ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 806

“อย่าเพิ่งบู่มบ่าม ฉันจะรีบติดต่อองค์กรให้ไปรวมตัวกับพวกแกเร็วที่สุด ห้ามขาดการติดต่อเด็ดขาด จบการรายงาน” ภวินท์กำหมัดทั้งสองข้าง ข้อต่อค่อยๆ ซีดขึ้น ดวงตาของเขาเริ่มแดงก่ำ

“รอไม่ได้แล้ว......”

หลังจากที่เสียงสู้ที่ระเบิดออกมาอีกครั้ง หลุยส์ก็ได้ส่งเสียงมาอีกครั้ง “ฉันและทีมเอสล้อมรอบภายในได้แล้ว ฉันไม่แน่ใจว่าจะต้านทานได้นานแค่ไหน แกคิดแผนบีก่อนยังไม่ต้องสนใจพวกฉัน จบการรายงาน!”

สายตาของภวินท์หันไปทางอีธาน ก็เห็นว่าเขายกแล็ปท็อปขึ้นมาดำเนินงานแล้ว คิ้วที่ขมวดกันเป็นปมคลายออกเล็กน้อย

อีธานพยายามพูดด้วยเสียงเบาที่สุดเท่าที่จะเบาได้ “ผมจะอยู่รายงานคุณพ่อที่นี่เองครับ เดี๋ยวผมรับผิดชอบส่งข้อความระหว่างองค์กรและozoneให้ครับ ผมทำได้แค่นี้ครับ”

แม้ว่าญาธิดาจะรู้ถึงความสาหัสของปัญหา แต่เธอไม่เคยมีประสบการณ์ในการต่อสู้แบบนี้มาก่อน เธอประหม่าจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจเสียงดัง

เหมือนมีอะไรบางอย่างติดอยู่ในคอของเธอจนไม่กล้าพูดอะไร วินาทีนี้เธอฟุ้งซ่านถึงขั้นสงสัยว่าอีธานคือลูกแท้ๆ ของเธอหรือเปล่า ระหว่างแม่ลูกนั้นต่างกันได้ขนาดนี้เลยเหรอ!

หลุยส์ที่เหมือนจะได้ยินสิ่งอีธานพูด น้ำเสียงไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด แต่ในขณะที่เขาพูดนั้นก็ยังคงได้ยินเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อย “ภวินท์ อลิสาอยู่ในที่ปลอดภัย ถ้าฉันตกอยู่ในน้ำมือศัตรูด้านใน ช่วยฉันดูแลเธอให้ดีด้วย”

“ฉันรับปาก!” 

หลังจากที่ภวินท์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม แล้วรีบโอนสายสื่อสารไปยังโทรศัพท์ แล้วรีบเดินไปทางประตูห้องทำงาน

ใบหน้าของญาธิดาเริ่มวิตกกังวล และขวางทางเดินเขาเอาไว้ในทันที “ฉันจะไปกับคุณ”

“ไร้สาระหน่า!” น้ำเสียงของเขาโกรธเล็กน้อย ก่อนจะกวาดร่างกายผอมเพรียวของเธอไปทางโซฟา “คุณกับอีธานรออยู่ที่นี่ ผมจะสั่งให้พายุส่งคนที่บ้านพักมาดูแลที่นี่เอง”

STN Groupที่มีคนพลุกพล่าน ณ ตอนนี้เป็นที่ที่ปลอดภัยมากที่สุด ไม่มีใครกล้าทำร้ายพวกเขาต่อหน้าสายตาของผู้คนมากมายหรอก

ญาธิดาเดินโซเซไปสองก้าว พยายามทรงตัวให้ยืนนิ่งๆ สีหน้าของเธอดูจริงจังมาก “อลิสายังอยู่ที่นั่น ฉันยืนดูพวกคุณไปเผชิญกับอันตรายเฉยๆ ไม่ได้”

“คนที่อยู่ต่างแดนตกอยู่ในอันตรายประสบการณ์ของพวกเขากับคุณไม่เหมือนกัน คุณรออยู่ที่นี่เป็นการช่วยที่ดีที่สุด”

คำพูดของภวินท์ฟังแล้วเจ็บเล็กน้อย ขอบตาของญาธิดาเริ่มแดง “ฉันก็เป็นคนของozone ฉันมีประสบการณ์ด้านการฝึกอย่างมืออาชีพ!”

น้ำเสียงของเธอสะอื้น ก่อนจะก้าวไปข้างหน้าช้าๆ แล้วจับมือของเขาเอาไว้อย่างแน่น  “เราคลาดกันไปห้าปีแล้ว ถึงแม้ครั้งนี้จะโชคร้ายจนถูกกวาดล้างจนไม่มีใครรอด ก็ไม่สสามารถแยกเราออกจากกันได้” 

ภวินท์ได้ยินเช่นนั้นแววตาที่นุ่มนวลก็ปรากฏขึ้น หลังจากที่เขาเปลี่ยนมาจับมือเธอสีหน้าของเขาก็กลับมาเคร่งขรึมอีกครั้ง “พวกเราจะกลับมาอย่างปลอดภัย” 

ญาธิดาสูดจมูก แล้วพยักหน้าอย่างแรง

ควันระเบิดปกคลุมไปทั่วบริเวณozone อากาศโดยรอบเต็มไปด้วยฝุ่นที่หนาทึบ

บ้านพักชั่วคราวหลายหลังที่เชิงเขาไม่ไกลมาก ผู้คนที่ผ่านไปมาแถวนั้นต่างก็มีสีหน้าที่กระวนกระวาย เดินไปมาอย่าว่องไว ผู้คนบริเวณนั้นรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ญาธิดาที่เพิ่งมาถึงเชิงเขาก็ได้กลิ่นเลือดฉุนที่แสบจมูก มันยังผสมกับกลิ่นของดินและกำมะถันต่างๆ หัวใจของเธอบีบรัดในทันที ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

ชายชุดดำหลายคนที่ผ่านสายตาเธอไปนั้น บนตัวทุกคนเต็มไปด้วยบาดแผลไม่ว่าจะหนักหรือเบา พวกเขาแบกคนที่เลือดท่วมตัวเดินผ่านเธอไปอย่างพร้อมเพรียง