ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 800

“เรื่องของผมกับเธอไม่จำเป็นต้องให้คุณมาเป็นห่วง เป็นห่วงคนที่อยู่บนเตียงคนนั้นก่อนเถอะ”

ธีทัตจ้องตรงไปยังดวงตาของเขา แล้วกล่าวออกมาทีละคำ “หากว่าคุณกล้าทำร้าย ผมก็ไม่มีทางปล่อยคุณเช่นกัน”

เสียงดังในบันไดหนีไฟยังไม่สิ้นสุดลง เสียงโทรศัพท์ดังที่ทิ่มแทงใบหูก็จู่ๆ ดังขึ้น เขามองภวินท์อย่างลึกซึ้งครู่หนึ่ง แล้วก็กดปุ่มรับสาย

ภวินท์ส่งสัญญาณ แล้วเดินมาถึงที่หน้าประตูอย่างเงียบๆ

ราวกับว่าเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ทันใด เขายกมือตบที่ไหล่ของธีทัตอย่างหนักหนึ่งที ใต้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคร่งขรึมและจริงจัง “คุณวางใจได้”

เขาไม่มีทางให้ใครมาทำร้ายญาธิดาได้ และก็ไม่มีใครสามารถทำร้ายเธอได้!

จนกระทั่งเสียงฝีเท้าก้าวเดินจากไปไกล ธีทัตถึงได้รับสายด้วยสีหน้าที่เย็นชา และถามด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “คุณโทรศัพท์มาทำไม”

“ฉันอุตส่าห์ใจดีเป็นห่วงเรื่องของแก แต่แกกลับใช้กิริยานี้คุยกับฉันเหรอ!” เสียงโมโหโกรธของวีริศดังขึ้นจากปลายสาย

ใจดีเป็นห่วงอย่างนั้นเหรอ

ธีทัตได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างดูแคลน “นี่คุณใจดีเป็นห่วง หรือว่าเสแสร้งกันแน่”

เสียงของอีกฝ่ายชะงักขึ้น สักพักวีริศก็ค่อยๆ ถอนหายใจ น้ำเสียงชรานั้นแฝงด้วยความจำใจ “เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันรู้ว่าในใจของแกไม่สบายใจอย่างมาก”

“พ่อ ผมไม่ต้องการฟังพ่อพล่าม หากว่าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นการสนทนาของพวกเราก็สิ้นสุดลง”

กิริยาของธีทัตพกด้วยการต่อต้านและเป็นปฏิปักษ์อย่างเห็นได้ชัด

สิ่งที่ทำให้คนคาดไม่ถึงก็คือ วีริศครั้งนี้ไม่ได้โมโหโกรธา เพียงแต่น้ำเสียงยังคงมีความโกรธอยู่เท่านั้น

“ฉันไม่บังคับให้แกเข้าใจฉัน แต่ยังไงฉันก็เป็นพ่อของแก ระหว่างพ่อลูกไม่ควรมีช่องว่างต่อกัน”

ธีทัตไม่ได้ตอบกลับคำพูดของเขา ปฏิกิริยาของเขาก็ยิ่งอ่อนโยนลง หลังจากที่ถอนหายใจแล้ว ก็กล่าวขึ้นเบาๆ “ฉันได้เชิญคุณหมอแผนกสมองที่ดีที่สุดจากยุโรปมาให้ผู้หญิงคนนั้น แกอย่าลืมติดต่อนะ”

ความตกตะลึงแวบเข้ามาในดวงตาของธีทัต แต่ครู่เดียวก็ได้สติขึ้นมา ดูเหมือนจะกล่าวแดกดันเชิงยิ้มเชิงไม่ยิ้ม “คุณหมายความว่าอย่างไร อยากจะชดเชยให้กับเรื่องนี้เหรอ หรือว่าอยากใช้โอกาสนี้กำจัดขวัญ”

“เรื่องนี้ฉันไม่ได้เป็นคนทำ ฉันเองก็เพิ่งรับข่าวมาเมื่อกี้” วีริศปรับอารมณ์ให้ดีแล้วตอบกลับอย่างจริงใจ “ฉันจะไม่ช่วยแกตามสืบหาความจริง ถ้าแกมีความสามารถจริงๆ ก็ไปสืบหาเอง”

เหมือนกับนึกอะไรขึ้นได้ เขาก็กล่าวเสริมอีกประโยค “ในเมื่อฉันยอมรับว่าเธอคือว่าที่สะใภ้ของฉัน อย่างนั้นแน่นอนว่าฉันย่อมไม่ลงมือกับเธอ”

น้ำเสียงลอยเข้ามากระทบที่ใบหูของธีทัต การต่อต้านในดวงตาของเขาค่อยๆ จางหายไป และเห็นได้ชัดว่าอารมณ์ของเขาสงบเย็นลงมาก แล้วตอบกลับเสียงเบาๆ “ขอบคุณ”

ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองดูเหมือนจะคลี่คลายลงเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้ และพวกเขาก็ไม่ตึงเครียดเหมือนแต่ก่อน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาได้ยินคำว่า "ลูกสะใภ้" สามคำ ความเกลียดชังที่สะสมมาเป็นเวลานานก็ลดลงเช่นกัน

เมื่อเห็นวีริศวางสายโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่มืดมน ริมฝีปากที่แดงระเรื่อของนพเก้าเยาะเย้ยขึ้นเป็นเส้นโค้ง กล่าวแดกดันด้วยเสียงโทนต่ำ “การแสดงของท่านน่าทึ่งมาก ฉันขอชื่นชมจริงๆ”

วีริศส่งเสียงฮึดฮัดอย่างดูถูก สายตาเฉียบคมดุจใบมีดก็ไม่ปาน เหลือบมองมาทางเธออย่างฉับพลัน “ทำงานให้เรียบร้อยหน่อย ครั้งต่อไปหากเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันจะทิ้งหมากอย่างเธอแล้ว”