ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 820

เมื่อเห็นเด็กสองคนเตรียมตัวที่จะออกไปข้างนอกอย่างตื่นเต้น ดวงตาของญาธิดาก็ฉายแววด้วยสงสัย “ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ลูกๆจะรีบไปไหนกัน?”

เอลล่า เหลือบมองพี่ชายของเธออย่างเงียบ ๆ

โชคดีที่อีธานไหวพริบเร็ว โดยยื่นโทรศัพท์ให้เธอ ทำท่าทางที่เชื่อฟังจนจะทำให้หัวใจของแม่ละลาย

“แม่คะ แม่ลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน หนูแค่รับสายแทนแม่...”

เธอได้ยินเสียงและขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นจึงเปิดประวัติการโทร เมื่อเห็นคำว่า "นิธิศ" ก็ขมวดคิ้วแน่น

เนื่องจากทั้งสองไม่ได้ติดต่อกันเป็นเวลานาน เธอนึกไปถึงเรื่องต้นกล้าอย่างไม่รู้ตัว และรีบถาม "คุณลุงพูดอะไรไป"

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอเช่นนี้อีธานและ เอลล่าก็มองหน้ากันและยิ่งเกลียดชังคุณลุงคนนี้มากขึ้น

อีธานตอบทันที "แค่บอกว่าต้นกล้าอยู่บ้านคนเดียวก็น่าเบื่อ อยากถามคุณแม่ว่าพาเราสองคนไปหาต้นกล้าเล่นได้ไหม"

"งั้นเราไปกันเถอะ"

ก่อนที่เธอจะวางมือบนลูกบิดประตู เอลล่าก็ก้าวไปข้างหน้ากอดต้นขาของเธอแล้วพูดด้วยเสียงเด็กว่า “คุณแม่อยู่บ้านพักผ่อนเถอะ หนูกับพี่ฉันจะให้ลุงพายุไปส่งก็ได้ค่ะ”

"แต่……"

ญาธิดาอยากจะพูดอะไรอีกหน่อย เด็กสองคนได้จับมือกันออกไปแล้ว เธอทำได้เพียงส่ายหัวและตะโกนไปว่า "ระวังตัวด้วย"

หลังจากเปลี่ยนชุดอยู่บ้านเสร็จ เธอก็มาที่ห้องทำงานอีกครั้ง จะอ่านโน้ตที่เธอตรวจครั้งที่แล้วให้จบ

ทุกอย่างในห้องเหมือนกับตอนที่เธอจากไป และเห็นได้ชัดว่า ภวินท์ไปทำงานทันทีหลังจากกลับจากเมืองC

ประติมากรรมเครื่องปั้นดินเผาที่เธอทำขึ้นด้วยมือของเธอได้กลายเป็นชิ้นส่วนเครื่องเคลือบดินเผาที่แตกหัก อยู่บนพื้นสีดำนั้นสะดุดตามาก

เธอค่อย ๆ ก้าวไปข้างหน้าและวางกระเบื้องในฝ่ามือของเธอแล้วนั่งบนเก้าอี้ข้าง ๆ ทากาวให้แต่ละชิ้นติดด้วยกัน ก่อนที่เธอจะผ่านไปครึ่งทาง ปลายจมูกของเธอก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

ครึ่งชั่วโมงต่อมา พายุและ ภวินท์ยังคงทำงานล่วงเวลาในห้องทำงาน อีธานและ เอลล่าจ่ายเงิน ลงจากรถแท็กซี่ จับมือเดินเข้าไปในชุมชนระดับไฮเอนด์ ยืนอยู่หน้าบ้านนิธิศ

เสียงกริ่งประตูดังขึ้น และประตูก็เปิดออกทันที

ความดีใจบนใบหน้าของนิธิศหยุดนิ่งเมื่อเห็นพวกเขา เปลี่ยนเป็นท่าทางไม่พอใจอย่างควบคุมไม่ได้ ไม่มีท่าทีที่จะให้พวกเขาเข้ามา

“คุณลุง แม่ให้พวกเรามารับต้นกล้า แม่ไปหาแพทย์ที่ดีที่สุดแล้ว” ดวงตาโตๆของอีธานเป็นประกาย และแววตาของเขาดูไม่เหมือนว่าปลอมเลย

นิธิศ รู้ว่าเด็กสองคนนี้มีความคิดที่รวดเร็ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งพี่ชายคนนี้ เขาจึงระวังพวกเขาสองคนเป็นพิเศษ

“รอข้างนอกสักครู่ ผมจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วส่งไปที่นั่น” เขาตอบอย่างเย็นชา

อีธานดึงที่มุมเสื้อผ้าของน้องสาวอย่างเงียบๆ และเอลล่าก็กลอกตาอย่างเงียบๆ และบ่นในใจว่า รู้อยู่แล้วว่าพี่ชายพาเธอมาจะไม่มีเรื่องดีอะไร

แต่เธอยังคงเพิ่มระดับเสียงอย่างจงใจ มองดูพี่ชายของเธอแล้วถามว่า “พี่ชาย ติดต่อคุณแม่มารับเราเถอะ เราไม่รู้ว่าต้องรอข้างนอกนานแค่ไหน มันเหนื่อยมาก”