ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 81

รถขับออกไปได้ยี่สิบนาทีกว่า ญาธิดาดูนาฬิกาของตัวเอง จากนั้นก็มองดูเส้นทางแปลกๆข้างหน้า อดไม่ได้เอ่ยปากถามว่า “พี่คะ ยังไม่ถึงอีกเหรอคะ?”

เวลาเดียวกัน เกรงว่าคงจะถึงโรงพยาบาลใจกลางเมืองนานแล้ว แต่เขาขับมาตั้งนาน กลับยิ่งห่างออกจากเมืองเรื่อยๆ

คนขับหัวเราะแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะ”

ญาธิดากำหมัดแน่นอย่างไม่สบายใจ ในใจคิดว่าอาจจะเจอคนขับใจดำที่ตั้งใจขับพาเธออ้อม เธอกำลังลังเลว่าจะลงรถก่อนไหม ทันใดนั้นก็เห็นข้างหน้ามีตึกคล้ายๆโรงพยาบาลปรากฏขึ้น

พอรถขับเข้าไปใกล้ ญาธิดาก็ถึงเห็นชัดว่า นั่นเป็นโรงพยาบาลจริงๆ มันคือโรงพยาบาลโชคศิริ

ตึกที่มีสีขาวผสมกับสีเหลือง ดูสะอาด ญาธิดาจ่ายเงินเสร็จ และเห็นรถหรูจอดอยู่หน้าประตูโรงพยาบาลหลายคัน ในใจก็รู้แล้ว

ที่แท้ที่นี่ก็โรงพยาบาลเอกชน บรรยากาศดี อุปกรณ์ทันสมัย ราคาน่าจะไม่เบาเลย

เธอไม่ได้คิดมาก เดินเข้าไปในโรงพยาบาล ลงทะเบียนและตรวจสอบ

เจาะเลือด ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ผลก็ออกมาแล้ว

ญาธิดาเข้าไปในห้องตรวจ นั่งลงตรงหน้าหมอผู้หญิงที่มีหน้าตาใจดี

หมอผู้หญิงเอาผลตรวจให้เธอดู “คุณท้องแล้วค่ะ”

“ว่าไงนะคะ?”

ญาธิดาอึ้ง ความไม่สบายใจและสิ่งที่คาดเดาในใจก็สลายกลายเป็นความอึ้งแทน ตอนแรกที่เธอมา คิดว่าน่าจะมีความเป็นไปได้น้อย แต่ไม่คิดว่า เธอจะท้องจริงๆ!

เธอกัดฟันมองดูผลตรวจตรงหน้า และไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี

หมอผู้หญิงเห็นเธอมีสีหน้าแบบนี้ จึงพูดเตือนเสียงเบาว่า “ตั้งท้องไม่นาน แค่เดือนกว่า ถ้าผ่าตัดตอนนี้ยังทันนะคะ”

สำหรับ ‘ผ่าตัด’ ที่หมอผู้หญิงพูดถึง ญาธิดารู้ดี เธออึ้งสักพักใหญ่ ต่อมาก็พูดเสียงอ่อนว่า “ขอฉันกลับไปคิดก่อนนะคะ”

เพราะยังไง นี่ก็ไม่ใช่ลูกของเธอคนเดียว

ตอนนี้ชีวิตของเธอกับภวินท์วุ่นวายมาก แต่เจ้าตัวน้อยนี่กลับปรากฏขึ้นกะทันหัน เธอตั้งตัวไม่ทันจริงๆ

ญาธิดาถือผลตรวจแล้วเดินออกมาจากห้องตรวจ ในใจเหมือนมีหินก้อนใหญ่ทับจนเธอหายใจไม่ออก

ถ้าภวินท์รู้ว่าเธอท้อง จะใช้ชีวิตกับเธอดีๆไหมนะ?

เธอเดินไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย ไม่ทันสังเกตเลยว่าข้างหน้ามีรถเข็นแพทย์กำลังเข็นมาด้วยความเร็วสูง รอเธอได้สติ ก็ถูกรถเข็นนั่นชนเข้าแล้ว

แขนของญาธิดาถูกชนจนเจ็บมาก พอหันไปดู ก็เห็นพยาบาลที่สวมชุดสีชมพูพยุงรถเข็นไว้อย่างระมัดระวัง

พยาบาลรีบขอโทษเธอด้วยรอยยิ้ม “ขอโทษด้วยนะคะ มือลื่นน่ะค่ะ”

ญาธิดาปัดมือแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรค่ะ”

พูดจบ เธอกำลังจะเดินออกไป ทันใดนั้นพยาบาลก็เรียกเธอไว้ “คุณผู้หญิงคะ เดี๋ยวก่อนค่ะ”

“ทำไมเหรอคะ?”

“เมื่อกี้รถเข็นชนคุณเข้า บนรถเข็นมีขยะทางการแพทย์ ไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่ ฉันพาคุณไปฆ่าเชื้อก่อนไหมคะ ได้หรือเปล่าคะ?”

ญาธิดากวาดตามองดูถุงสีน้ำเงินมีผ้าก๊อซบนรถเข็นที่ใช้แล้ว ก็พยักหน้าอย่างลังเล “ได้ค่ะ”

ตอนนี้เธอไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้ว ถึงแม้จะทำเพื่อเด็ก เธอก็ต้องระวังมากกว่านี้

พยาบาลนำรถเข็นวางไว้ข้างทางเดิน แล้วพาเธอไป “คุณตามฉันมาเลยค่ะ”

ญาธิดาคิดแต่เรื่องท้อง ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าพยาบาลพาเธอขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นแปด

ชั้นนี้ต่างจากชั้นที่เธออยู่มาก บรรยากาศที่เงียบงัน ห้องพักที่สะอาด เห็นได้ชัดว่าเป็นชั้นของวีไอพี

เดินเข้าไปในห้องตรวจเล็กๆ พยาบาลชี้ไปที่เก้าอี้ในห้อง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันเป็นพยาบาลประจำชั้นนี้ค่ะ คุณนั่งก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวฉันไปเอายาแล้วจะรีบกลับมาค่ะ”

ญาธิดาพยักหน้าแล้วนั่งรออยู่ที่เก้าอี้

พยาบาลออกไปแล้ว ภายในห้องก็เหลือเธอแค่คนเดียว ญาธิดาถอนหายใจแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูรายชื่อเพื่อน มองดูเบอร์โทรศัพท์ของภวินท์ ลังเลว่าจะกดโทรหาเขาดีไหม

เขาไม่ได้กลับบ้านหลายวันแล้ว ถ้าเธอไม่โทรหาเขาก่อน เขาน่าจะไม่กลับมาแล้วล่ะ

แต่เรื่องท้อง เธอจำเป็นต้องบอกเขา

เธอกัดริมฝีปากบาง ญาธิดาทำใจแต่ก็ยังไม่มีความกล้าพอที่จะโทรไปอยู่ดี