ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 820

เมื่อเห็นเด็กสองคนเตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอกอย่างตื่นเต้น ดวงตาของญาธิดาก็ฉายแววด้วยสงสัย “ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ลูกๆจะรีบไปไหนกัน?”

เอลล่า เหลือบมองพี่ชายของเธออย่างเงียบ ๆ

โชคดีที่อีธานไหวพริบเร็ว โดยยื่นโทรศัพท์ให้เธอ ทำท่าทางที่เชื่อฟังจนจะทำให้หัวใจของแม่ละลาย

“แม่คะ แม่ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน หนูแค่รับสายแทนแม่...”

เธอได้ยินเสียงและขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงเปิดประวัติการโทร เมื่อเห็นคำว่า "นิธิศ" ก็ขมวดคิ้วแน่น

เนื่องจากทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานาน เธอนึกไปถึงเรื่องต้นกล้าอย่างไม่รู้ตัว และรีบถาม "คุณลุงพูดอะไรไป"

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอเช่นนี้อีธานและ เอลล่าก็มองหน้ากันและยิ่งเกลียดชังคุณลุงคนนี้มากขึ้น

อีธานตอบทันที "แค่บอกว่าต้นกล้าอยู่บ้านคนเดียวก็น่าเบื่อ อยากถามคุณแม่ว่าพาเราสองคนไปหาต้นกล้าเล่นได้ไหม"

"งั้นเราไปกันเถอะ"

ก่อนที่เธอจะวางมือบนลูกบิดประตู เอลล่าก็ก้าวไปข้างหน้ากอดต้นขาของเธอแล้วพูดด้วยเสียงเด็กว่า “คุณแม่อยู่บ้านพักผ่อนเถอะ หนูกับพี่ฉันจะให้ลุงพายุไปส่งก็ได้ค่ะ”

"แต่……"

ญาธิดาอยากจะพูดอะไรอีกหน่อย เด็กสองคนได้จับมือกันออกไปแล้ว เธอทำได้เพียงส่ายหัวและตะโกนไปว่า "ระวังตัวด้วย"

หลังจากเปลี่ยนชุดอยู่บ้านเสร็จ เธอก็มาที่ห้องทำงานอีกครั้ง จะอ่านโน้ตที่เธอตรวจครั้งที่แล้วให้จบ

ทุกอย่างในห้องเหมือนกับตอนที่เธอจากไป และเห็นได้ชัดว่า ภวินท์ไปทำงานทันทีหลังจากกลับจากเมืองC

ประติมากรรมเครื่องปั้นดินเผาที่เธอทำขึ้นด้วยมือของเธอได้กลายเป็นชิ้นส่วนเครื่องเคลือบดินเผาที่แตกหัก อยู่บนพื้นสีดำนั้นสะดุดตามาก

เธอค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าและวางกระเบื้องในฝ่ามือของเธอแล้วนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ ทากาวให้แต่ละชิ้นติดด้วยกัน ก่อนที่เธอจะผ่านไปครึ่งทาง ปลายจมูกของเธอก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พายุและ ภวินท์ยังคงทำงานล่วงเวลาในห้องทำงาน อีธานและ เอลล่าจ่ายเงิน ลงจากรถแท็กซี่ จับมือเดินเข้าไปในชุมชนระดับไฮเอนด์ ยืนอยู่หน้าบ้านนิธิศ

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น และประตูก็เปิดออกทันที

ความดีใจบนใบหน้าของนิธิศหยุดนิ่งเมื่อเห็นพวกเขา เปลี่ยนเป็นท่าทางไม่พอใจอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่มีท่าทีที่จะให้พวกเขาเข้ามา

“คุณลุง แม่ให้พวกเรามารับต้นกล้า แม่ไปหาแพทย์ที่ดีที่สุดแล้ว” ดวงตาโตๆของอีธานเป็นประกาย และแววตาของเขาดูไม่เหมือนว่าปลอมเลย

นิธิศ รู้ว่าเด็กสองคนนี้มีความคิดที่รวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่ชายคนนี้ เขาจึงระวังพวกเขาสองคนเป็นพิเศษ

“รอข้างนอกสักครู่ ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วส่งไปที่นั่น” เขาตอบอย่างเย็นชา

อีธานดึงที่มุมเสื้อผ้าของน้องสาวอย่างเงียบๆ และเอลล่าก็กลอกตาอย่างเงียบๆ และบ่นในใจว่า รู้อยู่แล้วว่าพี่ชายพาเธอมาจะไม่มีเรื่องดีอะไร

แต่เธอยังคงเพิ่มระดับเสียงอย่างจงใจ มองดูพี่ชายของเธอแล้วถามว่า “พี่ชาย ติดต่อคุณแม่มารับเราเถอะ เราไม่รู้ว่าต้องรอข้างนอกนานแค่ไหน มันเหนื่อยมาก”

เสียงนั้นมาถึงหูของนิธิศเท้าเขาหยุดเดินสักครู่และเขาเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ "อย่ารบกวนคุณแม่แล้ว เข้ามารอก่อน ผมจะออกมาเร็ว ๆ นี้"

ทั้งสองไม่สนใจทัศนคติของเขา เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นอย่างโอ่อ่า และพวกเขาก็ได้เห็นฉากรกๆ

แม้ว่าสิ่งของที่แตกง่ายทั้งหมดจะถูกวางไว้บนที่สูง แต่ผลิตภัณฑ์พลาสติกก็ยังคงแตกเป็นเสี่ยงๆ หลังจากถูกทุบตีอย่างแรง และก็วางกระจัดกระจายไปทั่วห้องนั่งเล่นอย่างยุ่งเหยิง

แสงอันเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นในดวงตาของอีธาน เพราะด้วยแรงของต้นกล้าเป็นไปไม่ได้ที่จะทำลายพลาสติกแข็งเหล่านี้ได้ ดังนั้นจึงเป็นไปได้มากที่คือลุงเลวจงใจทำทั้งหมดนี้

หมอนและตุ๊กตาก็ถูกโยนทิ้งไปทุกที่ ต้นกล้ากำลังนั่งอยู่บนพื้นที่เย็นชา ฉีกหมีในมือของเขาอย่างแรง และขนก็บินไปทั่วทุกที่

“ต้นกล้าเรามาเยี่ยมเธอแล้ว” เอลล่าวิ่งไปหาเขาทันที หยุดการเคลื่อนไหวที่รุนแรงของเขาอย่างระมัดระวัง ต้นกล้าได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แสงอันดุร้ายในดวงตาของเขาสลายไปในทันที และอ่อนโยนมีมารยาทมากขึ้นมาก

อีธานและเอลล่าถอนหายใจด้วยความโล่งอกพร้อมๆ กัน และนั่งข้างๆ เขาด้วยท่าทางที่เรียบร้อย เด็กสามคนรวมตัวกันเป็นกลุ่มบนพื้น

“ต้นกล้าแม่คิดถึงเธอมากนะ เธอคิดถึงแม่ไหม” เอลล่าถามด้วยน้ำเสียงเด็ก

ต้นกล้าพยักหน้าติดต่อกัน บนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มที่สดใส จับมือเล็กๆของเขาแล้วพูดว่า “งั้นฉันจะพาเธอไปหาแม่ของ แม่กำลังรอเราอยู่ที่บ้านนะ”

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ต้นกล้าก็กำมือของอีธานและเอลล่าทันที พยายามที่จะพูดคำสามคำออกมา “ไปกันเถอะ!”

เขาพูดไม่กี่ครั้ง และบางทีมีเพียงญาธิดาเท่านั้นที่มีเสน่ห์ที่จะทำให้เขายอมพูด

เด็กสองคนไม่กล้าที่จะล่าช้า คนหนึ่งอยู่นอกห้องของนิธิศเพื่อดูวี่แวว และอีกคนหนึ่งพาต้นกล้าออกจากบ้าน จากนั้นออกจากชุมชนระดับไฮเอนด์ตามจุดบอดของกล้องวงจอร แล้วขึ้นแท็กซี่ อีกครั้ง

เมื่อนิธิศออกมาจากห้องนอน ห้องนั่งเล่นเป็นเหมือนฉากหายนะ แต่เด็กทั้งสามไม่ปรากฏให้เห็นเลย แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่รีบร้อนเลย บนใบหน้าที่คมชัดมีรอยยิ้มทที่โหดร้ายปรากฏ หยิบโทรศัพท์และโทรหาญาธิดาอย่างไม่เร่งรีบ

ญาธิดาติดชิ้นสุดท้ายเข้าด้วยกันเสร็จ ทำปากจู๋ และค่อยๆ เป่าลมเย็นไปทางรูปปั้นเครื่องปั้นดินเผา พยายามทำให้รอยกาวแห้งอย่างรวดเร็ว และหยิบโทรศัพท์ที่ส่งเสียงดังขึ้นมา

เมื่อรับสายแล้ว เสียงของนิธิศก็ได้ยินอย่าวิตกกังวลและความโกรธ "ธิดา คุณเอาต้นกล้าไปที่ไหนแล้ว"

“ต้นกล้า?” เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงขมวดคิ้วและตอบว่า “อีธานกับเอลล่าบอกว่าไม่ต้องให้ฉันไปด้วย ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้าน”

“อีธานกับเอลล่าบอกว่า...”

นิธิศเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทันที แล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ญาธิดา เธอคิดอะไรอยู่!”

“ฉันจะหาวิธีตามหาอีธาน และ เอลล่า ทันที ขอโทษจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน” เธอขอโทษทางโทรศัพท์และหยิบกระเป๋าของเธอแล้วออกจากบ้าน

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์เงียบไปสองสามวินาที จากนั้นก็ถอนหายใจ และเสียงของนิธิศก็มีความขอโทษเช่นกัน "ผมขอโทษ ธิดา ผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้ มีคำหยาบคายอยู่บ้าง คุณอย่าถือสานะ"

เธอไม่คิดว่านิธิศจะคำนึงถึงความรู้สึกของเธอภายใต้สถานการณ์เช่นนี้และริเริ่มที่จะขอโทษเธอ เธอรู้สึกผิดมากขึ้น “หลังจากพบต้นกล้า ฉันจะสั่งสอนอีธานและเอลล่าให้ดีอย่างแน่นอน”

“บางทีอาจจะเป็นแค่เด็กๆ ขี้เล่น อย่าลงโทษเด็กเลย” เขาพูดช้าๆ ว่า “แค่หาต้นกล้าเจอก็ได้แล้ว ผมไม่คาดหวังอะไรอย่างอื่นเลย เพราะเด็กคนนี้เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมมีความหวังอยู่ต่อ”

เมื่อญาธิดาได้ยินคำเหล่านี้ ใบหน้าของเธอก็วิตกกังวลมากขึ้นเรื่อยๆ เธอขึ้นแท็กซี่ริมถนนและพูดทันทีว่า "ฉันกำลังจะไปบ้านของคุณ ไว้ค่อยไปหาด้วยกัน"

“สร้างความลำบากให้เธอแล้ว ธิดา…”

หลังจากวางสาย รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ดูน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ