ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 830

ปลายนิ้วของภวินท์คลายแรงลง นพเก้าร่วงไปกองบนพรมที่พื้นทันที

เธอเอาแต่ลูบลำคอที่ปวดร้าวของตัวเองพลางจ้องเขาด้วยแววตาแดงก่ำ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ว่า “ทำไมคุณถึงไม่ยอมเชื่อฉัน เมื่อตอนยังเด็กบทเรียนแรกที่เราได้เรียนรู้จากozoneคือการไม่หักหลังกัน”

เมื่อมองใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแต่ยังคงพยายามอธิบาย แววตาของภวินท์ก็เต็มไปด้วยแสงมืดมิด เมื่อก่อนเขาเคยเห็นสีหน้าแบบเดียวกันนี้บนใบหน้าเด็กน้อยไร้เดียงสาของเธอ

แต่ภายหลังเธอกลับค่อย ๆ วิ่งสวนทางกับเขาทีละก้าว...

เมื่อนพเก้าเห็นว่าเขาไม่พูดไม่จาอยู่นาน จึงคิดว่าอาจจะยังพอมีโอกาส จึงรีบพุ่งตัวเข้าไปคว้ามือของเขาไว้โดยไม่สนใจความเจ็บปวดของตัวเอง

“ถึงคุณจะไม่เชื่อฉัน แต่ก็น่าจะเชื่อในความสามารถในการสอนของozone ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะชดเชยที่เคยทำร้ายธิดาในตอนนั้น ไม่อย่างนั้นฉันจะเสี่ยงชีวิตเข้าไปสืบเรื่องพวกนี้ทำไม”

ภวินท์มองเธออย่างเงียบ ๆ กระทั่งเธอพยายามแสดงความบริสุทธิ์ของตัวเองออกมาจนหมด ก่อนจะพูดเตือนสติเธอทีละคำว่า “ฉันเชื่อใจธิดาเท่านั้น”

นพเก้าร้องห่มร้องไห้ มองเขาด้วยสายตาเหลือเชื่อพลางถามเขาว่า “แล้วสิ่งที่ฉันทำมาทั้งหมดมันไม่มีค่าในสายตาของคุณเลยเหรอ?”

เขาไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เพียงแต่ฉีกยิ้มเยาะเย้ยให้เป็นคำตอบที่ดีที่สุด

ปลายนิ้วของนพเก้ากระชับแน่นขึ้น เล็บที่ทั้งยาวทั้งแหลมคมของเธอแทบจะเจาะลึกเข้าไปในเนื้อหนังข้อมือเขา เธอหัวเราะอย่างขมขื่นแววตาเต็มไปด้วยความร้ายกาจ

เธอยิ่งคิดก็ยิ่งไม่พอใจจนแทบอยากจะฟันแทงญาธิดาเป็นร้อยเป็นพันแผล ตอนนี้นางผู้หญิงชั้นต่ำนั่นได้ทุกอย่างที่ควรจะเป็นของเธอ!

โชคดีที่เธอไม่ได้ลงมือ โชคดีที่เธอไม่ได้ช่วยญาธิดาจริง ไม่อย่างนั้นศึกครั้งนี้เธอต้องพ่ายแพ้อย่างน่าสังเวชแค่ไหน นางผู้หญิงชั้นต่ำนั่นสามารถเหยียบเธอจมดินได้โดยไม่ต้องขยับหรือทำอะไรเลยแม้แต่น้อย

ภวินท์หมดความอดทน เมื่อไม่เห็นว่ามีข่าวใหม่อะไรเขาก็ปัดมือของเธอออกอย่างรังเกียจ

นพเก้ากรีดร้องกับการกระทำของเขา ข้อเท้าของเธอพลิกก่อนจะเอนตัวซบอกของภวินท์ ปลายรองเท้าส้นสูงของเธอเหยียบเข้าที่หลังรองเท้าของเขา ยังไม่ทันที่เขาจะได้ผลักเธอออก ร่างกายเย้ายวนของเธอก็ผลักเขาล้มลงบนเตียงเสียแล้ว

เข็มวินาทีบนหน้าปัดนาฬิกาบนผนังเคลื่อนไปอย่างช้า ๆ เข็มนาฬิกาทั้งสามเคลื่อนมาหยุดอยู่ในตำแหน่งเดียวกัน

ติ๊ก——

ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างแรง ญาธิดากับนิธิศปรากฏตัวที่หน้าประตูห้อง ในเวลานี้แววตาของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึงมองตรงไปยังสองคนที่นอนอยู่บนเตียง

ภายในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นหอม หญิงสาวในอ้อมแขนของภวินท์ยังนุ่งน้อยห่มน้อย ท่าทางที่ยากจะบรรยายของทั้งสองคนกระตุ้นประสาทสัมผัสอันละเอียดอ่อนของเธอ

นพเก้าพลิกตัวลุกจากตัวของภวินท์โดยสัญชาตญาณ แสร้งทำเป็นตื่นตระหนกจัดแจงกระโปรงสั้นจนถึงโคนขาของตัวเอง ก่อนจะรีบอธิบายอย่างรีบร้อนว่า “ธิดา เธอฟังฉันอธิบายก่อนนะ มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ฉัน...”

ขณะที่เธอกำลังพูด สายตาก็เหลือบมองไปที่นิธิศที่ยืนอยู่ข้างญาธิดา “คุณนิด หรือว่าคุณ...”

นพเก้ามองทั้งสองคนอย่างพิจารณาก่อนจะหันไปมองภวินท์อย่างตกใจอยู่นาน ก่อนจะบีบคำพูดออกจากลำคอตัวเองว่า “พวกคุณสองคนทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน?”

“ประโยคนี้ฉันควรจะถามเธอมากกว่ามั้งคุณเก้า?”

น้ำเสียงของญาธิดาดังขึ้น แต่สายตากลับเอาแต่จ้องมองไปที่ภวินท์ ก่อนที่สุดท้ายจะหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา “พวกคุณสองคนมาทำอะไรที่นี่?”

“ธิดา วินกับฉันมีธุระสำคัญต้องคุยกัน แต่คิดไม่ถึงว่าเธอกับคุณนิดจะมาเปิดห้องที่นี่เหมือนกัน มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิด”

เพี๊ยะ——

นพเก้าพูดยังไม่ทันจบฝ่ามือของญาธิดาก็ฟาดลงบนใบหน้าของเธอทันที