ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 80

ญาธิดากัดฟัน รวบรวมความกล้าและถามว่า “ฉันอยู่กับผู้ชายคนอื่น คุณสนใจด้วยหรือไง?”

เขามีผู้หญิงคนอื่นได้ แต่ไม่อนุญาตให้เธอกินข้าวกับผู้ชายคนอื่น นี่มันอะไรกัน?

อีกอย่าง ต่อให้เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น เขาก็ไม่น่าจะสนใจมั้ง? เพราะไม่ว่ายังไงพวกเขาทั้งสองคนก็ยังไม่ถึงจุดที่จะพูดถึงความรู้สึกจริงได้

ที่เขาโกรธขนาดนี้ เพราะเป็นศักดิ์ศรีและหน้าตาของผู้ชาย? หรือเขาคิดว่าแค่เธอควรจะยึดหลักการแต่งงานเพียงฝ่ายเดียว?

เมื่อเห็นแววตาดื้อรั้นของหญิงสาว ภวินท์ขมวดคิ้วแน่น ริมฝีปากที่ตึงแน่นขยับ ยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็มีเสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก

“ปังปังปัง!”

ต่อมา เสียงคณินดังขึ้นมาด้วยความโกรธ “ภวินท์ เปิดประตู!”

ภวินท์ได้ยินคำพูดเหล่านี้ สีหน้าบึ้งตึงถึงขีดสุด ทั้งที่เขาเป็นสามีของญาธิดา แต่ตอนนี้เขากลับเป็นเหมือนมือที่สาม

ญาธิดาได้ยินเสียงดังจากด้านนอก จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ เธอกำลังจะเอ่ยปาก แต่อยู่ๆ ข้อมือก็โดนจับไว้

ภวินท์ผลักเปิดประตูห้องน้ำออก สายตาเย็นชามองคณินที่อยู่ด้านนอก

คณินนิ่งไป จากนั้นจึงได้สติและเงยหน้ามองญาธิดา เอ่ยปากถาม “ธิดา คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

เขาพูดพลางเดินเข้ามา

ทันใดนั้น แขนที่แข็งแรงข้างหนึ่งยื่นเข้ามา กดไหล่ของเขาไว้ บังคับไม่ให้เขาก้าวขา

สีหน้าของคณินเคร่งขรึมลงทันที และมองไปที่ภวินท์ด้วยความตื่นตัว

“ทำไม อยากลงไม้ลงมือ?”

ภวินท์สีหน้าเคร่งขรึม พูดออกมาทีละคำ “คิดถึงสถานะของตัวเองให้ดี คณิน”

ประโยคนี้ดังและชัดเจน แฝงไปด้วยพลัง

ขณะเดียวกัน คณินโกรธจนหน้าดำหน้าแดง แต่ก็พูดอะไรไม่ออก

ไม่ว่ายังไง ภวินท์ก็คือสามีที่ถูกต้องของญาธิดา แต่เขาก็แค่คนตามจีบเท่านั้น

ไม่รอให้เขาพูด ภวินท์ก็ดึงมือญาธิดาเดินออกไปนอกประตู

เพิ่งจะเดินมาถึงหน้าประตู พายุรีบตามเข้ามาอย่างรวดเร็ว สีหน้าร้อนรน “คุณภวินท์ ผู้ใหญ่หลายคนกำลังรอคุณกลับไป....”

ได้ยินอย่างนี้ ญาธิดาเพิ่งจะรู้ความจริง เขามีงานเลี้ยงที่นี่

เธอพยายามสะบัดมือที่โดนจับไว้ “ปล่อยฉัน ฉันกลับเองได้”

ภวินท์ไม่เพียงแค่ไม่ยอมปล่อยมือ ทั้งยังหันไปพูดกับพายุด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “บอกพวกเขาว่าฉันขอตัวกลับก่อน เรื่องความร่วมมือลงทุนกันไว้คุยกันวันหลัง”

พูดจบ เขาดึงญาธิดาก้าวเดินออกไปนอกประตูใหญ่ของThe Table

โดนฉุดลากขึ้นมาบนรถ ญาธิดาหายใจเข้าลึกๆ มองดูชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างสตาร์ทรถด้วยความโกรธ คาดเข็มขัด...

เธอรู้ว่าครั้งนี้ภวินท์โกรธจริงๆ

ระหว่างทางกลับบ้านเงียบผิดปกติ ญาธิดารู้สึกได้ถึงความกดอากาศต่ำภายในรถ เธอกลั้นหายใจและไม่ยอมหันหน้าไปด้านข้างแม้แต่น้อย

ครั้งนี้เธอไม่ยอมถอย

รถจอดลงที่คฤหาสน์ ญาธิดาไม่พูดอะไร ผลักประตูรถออกและลงจากรถ เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เธอได้ยินเสียงปิดประตูดัง “ปัง” ไม่นาน ชายหนุ่มก้าวขาตามมา

“ญาธิดา เรามาคุยกันหน่อย”

“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ”

ญาธิดาพูดพลาง ก้าวขาโดยไม่ลดความเร็วลง

มองไปที่แผ่นหลังที่ดื้อรั้นของหญิงสาว ภวินท์ขมวดคิ้ว คำพูดที่คิดจะพูดก็หยุดลงทันที

ถ้าเขาบอกวัตถุประสงค์ที่ตัวเองแต่งงานกับเธอออกมาทั้งหมดตอนนี้ เกรงว่าเธอจะยิ่งโกรธแค้นมากขึ้น

กำหมัดเล็กน้อย ภวินท์เก็บคำสารภาพที่คิดจะสารภาพออกมาไว้

รอให้เธอใจเย็นลงก่อนค่อยคุยแล้วกัน

มองเงาของหญิงสาวหายไปตรงบันได เขานิ่งยืนอยู่ที่เดิมชั่วขณะ จากนั้นหมุนตัวและเดินไปด้านนอก

“คุณชาย...”

ภวินท์เพิ่งจะเดินมาถึงประตู ก็ได้ยินเสียงลังเลดังมาจากด้านข้าง