ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 794

เวลานี้ เรื่องราวทั้งหมดราวกับได้รับคำตอบ

ทำไมทุกคนถึงได้มาเจอกันที่ร้านกาแฟใต้ตึกบริษัทคลาวด์ ทำไมชมพู่ถูกคนของบริษัทคลาวด์ซื้อตัว

อีธานกับเอลล่าเดินหายตัวไป สตูดิโอเกิดปัญหา เธอถูกโจมตีจากโซเชียลครั้งแล้วครั้งเล่า

คนที่ซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังมาโดยตลอด มีคนที่มีความสามารถในการสอดแนม ก็คือนพเก้า!!!

ดวงตาของญาธิดาเคร่งขรึม จ้องมาที่เธอด้วยความโกรธแล้วถามขึ้น “เธอร่วมแนวรบเดียวกันกับบริษัทคลาวด์ตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งหมดล้วนเป็นฝีมือของเธอ”

“คุณญาธิดา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงการคาดเดาของเธอเท่านั้น เรื่องที่ไม่มีหลักฐาน ทางที่ดีอย่างพูดเหลวไหลดีกว่า” น้ำเสียงของนพเก้ากระหยิ่มยิ้มย่อง และรอยยิ้มก็ดูร้ายนิดๆ เหลือเพียงการพยักหน้ายอมรับความจริงเท่านั้น

ปลายนิ้วมือของญาธิดาค่อยๆ กำแน่น สุดท้ายก็กำเป็นหมัดขึ้น แล้วก็กัดฟันกล่าวขึ้น “นพเก้า ฉันทนได้ทุกอย่าง แต่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลูกของฉันอย่างแน่นอน”

นพเก้าพยักหน้า มองเธอแล้วถามกลับอย่างท้าทาย “ถ้าหากฉันจะลงมือกับเด็กเปรตสองคนนั่น เธอจะทำอะไรฉันได้ล่ะ”

ญาธิดาได้ยินดังนั้นจู่ๆ ก็ยกแก้วกาแฟในมือขึ้น แล้วสาดไปที่ใบหน้าของเธอ ของเหลวสีน้ำตาลที่เปียกชื้นทำให้เสื้อผ้าของเธอเปียกชุ่มในทันที

ทั้งๆ ที่เธอสามารถหลบได้ ทำไมเธอถึงไม่หลบ……

ญาธิดากัดริมฝีปากแน่น คิดไม่ตกถึงเจตนาที่แท้จริงของเธอในชั่วขณะหนึ่ง

นพเก้าไม่สนใจแม้แต่จะเช็ดคราบกาแฟบนตัว ปล่อยให้กาแฟเหนียวเหนอะหนะหยดลงบนเส้นผมของเธอ และเธอก็มองญาธิดาเงียบๆ อยู่อย่างนี้ และการยั่วยุในน้ำเสียงของเธอเพิ่มขึ้นแทนที่จะลดลง

“ญาธิดา เธอเผยจุดอ่อนของเธอเร็วเกินไป” เธอเลิกคิ้วช้าๆ “ขยะแบบเธอ จะปกป้องลูกสองคนได้อย่างไร หากว่าเธอมีความสามารถจริงๆ คงไม่มายืนเตือนฉันอยู่ที่นี่หรอก”

ขณะที่กำลังพูด เธอลุกขึ้นอย่างช้าๆ สบตากับญาธิดาที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันชอบดูท่าทางของเธอในตอนนี้ ฉันจะต้องทำให้เธอเห็นเด็กเปรตสองคนนั้นถูกทรมานกับตา ถึงเวลานั้นปฏิกิริยาของเธอจะต้องตลกมากอย่างแน่นอน……”

เพี้ยะ——

มือที่ขาวเนียนของญาธิดาตบไปที่ใบหน้าของเธออย่างไม่ลังเล

“นพเก้า แต่ละคนนั้นมีความอดทนสุดท้าย ทางที่ดีเธอย่ารนหาที่ตายจะดีกว่า” เธอพลางพูดพลางดึงทิชชู เช็ดกาแฟบนตัวให้สะอาดแล้ว แล้วโยนใส่ตัวของนพเก้าอย่างไม่เกรงใจ

นพเก้าไม่ทำการหลบ นั่งลงไปยังที่นั่งของตัวเองอย่างสง่างาม จานนั้นกล่าวอย่างเย็นชา “สิ่งที่ฉันต้องการพูดได้พูดไปหมดแล้ว ไม่ส่งคุณญาธิดาแล้ว”

ท่ามกลางความไม่รู้ตัว ฝ่ามือของญาธิดาก็ซึมไปด้วยเหงื่อ เธอจับกระเป๋าถือไว้แน่นแล้วเดินออกจากร้านกาแฟไป ขณะที่กำลังจะโทรศัพท์หาหมายเลขของภวินท์ เธอก็ได้ยัดโทรศัพท์ใส่ลงไปในกระเป๋าอีกครั้ง

ไม่รู้เพราะเหตุใด ในหัวสมองของเธอจู่ๆ ก็ฉายภาพเมื่อสักครู่ที่เจอกันกับนพเก้าในร้านกาแฟ ต่อให้เธอจะเชื่อใจภวินท์ แต่ในใจก็ยังมีความรู้สึกไม่สบายใจ

จนกระทั่งร่างของเธอหายลับไปจากสายตา นพเก้าถึงได้ดึงทิชชูออกมาเช็ดแก้มกับร่างของตัวเอง

 เธอเชิดคางขึ้นมองไปทางที่นั่งบูธที่อยู่ไม่ไกล แล้วกล่าวอย่างเย็นชา “ออกมาเถอะ”

แตงโมได้ยินดังนั้นก็ลุกขึ้นมาจากที่นั่งบูธ เดินมาที่ข้างตัวเธออย่างช้าๆ 

“ภาพเมื่อกี้ได้ถ่ายบันทึกไว้หรือยัง”

แตงโมรีบพยักหน้าตอบกลับทันที “คลิปวิดีโอนี้เมื่อฉันกลับไปก็จะทำการตัดต่อออกมา ท่านวีริศจะจัดการกับอีเมลปลอมให้แล้วเสร็จคืนนี้ คลิปวิดีโอนี้พรุ่งนี้ก็น่าจะส่งถึงมือของคุณภวินท์ค่ะ”

“ไม่รีบ……” นพเก้ากล่าวกำชับเชิงยิ้มเชิงไม่ยิ้ม “ตัดต่อออกมาแล้วส่งให้มาให้ฉัน ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะส่งออกไป เธออย่าลืมจัดการกับข้อมูลของขวัญตาคนนั้นก็พอ”