ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 821

เพียงไม่นานรถแท็กซี่ก็จอดที่ประตูทางเข้าRambler Clubhouse แสงจากโคมไฟประดับหลากสีเป็นการเริ่มต้นของชีวิตสถานบันเทิงยามค่ำคืน ผู้คนรอบ ๆ กวาดสายตามองเจ้าเด็กน้อยทั้งสามคนด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น

อีธานไม่สนใจ เขาดึงมือต้นกล้าเข้าไปข้างใน เพราะไม่ว่ายังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ต้นกล้าออกมาข้างนอกเพียงลำพังโดยไม่มีผู้ใหญ่ ประกอบกับแสงไฟหลากสีที่ส่องประกายแยงตาได้กระตุ้นประสาทสัมผัสอันละเอียดอ่อนของเขาเข้าทันที เขารีบสะบัดมือของอีธานออกโดยไม่รู้ตัว

“ไม่! ไม่ไป!” เขาเดินถอยหลังด้วยตัวสั่น ๆ ภายในแววตาเต็มไปด้วยความตื่นกลัว

ด้วยประสบการณ์ที่เล่นด้วยกันมานานเอลล่ารู้ทันทีว่าอารมณ์ของเขาในตอนนี้กำลังจะระเบิดแล้ว เธอจึงอ้าแขนออกก่อนที่ทั้งสองคนจะกอดกันแน่นเหมือนอย่างที่ผ่าน ๆ มา

กลิ่นตัวกลิ่นเดียวกับญาธิดาลอยมาแตะจมูกซึ่งมันทำให้ต้นกล้าสงบลงเล็กน้อย เธอจึงรีบพูดเกลี้ยกล่อมเขาว่า “ไม่ต้องกลัว พวกเราเข้าไปก่อนอีกเดี๋ยวคุณแม่ก็จะมารับพวกเราแล้ว”

เมื่อเห็นเขายังลังเลอยู่เล็กน้อย เอลล่าจึงพูดเสริมไปอีกประโยคหนึ่งว่า “ฉันกับคุณแม่ไม่เคยโกหกเธอมาก่อนเลยใช่ไหมล่ะ? เธอไม่เชื่อฉัน หรือว่าไม่เชื่อในคุณแม่อย่างนั้นเหรอ?”

ต้นกล้าจึงยื่นมือไปจับมืออีธานอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะส่งสัญญาณให้เด็กน้อยทั้งสองคนพาเขาเข้าไป

ข้างในบาร์เสียงดังน่าหนวกหู เด็กน้อยทั้งสามคนเดินไปถึงประตูทางเข้าโดยมีอีธานเป็นหัวโจกเดินนำเข้าไป เขาพูดขึ้นว่า “สวัสดีครับคุณลุง พวกเรามาตามหาป้าอลิสา”

เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างคว้ากางเกงของเขาอยู่ ชายคนนั้นถึงสังเกตเห็นเด็กน้อยทั้งสามคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก่อนจะพูดเชิงตะโกนว่า “พวกหนูว่าอะไรนะ? มาหาพี่อลิสา? นั่นไม่ใช่คนที่พวกหนูอยากเจอก็จะได้เจอนะ พวกหนูรู้หรือเปล่าว่าพี่สาเป็นใคร?”

อีธานพยักหน้า “ป้าอลิสาเป็นแฟนของเจ้าของร้าน Rambler Clubhouse ของพวกลุง เป็นคุณหมอจิตแพทย์ที่เรียนจบจากต่างประเทศ ไม่ใช่ผู้หญิงเต๊ะท่าปั้นยศอย่างที่ลุงกำลังพูดถึง”

หลังจากพูดจบ เขาก็หยิบป้ายรูปวงรีเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ชายคนนั้น “ช่วยบอกป้าอลิสาหรือลุงหลุยส์ให้ทีได้ไหมครับ”

ทันทีที่เห็นคำว่า “สถิรานนท์” สลักอยู่บนนั้น สีหน้าของชายหนุ่มก็เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน นี่เป็นป้ายพิเศษของทางRambler Clubhouse ทั้งบาร์มีเพียงแค่สามชิ้นเท่านั้น ซึ่งหนึ่งในผู้ที่ถือครองมันคือคุณภวินท์ผู้มีชื่อเสียง

แต่ป้ายที่สำคัญขนาดนี้มาอยู่ในมือของเด็กน้อยพวกนี้ได้ยังไง?

หลังจากเขามองเด็กน้อยทั้งสามคนอย่างพิจารณาอยู่นาน เขาลุกขึ้นและหันไปพูดอะไรบางอย่างกับทางเคาน์เตอร์ เพียงไม่นานหลุยส์ก็ปรากฏตัวต่อสายตาของทุกคน

“ขนาดวินฉันยังไม่ต้องออกมาต้อนรับด้วยตัวเองเลย เจ้าเด็กน้อยนี่หน้าใหญ่หน้าโตซะจริง ๆ เลยนะ ต่อไปถ้าได้ขึ้นไปนั่งบนบัลลังก์ของตระกูลสถิรานนท์ เกรงว่าเมืองนี้คงจะต้องวุ่นวายเหมือนนาจาป่วนทะเลแน่”

อีธานกลอกตาขาวพลางพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ที่ดูขัดกับอายุ “ลุงหลุยส์น่าจะดีใจนะที่คนที่มาวันนี้เป็นผมแต่ไม่ใช่คุณพ่อ ไม่อย่างนั้น...”

“พอ ๆ ๆ” หลุยส์เห็นอีธานแล้วมีความรู้สึกเหมือนเห็นภวินท์ไม่มีผิดเพี้ยน สองพ่อลูกคู่นี้เหมือนกันมากจนทำให้เขาต้องปวดหัวจึงรีบพูดขึ้นว่า “ป้าอลิสารอพวกเธออยู่ที่ห้องส่วนตัว รีบเข้าไปเถอะไป”

ทันทีที่พูดจบสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่ต้นกล้าเข้าพอดี “เจ้าเด็กคนนี้คือ...”

อีธานตวัดสายตามองเขาคล้ายกำลังเตือนว่าอย่าถามอะไรให้มากนัก เขาได้แต่เอามือลูบ ๆ จมูกและแอบบ่นลูกชายของวินในใจอย่างอดไม่ได้

พนักงานที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับยืนอึ้ง มองตามแผ่นหลังของเด็กน้อยแล้วได้แต่ลอบกลืนน้ำลาย เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าเด็กน้อยที่ฉลาดเป็นกรดคนนี้จะเป็นทายาทของตระกูลสถิรานนท์ในอนาคต

ในห้องส่วนตัวสุดเอ็กซ์คลูซีฟอลิสาทั้งโอบทั้งกอดเอลล่าไม่เลิก โดยที่ไม่สนใจถามเลยว่าพวกเขาเสี่ยงฝ่าฝูงชนรถติดมาถึงที่นี่เพื่ออะไร

“ปกติธิดาหวงมาก แถมยังบอกอีกว่าจะไม่ปล่อยให้ลูกแฝดของเธอเข้าใกล้พวกเราเด็ดขาด มาวันนี้ในที่สุดก็ตกมาอยู่ในมือของฉันจนได้”

กระทั่งเธอกระชับความสัมพันธ์กับเอลล่าจนพอใจแล้วถึงได้ยินเสียงเด็กน้อยไร้เดียงสาในอ้อมแขนของเธอดังขึ้นว่า “ป้าสาคะ ที่พวกเรามาวันนี้เพราะมีเรื่องสำคัญมาหาคุณป้าค่ะ”