ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 807

ญาธิดาที่เห็นว่าเธออารมณ์พลุ่งพล่าน ก็รีบก้าวขึ้นไปเพื่อปลอบใจเธอ แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ก็มีคนเคาะประตูบ้านพักชั่วคราว

ภวินท์ตอบกลับ ฝ่ายตรงข้ามก็เปิดประตูเข้ามา สีหน้ามืดมนอย่างน่าตกใจ “หัวหน้าครับ ด้านหน้าเกิดเรื่องแล้วครับ”

ญาธิดาและอลิสาที่ได้ยินเช่นนั้นก็สีหน้าเปลี่ยนอย่างพร้อมกัน เขารีบหันไปเพื่อบังสายตาของทั้งสองคน ฝั่งตรงข้ามถึงจะพูดต่อว่า “พวกเขาถอดรหัสผ่านห้องใต้ดินของozoneได้แล้วครับ คนด้านในตกเป็นตัวประกันของพวกเขาแล้วครับ”

ห้องใต้ดิน?!

ญาธิดาขมวดคิ้วเข้าหากันในทันที เธอพูดอย่างกังวลว่า  “ที่ที่ขังเด็กที่พวกนั้น? !”

ฝั่งตรงข้ามทำหน้าหนักใจแล้วพยักหน้า

ภายในห้องใต้ดินกักขังกลุ่มเด็กน่าสงสารที่ทำผิดเพราะรู้เท่าไม่ถึงการ ได้ยินจากจรณ์ว่าเด็กหลายคนถูกจับเป็นหนูทดลองของ “สินค้า” ตัวใหม่

พวกเขาถูกยาในร่างกายเล่นงานอย่างทรมานทั้งวันทั้งคืนอย่างต่อเนื่อง ซึ่งตอนนี้ถึงขั้นที่เสียสติไปแล้ว ก่อนที่จะค้นพบวิธีแก้ปัญหา จรณ์จึงทำได้แค่กักขังพวกเขาอยู่ในห้องลับใต้ดินนั้น

ซึ่งมีเพียงยาในร่างกายของเด็กกลุ่มนี้เท่านั้น จึงจะสามารถพัฒนายาวิธีที่จะเลิกมันได้อย่างสิ้นซาก ozoneห้ามสูญเสียเด็กพวกนี้ไปอย่างเด็ดขาด

เด็กกลุ่มนี้เป็นปมในใจของญาธิดามาโดยตลอด และเป็นเหตุผลหลักที่เธอและภวินท์เข้าร่วมองค์กรโดยไม่คำนึงถึงความปลอดภัยของตัวเอง

“ต้องรีบจัดการเด็กพวกนั้นให้เร็วที่สุด ถ้ายามีปฏิกิริยาเมื่อไหร่ ไม่อยากนึกถึงผลที่ตามมาเลย” เธอหันไปหาภวินท์เพื่อขอความช่วยเหลือ

ภวินท์จับมือเธอแน่นขึ้น ก่อนจะส่งสายตาที่หนักแน่นให้เธอ และรีบเดินออกไปจากบ้านพักชั่วคราว ในขณะเดียวกันน้ำเสียงที่เยือกเย็นก็ดังขึ้น “มีการติดต่อจากด้านในozoneหรือเปล่า?”

ญาธิดาและอลิสาสบตากัน เร่งฝีเท้าแอบเดินตามหลังเขาเงียบๆ

“พวกเขาเสียเปรียบจากพี่หลุยส์ไม่น้อยเลยครับ ตอนนี้พวกเขาขอให้เราส่งทีมแถวหน้าไปเป็นตัวประกันเข้าไปแทนครับ” เสียงของลูกทีมเบาลงเรื่อยๆ

ทุกคนรู้อยู่แก่ใจว่า ไม่มีทางที่จะเอาชีวิตของเพื่อนสนิทตัวเอง ไปแลกเปลี่ยนกับชีวิตของหนูทดลอง

แนวรบที่สองเต็มไปด้วยควันระเบิด ฝุ่นควันต่างเปื้อนตัวและหน้าของหลุยส์ไปหมด พอเห็นภวินท์ปรากฏตัวก็ตัวแข็งทื่อ “ตรงนี้อันตรายมาก แกเข้ามาทำไม รีบถอยออกไป”

ญาธิดาที่อยู่ไม่ไกลมากเห็นภาพตรงหน้าก็ถึงกับตกใจ หัวใจตกไปถึงตาตุ่ม เธอไม่นึกว่า “สนามรบ” ในปัจจุบันนั้นจะน่ากลัวขนาดนี้ เพียงแค่ขยับนิดเดียวก็รู้สึกสั่นไปทั้งตัว

ภวินท์แจ้งเบาะแสล่าสุดให้กับหลุยส์

บรรยากาศในอากาศค่อยๆ เย็นลง หลุยส์อดไม่ได้ที่จะปล่อยกำปั้นลงบนเครื่องควบคุมด้านล่างตัวเขา ก่อนจะพ่นด่าคำหยาบออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “ก็แค่ตัวประกันไม่ใช่หรือไง ฉันไปเอง!”

“หัวหน้า......” ทีมป้องกันแถวหน้าได้ยินก็รีบกรูเข้ามาทันที ต่างคนต่างพูดว่า “คุณไปไม่ได้ ถ้าคุณไปใครจะปกป้องตำแหน่งแถวหน้า”

“พวกมันต้องการตัวประกันไม่ใช่หรือไง? ฉันไปเอง!”

“ตรงนี้ไม่มีพวกผมได้ แต่ไม่มีคุณไม่ได้นะครับ” 

หลุยส์มองสายตาแต่คู่ที่มองมาทางเขาอย่างแน่วแน่ เขาเกร็งลำคอเล็กน้อย ก่อนจะตะโกนออกมาอย่างเสียงดัง   “ความสามารถไม่ได้เรื่องอย่างพวกแกเนี่ยนะ จะเข้าไปตายฟรีหรือไง? !”

“แกติดต่อกับพวกต่างแดนมาโดยตลอด พวกมันเกลียดแกเข้ากระดูก ถ้าแกเข้าไปหาพวกมันถึงที่ พวกมันไม่ปล่อยแกออกมาง่ายๆ แน่ ดีไม่ดีพวกมันจะเอาทุกอย่างที่มีมาสู้กับแก”