดๆ และในช่วงวินาทีที่เขาหันหลังนั้น จู่ๆ ก็กางแขนและโผเข้าไปที่อ้อมกอดของเขา

เธอดูดซับกลิ่นกายของภวินท์อย่างตะกละตะกลาม ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากจาก 

ได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ทั้งน้ำตาของเธอ : "ขอเพียงแค่คุณบอกฉันก็ทำได้ทุกอย่าง ฉันจะอวยพรให้คุณกับธิดามีความสุขกันอย่างเงียบๆ และจะไม่รบกวนชีวิตของพวกคุณอีก”

ดวงตาของภวินท์ยิ่งอยู่ยิ่งเย็นยะเยือกขึ้นเรื่อยๆ ยังไม่ทันยื่นมือผลักเธอออก เธอก็มีสติแล้วคลายเขาออก ความขมขื่นในดวงตาที่ปกปิดไม่มิด “ฉันรับรองว่าจะไม่ไปรบกวนชีวิตพวกคุณอีก คุณไปเถอะ”

สีหน้าภวินท์กลับสู่ความเฉยเมยเหมือนก่อนหน้านี้อีกครั้ง ก้าวเท้ายาวเดินออกจาร้านกาแฟไป สายตาของเขาเหลือบมองไปทางถนนที่อยู่ตรงข้าม เห็นร่างบอบบางที่คุ้นเคยหลบอยู่ด้านหลังต้นไม้ แต่ก็กลับทำเหมือนมองไม่เห็น

โทรศัพท์มีแสงกะพริบขึ้น ตอนที่หน้าจอสว่างขึ้นนั้น ข้อความที่ส่งมาจากอีธานได้สะท้อนเข้ามาในรูม่านตา “คุณแม่ออกไปแล้ว เป้าหมายเหมือนกับคุณพ่อ คิดว่าน่าจะเป็นแผนการของน้าเก้าคนนั้น”

คู่ดวงตาหรี่ลง แสงในดวงตามีเลศนัย