ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 809

อีกครั้งที่ญาธิดาได้สตินั้น เป็นเพราะเสียงหนวกหูที่ดังมาจากด้านนอก เสียงระเบิดดังขึ้นในหูของเธออย่างต่อเนื่อง เธออดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

อลิสากำลังคลานอยู่ข้างๆ เธอ และกำลังใช้ปากแก้มัดเชือกตรงมือของเธอ

พอสังเกตเห็นว่าเธอได้สติแล้ว ใบหน้าของอลิสาก็แสดงสีหน้าที่มีความสุขออกมา จนลืมเรื่องที่ต้องแก้มัดเชือก รีบลุกขึ้นนั่งด้วยท่านั่งที่สบายที่สุด แล้วให้เธอนั่งพิงกำแพง

เธอพยายามมองไปยังบริเวณโดยรอบ กำแพงหินปูนค่อนข้างทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด ตรงกลางหลังคาห้อยหลอดไฟสีขาวเอาไว้ ห้องแบบนี้ดูเหมือนจะไม่เข้ากับozoneในความทรงจำของเธอสักเท่าไหร่

เธอครุ่นคิดอยู่สักพัก ไม่ว่ายังไงก็เดาไม่ออกว่าถูกขังอยู่ที่ไหน

“ธิดา คุณฟื้นก็ดีแล้ว ฉันนึกว่าพวกเขาจะใส่ของบางอย่างเข้าไปในตัวทำปฏิกิริยาของคุณเสียอีก” เสียงของอลิสาดังขึ้นข้างหูอย่างไม่ทันตั้งตัว

ญาธิดาแสดงสีหน้าที่สงสัยออกมา พยายามอดทนกับความรู้สึกไม่สบายในหู ก่อนจะถามอย่างลังเลว่า “ตัวทำปฏิกิริยา? ตัวทำปฏิกิริยาอะไร?”

“ยาช่วยการนอนหลับที่พิเศษประเภทหนึ่ง เรียกได้ว่าเป็นยาต้องห้าม หากควบคุมปริมาณยาได้ไม่ดีก็อาจถึงแก่ชีวิต หากผสมกับยาชนิดไหนก็จะเกิดผลข้างเคียงตามชนิดนั้น......”

อลิสายิ่งพูดน้ำเสียงยิ่งเย็นชา ยังไม่ทันที่จะพูดจบเธอก็เปลี่ยนเรื่องคุยอย่างขัดจังหวะ “ฉันเห็นคุณไม่ฟื้นสักที นึกว่ายาที่ที่พวกเราได้รับไม่เหมือนกันเสียอีก ค่อยยังชั่วที่คุณฟื้นขึ้นมาอย่างราบรื่น”

เสียงสู้กันดังขึ้นอีกครั้งในหูของเธอ ญาธิดาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแน่น “สถานการณ์ด้านนอกเป็นยังไงบ้าง?” 

“เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงหลุยส์แล้ว ทางองค์กรน่าจะส่งคนมาแล้ว ไม่ใช่ปัญหาใหญ่มาก” เสียงของอลิสาค่อยๆ อ่อนลง “ตอนนี้เรื่องสำคัญคือเราจะออกไปกันยังไง” 

ระหว่างที่พูดเธอก็มองไปที่ด้านหลังของญาธิดา

กว่าทั้งสองจะใช้แรงทั้งหมดสุดความสามารถถูเชือกที่มัดข้อมือจนขาดออกจากกัน แล้วแอบย่องออกจากห้องแคบๆ ตรงหน้าคือทางเดินที่มืดสนิท ทุกก้าวที่เดินนั้นสามารถได้ยินเสียงสะท้อนกลับมา

ญาธิดาขนลุก และจับมือของอลิสาไว้อย่างแน่นตามสัญชาตญาณ กว่าจะเดินคลำมาถึงประตูเหล็กสุดทางเดิน และพยายามเปิดประตูออกเป็นช่องเล็กๆ 

แสงเย็นแวบผ่านต่อหน้าต่อตา นัยน์ตาของเธอหดลง ยกมือขึ้นเพื่อป้องกันตัวตามสัญชาตญาณ น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแปลกใจดังขึ้นอย่างกะทันหัน พี่ธิดา?! “”

พวกเขายืนนิ่งอยู่กับที่ ญาธิดาแสดงสีหน้าที่ประหลาดใจ พร้อมกับพูดอย่างตกใจว่า “พยัคฆ์?! นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? วินล่ะ? ”

“ลูกพี่กับคุณหลุยส์กำลังเก็บกวาดด้านนอกอยู่ครับ” พยัคฆ์รีบเก็บมือ แล้วชี้ไปตรงประตูที่ญาธิดาออกมา “ตรงนี้คือทางลับที่ถูกคุมขังของozone ลูกพี่ป้องกันไม่ให้คนซ่อนอยู่ด้านใน เลยให้พวกผมมาเฝ้าที่นี่”

ญาธิดาได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะออกมา “ด้านในนี้มีแค่ฉันกับคุณหมอ จากที่ดูไม่น่าจะซ่อนตัวคนอื่นไว้นะ นายพาคนที่มีความสามารถไม่กี่คนเขาไปเช็กอีกรอบก็ได้แล้ว”

พยัคฆ์รีบพาคนเข้าไปตรวจสอบทางลับในทันที ญาธิดาและอลิสาเพิ่งสังเกตเห็นว่าตำแหน่งที่อยู่นั้นเป็นสนามฝึกชั้นใต้ดิน ไม่มีใครคิดว่าสนามฝึกที่มีคนไปมานั้นจะมีทางลับซ่อนเอาไว้

ทั้งสองเดินออกไปตามทางสนามฝึก เพียงไม่นานก็มาถึงสวนดอกไม้ คนที่อยู่ต่างแดนถูกกำจัดจนสะอาด เพียงแค่ดูเหมือนว่าจะเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิงเท่านั้น

สีหน้าของจรณ์เหนื่อยล้าเล็กน้อย แต่ยังคงเห็นความจริงจังและเคร่งขรึมออกมาจากหว่างคิ้วของเขา พอเห็นญาธิดาและอลิสาปรากฏตัว สีหน้าของเขาก็อ่อนลงเล็กน้อย