ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 819

ห้องเงียบและทุกคนตะลึงชั่วขณะหนึ่ง ไม่มีใครคิดว่า ขวัญตาจะปฏิเสธ

ในท้ายที่สุด ธีทัต เป็นคนแรกที่ไหวตัวทัน และมือที่ถือกล่องไม้สั่นเทาอย่างไม่คาดคิด “ขวัญ ถ้าคุณโกรธผมเพราะเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ผมขอโทษ และผมหวังว่าคุณจะให้โอกาสผมอีกสักครั้ง”

“ฉันไม่ต้องการแต่งงานกับคุณ” เธอตอบอย่างเฉยเมย “ฉันแค่ต้องการพิชิตผู้ชายที่ไม่รักฉัน ตอนนี้เป้าหมายของฉันสำเร็จแล้ว แน่นอนว่าฉันก็ไม่ต้องการคุณแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้อัญมณีก้าวไปข้างหน้าสองก้าว พยายามจะจับมือเธอ แต่เธอหลีกเลี่ยงอย่างไม่ใส่ใจ รูปลักษณ์ที่ไม่แยแสของเธอทำให้ทุกคนรู้สึกเสียใจ

“พี่ขวัญ…” ดวงตาของอัญมณีเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าความอ่อนโยนและความสนิทสนมของผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านั้นล้วนเป็นการแกล้ง และเธอก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่ใจดีคนนี้ ที่พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อเอาชนะใจทุกคน เพียงเพื่อช่วงเวลาแห่งความสนุกสั้นๆ

ขวัญตาเหลือบมองเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความรังเกียจ "อย่าเรียกฉันแบบนั้น ฉันฟังดูน่าขยะแขยง!"

ก่อนที่อัญมณีจะตอบโต้ เธอพูดต่อว่า “เพื่อที่จะเล่นเกมที่น่าเบื่อนี้กับพวกเธอ ฉันเกือบจะปลิดชีพตัวเองแล้ว ฉันเลยไม่อยากจะเล่นอีกต่อไป พวกเธอออกไปให้เร็วที่สุดและอย่ารบกวนฉันพักผ่อน”

หลังจากที่เธอพูดจบ เธอพยายามที่จะเข้าไปในผ้าห่มและฝังหัวของเธอไว้ลึกๆ ทิ้งให้ทุกคนเห็นแต่แผ่นหลัง

“ขวัญตาเธอพูดแบบนี้ได้ยังไง!” เลือดของ อัญมณีพุ่งขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ และเธอก็จ้องไปที่ด้านหลังที่เรียวยาวผอมแห้ง

“พอแล้ว อันอัน” ธีทัตพูดช้าๆ ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าและอ่อนแรง “ในเมื่อความจริงเป็นแบบนี้ อย่ามารบกวนการฟื้นตัวของคุณขวัญตากลับกันเถอะ”

"พี่ชาย!!!"

เธออยากจะพูดอะไรอีก ธีทัตออกไปก่อนแล้ว เธอทำได้เพียงกระทืบเท้าด้วยความโกรธ จากนั้นก็ไล่ตามพี่ชายของเธออย่างไม่เต็มใจและออกจากห้องไปด้วยกัน

ดวงตาของญาธิดาจับจ้องไปที่ ขวัญตาและเธอสัมผัสได้ถึงขวัญตาต่อต้านการเข้าถึงตัวเธอมา เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ "คุณขวัญตาพักผ่อนดีๆ พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่"

“เธอก็ไม่ต้องมาแล้ว ฉันจำความทรงจำที่น่าอับอายนี้ได้ทุกครั้งเมื่อฉันเห็นเธอ” ขวัญตาไม่ได้มองเธอ และเสียงบูดบึ้งของเธอมีความไม่พอใจอยู่ “ฉันไม่ใช่ตัวแทนของเธออีกต่อไปแล้ว ฉันและไม่อยากเห็นเรื่องตลกแบบนี้อีก"

เมื่อสังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดของญาธิดา ภวินท์ก็กวาดไปทางผู้หญิงที่อยู่บนเตียง แล้วค่อยๆดึงมือน้อยๆที่เย็นชาของญาธิดาขึ้นมา"พวกเราก็กลับกันเถอะ"

ญาธิดาพยักหน้าหงึกหงัก จนกระทั่งรถห่างออกไปไกล ถึงจะได้สติกลับมา แล้วพึมพำกับตัวเองว่า “ฉันรู้สึกว่าขวัญตาไม่ใช่คนแบบนั้น”

“คนแบบไหน?”

เธอเบ้ปาก และเห็นว่าสีหน้าของเขาไม่ได้ดูแตกต่างไปจากเดิมเลย เธอกล่าวต่อ “เป็นคนประเภทที่ถือว่าความรู้สึกเป็นการเล่น คนที่เลือดเย็นชาแบบนั้น”

ภวินท์หมุนพวงมาลัยและตอบด้วยน้ำเสียงที่ลึกล้ำ "คุณมักจะดูคนไม่ถูก แต่คราวนี้คุณไม่ผิด"

ดวงตาของเธอเป็นประกาย และเสียงของ ภวินท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ถ้าเธอพูดจากใจจริง เธอคงไม่เอาตัวเองเข้าไปอยู่ในผ้าห่ม สิ่งที่เธอทำคือเพียงเพื่อซ่อนความรู้สึกผิดของเธอเอาไว้”

“คุณหมายความว่ายังมีที่ว่างสำหรับการพลิกเรื่องนี้เหรอ เธอไม่ได้ต้องการจะปฏิเสธธีทัตจริงๆเหรอ?”

เขาพยักหน้า “แต่ถ้าต้องการเข้าใจปฏิกิริยาของเธอ ก็ต้องเข้าใจเหตุผลที่เธอปฏิเสธธีทัต เรื่องนี้ต้องมีการวางแผนอีกยาว และจะมีคนไปสืบเรื่องนี้เอง เราไม่ต้องไปยุ่ง

ระหว่างทั้งสองพูดคุยกันนั้นก็ได้เลี้ยงเข้าตระกูลสถิรานนท์ ทันทีที่เห็นเตียงขนาดใหญ่ที่นุ่มสบาย ญาธิดาก็รู้สึกว่าแขนขาของเธอแข็งทื่อ ยังไม่ทันอาบน้ำเปลี่ยนผ้าก็ไปนอนแล้ว