ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 826

นิธิศลูกศีรษะเด็กน้อยอย่างพอใจ ก่อนจะเอามืออ่อนระทวยของเด็กน้อยยัดเข้าไปในฝ่ามือของญาธิดา

เมื่ออลิสาได้เห็นต้นกล้าอีกครั้งสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปทันที การบำบัดจิตกินเวลาเต็ม ๆ กว่าสี่ชั่วโมง แต่ผลลัพธ์กลับไม่ดีเท่ากับครั้งที่แล้ว เขาเพียงแค่ไม่ต่อต้านที่จะสื่อสารกับคนอื่นแต่ยังไม่ยอมเอ่ยปากพูดกับใคร

อารมณ์ของเขาดูไม่มั่นคงเอามาก ๆ ระหว่างการรักษายังมีช่วงที่เขาประหม่ามากจนฉี่ราดกางเกง ญาธิดาทำได้เพียงแค่เปลี่ยนกางเกงที่อีธานซื้อมาใหม่ใส่ให้แทนไปก่อน

“ยังไม่ดีขึ้นอีกเหรอ?” ญาธิดาทำหน้าผิดหวัง

อลิสากระซิบอีธานกับเอลล่าให้พาต้นกล้าออกไปเล่นข้างนอกก่อน

ภายในห้องส่วนตัวเหลือเพียงหญิงสาวสองคน เธอมองญาธิดาด้วยสีหน้าจริงจัง “เธอบอกว่าทุกครั้งหลังจากที่ต้นกล้าเข้ารับการรักษาไม่ใช่แค่อาการไม่ดีขึ้น แถมยังแย่ลงยิ่งกว่าเดิมทุกครั้ง?”

“คุณนิดบอกแบบนั้น” น้ำเสียงของญาธิดาฟังดูไม่มั่นใจ แต่ยังไงเธอก็ไม่ใช่แพทย์มืออาชีพ ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าปฏิเสธ

อลิสาครุ่นคิดก่อนจะค่อย ๆ จับมือเธอไว้แล้วย้ำกับเธอทีละคำว่า “ธิดา ถึงแม้ว่าฉันจะไม่มีประสบการณ์ทางคลินิก แต่ฉันสามารถใช้การศึกษาตลอดหลายปีของฉันรับประกันได้เลยว่าตอนนี้ทั้งในและต่างประเทศยังไม่เคยมีอาการป่วยแบบนี้มาก่อน”

“เธอหมายถึง...” ความเย็นยะเยือกคืบคลานเข้ามาในใจของเธอ

งานวิจัยด้านการแพทย์ของอลิสานั้นไม่ต้องเอ่ยถึงเลยว่ามันยอดเยี่ยมแค่ไหน การที่เธอลงความเห็นแบบนี้ แสดงว่าข้อสงสัยในเรื่องนี้เธอมั่นใจแล้วแปดถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์

ทำไมนิธิศต้องจงใจทำร้ายลูกชายของตัวเอง การที่อาการป่วยของต้นกล้าแย่ลงซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันมีผลดีอะไรต่อเขา?

เธอเองก็เป็นแม่คน เธอคิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าคนเป็นพ่อแม่จะโหดเหี้ยมพอที่จะทำร้ายลูกของตัวเองได้

“สิ่งที่น่ากลัวที่สุดบนโลกใบนี้คืการเป็นพ่อแม่คนไม่ต้องผ่านการสอบนี่แหละ เมื่อความปรารถนาของบุคคลนั้นมีมากกว่าคุณธรรมศีลธรรม เขาก็จะกลายเป็นปีศาจที่ร้ายกาจทันที”

ริมฝีปากสีแดงเชอรี่ของอลิสาพูดขึ้น เธอจิบน้ำผลไม้บนโต๊ะ ก่อนจะพูดเตือนสติเธอว่า “ไม่ใช่ว่าฉันจะมองอะไรไม่ออกนะ เพราะเขาก็ไม่ได้บิดบังความทะเยอทะยานที่อยากจะได้เธอใจจะขาด มันชัดเจนจนใคร ๆ เขาก็มองออกทั้งนั้น”

ไม่ใช่แค่ผู้เชี่ยวชาญอย่างเธอที่มองออก แม้แต่อีธานกับเอลล่าก็มองออกเหมือนกัน ขนาดต้นกล้ายังมองออกเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่ IQ ทำงานตลอดเวลาอย่างภวินท์เลย

“ฉันคิดว่าฉันพูดชัดเจนและตรงไปตรงมามากพอแล้วนะ” น้ำเสียงของญาธิดาปะปนไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

อลิสามองเธอเหมือนมองคนโง่ ถึงขนาดออกแรงบิดที่ขาของเธออย่างแรงพยายามทำให้เธอได้สติ

“กับลูกแท้ ๆ เขายังลงมือได้ถึงขนาดนี้ แต่เธอกลับไปถามหาเหตุผลจากคนสมองผิดปกติแบบเขา ถ้าใจเขารู้จักผิดชอบชั่วดี เขาก็ควรจะรู้จักหลีกเลี่ยงผู้หญิงที่มีสามีแล้วสิ แต่ไม่ใช่การรอให้เธอปฏิเสธเขาอย่างเปิดเผยแบบนี้”

คำพูดของอลิสาเหมือนน้ำเย็น ๆ ราดลงบนศีรษะของญาธิดา มันช่วยดึงสติและทำให้เธอสงบลงทันที เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ต่าง ๆ ปะติดปะต่อเข้าด้วยกัน ยิ่งขุดหาลึกเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้หวาดกลัวมากเท่านั้น

ยิ่งเห็นท่าทางกระวนกระวายใจของเธอสีหน้าของอลิสายิ่งไม่น่าดูเข้าไปใหญ่ ฉะนั้นเมื่อเธอเอ่ยปากพูดอีกครั้งวิธีการพูดของเธอจึงใช้ไหวพริบมากขึ้นกว่าเดิม

“นี่ก็เป็นแค่การสันนิษฐานของฉันเท่านั้น เพราะยังไงฉันก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญ เธอลองคิดหาวิธีสืบดูเองแล้วกัน เพราะนิธิศคนนี้...”

เธอชะงักไปครู่หนึ่ง พลางเหลือบมองปฏิกิริยาของญาธิดาอย่างระมัดระวัง และพูดอย่างไม่มั่นใจ “ฉันมองไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่”

“แม้แต่เธอยังมองต้นสายปลายเหตุอะไรไม่ออกเลยเหรอ?” ญาธิดาตกใจมาก

ในสถานการณ์แบบนี้แต่อลิสาก็ยังอดกลอกตาใส่เธอไปทีไม่ได้ ก่อนจะพูดอธิบายอย่างจนปัญญา “ฉันเป็นแค่จิตแพทย์นะไม่ใช่หุ่นยนต์ แล้วฉันก็ไม่มีเทคโนโลยีหรือความสามารถในการอ่านใจคนด้วย

การเคลื่อนไหวและการแสดงออกเพียงเล็กน้อยสามารถสะท้อนจิตใจของคนคนหนึ่งได้ และมันสามารถชี้ทิศทางในการวิเคราะห์ให้ฉันได้