ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 808

“วิน!” หลุยส์มองเขาอย่างเหลือเชื่อ

เสียงของภวินท์สูงขึ้นตาม “ปล่อยพวกเธอไป!!!” 

ความกังวลในใจของญาธิดาหายไปครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็หันไปมองสมาชิกในทีมและพูดอย่างหนักแน่นว่า  “ไปเถอะ บอกพวกมันไปว่าพวกคุณจะส่งตัวประกันไป” 

สมาชิกในทีมที่เห็นว่าภวินท์และหลุยส์ไม่ห้าม กัดฟันแน่น แล้วนำทางญาธิดาและอลิสาออกจากเต็นท์ด้วยขอบตาที่แดงก่ำ

ร่างเพรียวทั้งสองค่อยๆ ลับตาไป หลุยส์ไม่สามารถระงับความโกรธในใจของตัวเองได้อีกต่อไป

เขากวาดอุปกรณ์ทุกอย่างที่อยู่ด้านข้างลงพื้นอย่างไม่ทันตั้งตัว จ้องไปที่ภวินท์แล้วตะคอกด้วยเสียงเย็นชาว่า  “ภวินท์ แกคิดอะไรอยู่?! แกปล่อยผู้หญิงสองคนออกไปได้ยังไง!”

“ธิดาพูดถูก......” น้ำเสียงของภวินท์แฝงไปด้วยความอ้างว้าง

หลุยส์ชะงัก

“เวลาแบบนี้แกไม่ควรสนใจเรื่องความรักมากเกินไป” ราวกับว่าเขากำลังตอบหลุยส์ พูดจบสีหน้าของเขาก็น่าเกรงขามมากกว่าเดิม “เริ่มวางแผนใหม่”

หลุยส์มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา ราวกับว่าเขาคิดอะไรบางอย่างออก แล้วรีบวิ่งพุ่งตัวออกจากเต็นท์ไปตามทางที่อลิสาจากไป

พอได้ยินเสียงฝีเท้า พวกเขาทั้งหมดก็หันกลับมาพร้อมกัน พอเห็นว่าเป็นหลุยส์ ญาธิดาก็ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะมองคู่หูด้านข้างแล้วพูดว่า “พวกเราไปรอกันด้านหน้าเถอะ”

อลิสาถูก “ทิ้ง” ไว้กับที่อย่างไม่มีสาเหตุ เมื่อมองไปที่หลุยส์ก็รู้สึกเป็นกังวลมากขึ้น “เวลานี้แบบนี้คุณทำไมไม่อยู่ด้านใน จะวิ่งออกมาทำไมเนี่ย!”

“ผม......”

เสียงของหลุยส์หยุดลง จ้องมองเข้าไปในตาของเธอ ราวกับว่ามีเรื่องที่อยากจะบอกเธอ จนกระทั่งใบหน้าของเขาแดงก่ำ ถึงจะพูดออกมาอย่างตะกุกตะกัก   “ต้องรอจนกว่าผมจะไปช่วยคุณนะ คุณต้องกลับมาอย่างปลอดภัย” 

อลิสารู้สึกอบอุ่นใจ แก้มของเธอก็ค่อยๆ แดงขึ้นหลังจากที่เขาพูดจบเช่นกัน เธอพยักหน้าอย่างแรง สายตาเต็มไปด้วยความแน่วแน่ “ฉันเชื่อในตัวคุณ”

“อลิสา ผม......” หลุยส์มองเธอเหมือนต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง

“ฉันไม่ใช่ฮีโร่ที่ไปกอบกู้โลกสักหน่อย ทำไมคุณต้องเหมือนสั่งเสียลาตายด้วย” อลิสาตบไหล่ของเขาอย่างกล้าหาญ แล้วพูดติดตลกว่า  “ตอนนี้ชีวิตของฉันอยู่ในกำมือของคุณแล้ว” 

ระหว่างที่พูดสายตาของเธอสั่นเครือเล็กน้อย เธอค่อยๆ เขย่งปลายเท้าเข้าใกล้หลุยส์ ระยะห่างระหว่างทั้งสองค่อยๆ สั้นลง ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของอลิสาประกบลงบนริมฝีปากของเขา โดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัว

ลูกกระเดือกของหลุยส์ขยับเล็กน้อย มือหนาของเขาจับท้ายทอยของเธอเอาไว้ ช่องลมระหว่างปากค่อยๆ แคบลงตามจังหวะที่เขาทำใจผละออกไม่ได้

จนกระทั่งลมหายใจของทั้งสองค่อยๆ สั้นลง หลุยส์ถึงผละออกจากเธออย่างทำใจไม่ได้

แก้มที่แดงของอลิสาค่อยๆ จางลง เอนตัวแนบหูเขาแล้วพูดเบาๆ ว่า  “อย่าทำให้ฉันผิดหวังนะ” 

หลุยส์มองแผ่นหลังของเธอที่จากไป และพูดช้าๆ ว่า “อลิสา ผมชอบคุณ......”

เสียงของเขาไม่ได้ดังมาก ดังขึ้นในหูของอลิสาไปตามสายลม เธอมองไปยังถนนตรงหน้าที่อาจนำไปสู่ความตาย ความขมขื่นก่อตัวขึ้นอีกครั้งในหัวใจ

ขอบตาเริ่มแดงก่ำ เธอสูดจมูก พยายามกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลลงมาให้กลับเข้าไป โบกมือให้เขาโดยที่ไม่ได้หันกลับไป น้ำเสียงของเธอแอบสะอื้นเล็กน้อยอย่างได้ยินไม่ชัด ก่อนจะตอบกลับอย่างเสียงดังว่า “ฉันก็ชอบคุณ!”

ญาธิดามองท่าทางของเธอ แล้วพูดปลอบเสียงเบา “ไม่ต้องทำซึ้งขนาดนั้นก็ได้ ใช่ว่าจะไม่เจอกันแล้วสักหน่อย”